Boosheid is, net als rauwe aardappelen, onverteerbaar. Je moet het eerst een tijdje laten koken. Thich Nhat Hanh
Boosheid als rauwe aardappelen
Volgens mij komt dit citaat uit het boek “Omarm je woede” van Thich Nhat Hanh. Zeker weten doe ik het niet want ik heb het boek al weer een tijdje geleden gelezen en dit citaat onthouden. Ik heb het ergens opgeschreven, maar dat kon ik voor het schrijven van dit stukje niet zo gauw vinden. En dat komt natuurlijk omdat ik boos ben. Niet een beetje, maar stoom-uit-je-oren, onredelijk boos. De boeddhisten zeggen altijd dat er geen gevorderden zijn, alleen beginners. En zo voel ik het nu ook. Soms denk je dat je het weet, dat je iets geleerd hebben en toch kan er ineens weer een trigger tevoorschijn komen, die iets uitlokt dat je van jezelf niet verwacht. Eerlijk gezegd wil ik dat ook liever niet opschrijven. Ik zou normaal gesproken een tijdje wachten totdat de bui is overgewaaid, ik er een goede oplossing voor heb gevonden en het met mooi cadeaupapier en een strik eromheen kan aanbieden als een wijze les. Maar ik bedacht me dat dat niet is, hoe het is. Ik zit maar met die onverteerbare rauwe aardappels. En dus ga ik er nu wel over schrijven, niet om gelijk te krijgen of zielig gevonden te willen worden. Alleen om te laten zien dat niets menselijks mij vreemd is en dat veranderingen met vallen en opstaan gaan. Helaas niet met een gemakkelijke roltrap omhoog :).
Onheus behandeld?
Goed, ik ben boos omdat ik vind dat een bedrijf mij op een grove manier onheus heeft bejegend met de financiële afwikkeling van een deal. En omdat ik vooraf en tijdens niet goed heb doorgevraagd, ben ik eigenlijk het meest boos op mezelf. Maar voor nu richt ik me nog even op het bedrijf. Ik houd niet van boosheid en probeer dat ook meestal te vermijden. Dan zeg ik heel hooghartig, laat maar, het is de energie niet waard. Maar dat is natuurlijk een smoes omdat ik me dan buiten mijn comfortzone moet begeven. En deze keer trok ik heel voorzichtig via de mail de stoute schoenen aan. Maar wel in felle bewoordingen en de redelijkheid was ver te zoeken. Dan reageert het bedrijf terug met een over-the-top-boze beschuldigende verwijtmail. Ook logisch want elke actie roept natuurlijk een evenredig reactie op. Olie op het vuur en ik nog bozer. In mijn hoofd gaan dan alle wraak- en strijdscenario’s de revue passeren. Wat denken ze wel niet en wat als ik dit via de sociale media bekend maak of …….. Nou ja, je kunt wel nagaan dat je daar niet vrolijk van wordt en veel tijd aan kwijt bent. Want het laat mij niet meer los. Een ruzie is net een tenniswedstrijd, elke kant probeert zo hard mogelijk te slaan, en als je boos bent wil je liefst dwars door de ander heen slaan. Alles om maar te krijgen wat je wilt. En na twee nachten hiermee aan de haal te zijn geweest, zie ik wel in dat dit niet de manier is. Ik hoef me niet op het bedrijf te richten en wat zij moeten doen. Ik hoef me alleen op mezelf te richten en mezelf af te vragen waar ik nu echt zo boos om ben, of ik wel boos mag zijn en of iemand wel boos op mij mag zijn. Dus ik ga er met het focussen maar mee aan de slag en zal de volgende keer, hopelijk wat afgekoeld, kunnen vertellen wat het me heeft opgeleverd.
Wie is er boos? Of anders: wie is het die er boos is?
Heeft het ‘focussen’ je in dit geval al wat opgeleverd Tineke? Misschien heb ik iets gemist, maar misschien ook niet.
Nee, je hebt niets gemist. Is nog ingewikkeld. Morgen schrijf ik er iets over.