[bij pas] pas op de plaats maken – bewust geen voortgang maken – Taalunieversum
Tot nu toe heb ik een aantal sporen in het onderzoek aan de orde gesteld. Als het goed is weet je nu al beter wat bij je past. Je hebt de taal van je lichaam begrepen. Je onderkent de verbinding tussen lichaam en geest. Of je weet nu van welke voeding je energie krijgt en welke voedingsmiddelen je moe maken. Je weet hoe het zit met je energie. Op welk moment van de dag je je energieker voelt en zelfs welke activiteiten je energie kosten en welke energie opleveren. En als je op de ademhaling hebt gelet, weet je ook of daar winst te behalen valt door oefeningen of mindfulness. Als je voor jezelf de onderwerpen echt hebt uitgeprobeerd, weet je al een stuk meer over jezelf. En misschien is dat al genoeg om je beter te voelen. Dat is al vooruitgang.
Soms hoor ik mensen zeggen dat ze door de ziekte heel veel zijn kwijtgeraakt. En vaak is dat ook zo als je naar de buitenkant kijkt. Je kunt even niet meer mee in de ratrace. Je moet je activiteiten verminderen om je eigen ritme terug te vinden. Dat is dan volgens mij de winst van een ziekte. Je krijgt jezelf ervoor terug. Je kunt je even minder druk maken om anderen en wat anderen ervan vinden. Je moet je concentreren op jezelf en de balans terugvinden tussen wat goed is voor jou en wat je voor anderen kunt doen. Het is als een pendel. Die is eerst veel te veel doorgeschoten naar de ene kant, waardoor je ziek bent geworden. Dan moet je helemaal naar de andere kant om uiteindelijk in het midden uit te komen. Voor de buitenwereld ziet het er niet aanlokkelijk uit en voor degene die het ondergaat is het dat ook niet. Maar het is in mijn ogen een noodzakelijk proces. Een proces van loslaten, schoonmaken, opruimen en opnieuw beginnen. Daarom houden we nu even pauze. Het hele sporenonderzoek is nog niet afgerond, maar er is al veel bereikt. En dat mag best aandacht krijgen. Anders wordt de motivatie om verder te gaan verminderd. Dus ik zou zeggen, vier elk klein succes. Het doet me denken aan een tocht door de bergen in Nepal. Tien dagen liepen we omhoog en naar beneden en weer omhoog. Om elke dag te genieten van een adembenemend uitzicht bij een heerlijk kopje thee. Het uitzicht was er niet minder om ook al wisten we dat we de volgende dag weer uren omhoog en omlaag moesten lopen. Maar juist door te genieten van het uitzicht, een kopje thee, eten en een nachtje slapen, konden we de hele reis aan.
Dank je wel dat je ons meeneemt op deze queeste naar (eigen)wijsheid. Het pad naar deze mooie plek waar we nu rusten, noopte ons om langzaam te bewegen, om ons bewustzijn te verdiepen en het mysterie te leven. Om in het hier en nu zonder woorden te Zijn.