Ik heb tegen mijn lichaam gevochten en verloren – Richard Krajicek persconferentie bij het beëindigen van zijn tennisprof.carrière
Verloren van het lichaam?
Dit bovenstaande citaat heeft me een tijd bezig gehouden. Ik zag het op tv medio 2003 en ik had op dat moment nog nergens last van. Maar het stelde me wel voor een puzzel. Vechten tegen je eigen lichaam? Ik probeerde me te verplaatsen in een topsporter. Iemand die elke prijs wil winnen, die hij mogelijk acht. En daarvoor zijn lichaam iedere dag door hard werken tot het uiterste dwingt. En er ook op wil vertrouwen dat hij superfit en krachtig is. En dan na heel veel blessures en telkens weer revalideren toch tot de conclusie moet komen dat het lichaam het niet meer aankan. Menig sporter gebruikt alles wat mogelijk is, al dan niet verboden middelen, om te voorkomen dat dat gebeurt. Dat is ook logisch want de prestaties die zij willen halen, daar zijn de meeste lichamen niet op gebouwd. En hoewel de meesten van ons dat niveau niet gaan bereiken, hebben wij zo onze eigen doelen en plannen in het hoofd. En ook wij zijn vaak slavendrijvers voor het lichaam. Het moeilijkst is te accepteren dat je leven soms een wending maakt, die jij niet hebt bedacht. Als dat betekent dat je iets wat je graag doet en waar je goed in bent moet opgeven. De meeste kortdurende klachten zijn gemakkelijk op te lossen met een pijnstiller. Dan kunnen we tenminste gewoon doorgaan met wat we van plan waren. Als ineens die oplossingen niet meer werken en we een langdurige klacht niet meer zo gemakkelijk kunnen uitschakelen, dan voelt het alsof het lichaam ons in de steek laat. Of dat ons lichaam ons tegenwerkt. Welk resultaat denk je dat jou is ontnomen?
