We cannot change anything until we accept it. Condemnation does not liberate, it oppresses. Carl Jung ( We kunnen niets veranderen, totdat we het accepteren. Afwijzing/veroordeling bevrijdt niet, het onderdrukt.)
Pijn moet weg
Na alle luchtigheid van de vorige post, ga ik nu een moeilijk onderwerp aansnijden. De meeste ziekten gaan op de een of andere manier gepaard met pijn. Dan weten we vaak niet hoe snel we naar de dokter moeten om het kwijt te raken. Doe iets, het geeft niet wat. De broer van mijn opa vertelde altijd het mopje dat hij een keer zo’n pijn aan zijn been had en er gewoon iets moest gebeuren. Toen de dokter zei dat er dan niets anders op zat dan het been te amputeren, had hij gezegd “nou, dokter, dat moet dan maar. Want zeerder dan het nu doet, kan dat niet doen.”
Pijn als signaal
Pijn is een heel individueel iets. Wat voor de één heel pijnlijk is, valt voor een ander wel mee en omgekeerd. Dus hier gaat het niet over de mate van pijn en dat je het wel moet verdragen. Nee, het gaat er zelfs niet over dat je het kwijt moet raken. Het gaat erover dat pijn een signaal is. Pijn is alsof alle sirenes aan worden gedaan om onze aandacht te krijgen. Op enig moment is er zoveel aan de hand dat een simpele waarschuwing niet meer volstaat. Er is echt groot alarm, iets wat je niet meer kunt negeren.
Pijn accepteren
Wij hebben in het algemeen 2 manieren om er mee om te gaan, nl negeren of verdoven. Ik wil pleiten voor een 3e manier, nl. accepteren. De pijn is er. De gedachten dat het er niet zou mogen zijn, weg moet, over moet gaan etc. laten we allemaal links liggen. We gaan er voor zitten en nodigen de pijn uit om ons te vertellen wat er is. En nu denk je misschien, “zij weet niet waar ze over praat. Dan is het bij mij veel erger”. Eerlijk gezegd kan ik dat niet beoordelen. Dus als je dat vindt, dan doe je het niet. Maar voor mij heeft het gewerkt en kan ik er op die manier goed mee omgaan. Het helpt me niet om beter te lopen of om een klacht meteen over te laten zijn. Maar het vertelt me vaak wel waar de pijn vandaan komt. En door daar aandacht aan te besteden, hoeft het lichamelijke alarm niet op volle toeren te draaien. Het is alleen wel of je zware kluisdeuren zonder code moet openmaken. Soms denk ik dat ik het door heb en dan blijk ik alleen het tussengangetje bereikt te hebben met nieuwe kluisdeuren. Dus heb geduld. Blijf gewoon de medicatie gebruiken, die je gebruikt. En als het je zinvol lijkt, neem ook de tijd om elke dag even bij de pijn stil te staan.
