Iedereen heeft recht op een goede diagnose – Vereniging tegen kwakzalverij.
De diagnose
Ik had zelf niet zo’n behoefte aan een diagnose, maar heb onder de druk van mijn omgeving toch toegegeven. Op een mooie dag in juni ging ik naar de afspraak die mijn huisarts met spoed voor me had gemaakt. Ik was er van overtuigd dat het voor niets was. Dus groot was de teleurstelling toen de reumatoloog binnen een paar seconden zei dat er geen twijfel mogelijk was. Dus met de juiste diagnose, een recept en informatieboekje over de ziekte stond ik 10 minuten later weer buiten. Er was op zich niets veranderd en toch voelde het heel anders. De zon was minder stralend en de toekomst was ineens een stuk somberder.
De medicijnen
Dat werd nog versterkt na een bezoek aan de apotheek. Ik heb wel drie keer gevraagd of de hoeveelheid medicijnen wel echt allemaal voor mij bestemd was. Van iemand die nog geen aspirine gebruikte, kreeg ik ineens een boodschappentas vol. Sommigen voor elke dag, 2x per dag, 1x per week of een paar keer per week. Dus pillen om de ziekte te bestrijden en pillen om te zorgen dat je organen die pillen aankunnen. En ik moet zeggen ik begrijp waarom ze sommige middelen in de categorie “verboden” hebben gezet. Als je een tijdje niet veel hebt gekund door moeheid etc. en je neemt een paar dagen prednison dan denk je dat je de wereld weer aan kunt. Dit is wat de wetenschappelijke manier ons oplevert. Met een paar pilletjes ben je weer opgekalefaterd en kun je je normale leven hervatten.
Klaar?
Voor veel mensen eindigt het verhaal ook hier. Hooguit kunnen ze dan nog iets zeggen over de controles en of het goed of minder goed gaat. Want helaas zit je de rest van je leven vast aan de pillen en soms wordt het effect minder. Zolang je daarmee tevreden bent is het prima. Maar ik ging me toch dingen afvragen. Voor mij ontbrak de logica. Eerst had ik klachten en was ik moe. En iets van buitenaf, een chemisch samengesteld pilletje kan dat stoppen. En ik weet wel dat er veel onderzoek naar is gedaan. Maar toch, waar is die moeheid gebleven? Gaf mijn lichaam het verkeerde signaal? Of voel ik het alleen niet meer? En is dat de winst, het niet meer voelen?
Everyone is entitled to a correct diagnosis
The diagnosis
I thought I didn’t need a diagnosis, but the people around me convinced me otherwise. So one beautiful day in June I went to an appointment in hospital that my general practitioner made for me. I was sure it was in vain. The greater the disappointment when the specialist told me within a few minutes that there was no doubt it was rheumatoid arthritis. 10 Minutes later I was outside again with the right diagnosis, a subscription for the medicine and an information leaflet about the disease.
Nothing had changed and yet it felt completely different. The sun didn’t shine as bright and my future was a lot darker.
The medicine
That feeling became even stronger after a visit to the pharmacy. I asked at least three times if all those medicine were for me. I didn’t use an aspirine before and now I had to go home with a groceries bag full of them. Some for each day, twice a day, once a week or a couple of times a week. Pills to fight the illness and pills to take care of my organs. I now understand why some of these medicine are labeled “forbidden”.The change you experience after a few days of taking predison is enormous. If you haven’t been able to do much because of an overwhelming fatigue, after a few days of predsison you can do anything. Nothing short of a miracle. So this is what modern medicine brings us. A few pills and you are ready to go on as if nothing happened.
Done?
The story could have ended right here. For most people it does. All I could have said was about check ups and progress. Because the pills are for the rest of your life and you still have ups and downs. As long as that is what you want, that’s fine. But I started to wonder. I didn’t see the logic. At first there was pain and I felt really tired. And then you take a few tiny pills and it stopped. So where did this tiredness go? Did my body give me a wrong signal? Or is it that it is still there, but I don’t feel it anymore. And is it better, not to feel anymore?
