Er is een mooi woord voor het gedrag van mensen die voor anderen willen beslissen: het zorgsyndroom. uit Je ouders op je schouders van Ed Nissink
Bemoeizorg
Opvoeden houdt niet op bij je ouders. In een gezin zie je oudste kinderen, zoals ik, heel snel de opvoedende rol naar jongere zusjes en broertjes overnemen. Mijn zussen noemden me later “bemoeialbum”. 🙂 Ik zei weleens dat vrouwen niet ophouden met het opvoeden van hun kinderen, hun man en omgeving worden ook al snel omgedoopt in ‘verbeterprojecten’ En meestal blijft het binnen de perken, omdat andere volwassenen kunnen aangeven dat ze het niet willen.
Maar onze overheid heeft ook veel bemoeizorg ingericht. Ze noemen Nederland niet voor niets het land van het ‘bestraffende vingertje’. We staan gauw klaar met een oordeel over wat kan of niet kan. En er is heel veel geregeld, wat je met je geld moet doen, je gezondheid, je overlijden, je woonsituaties enz.. Afwijkend gedrag wordt bestraft, soms zelfs zwaar bestraft. Wat je gezondheid betreft moet je ook de regels volgen. Als je je eigen weg wilt kiezen kun je rekenen op heel veel en grimmige reacties. We kunnen maar moeilijk accepteren dat mensen soms een andere weg willen gaan, ook al schaden ze er niemand mee, hooguit zichzelf. We vinden inmiddels wel dat mensen mogen kiezen om hun leven te beëindigen, maar dan wel volgens een procedure. Het hele kabaal rondom Syvia Millecam staat me nog voor ogen. Haar alternatieve behandelaars waren fout en hebben haar een kans op genezing ontnomen. Terwijl bijna tegelijkertijd een andere actrice, Guusje Nederhorst, ook aan borstkanker overleed, nadat zij wel de gangbare behandeling had gevolgd. Haar behandelaars konden er helaas niets aan doen. Natuurlijk zijn geen twee gevallen identiek en is het niet iedereen gegeven van een ziekte te herstellen, welke behandeling hij of zij kiest.
Zorgsyndroom
Terug naar het begrip zorgsyndroom; volgens de schrijver is dit “een van de grootste vormen van minachting en gebrek aan respect”. We gaan voor iemand zorgen, die daar niet om heeft gevraagd. De zorgmijders, zoals ze genoemd worden, worden toch door een team in de gaten gehouden en zo gauw het kan worden ze in het systeem opgenomen. Dat heeft natuurlijk ook goede kanten voor wie wil. Iedereen is geschokt als een vrouw in Rotterdam 10 jaar lang dood in haar huis heeft gelegen. Maar dat is mijns inziens meer een gebrek aan sociaal netwerk en sommige mensen kiezen daar zelfs voor. Liever alleen dan met ongewenste bemoeienis. Waarom zouden we er zo door geschokt zijn of er zoveel moeite mee hebben dat iemand anders wil leven. In Joris showroom komen altijd hele excentrieke mensen tevoorschijn, waarvan ik me de enkele keer dat ik het heb gezien, afvraag hoe ze die mensen vinden. Dus heel excentriek mag, als je dan maar succesvol bent. Maar mensen die alleen zijn of op zichzelf, de zgn. loners staan tegenwoordig al gauw onder verdenking van de AIVD.
Helpen om jezelf beter te voelen?
Volgens Ed Nissink is onze boodschap bij het helpen van anderen vaak “het doet me pijn om te zien hoe je leeft, omdat het niet strookt met mijn ideeën en overtuigingen over het leven. Help me van die pijn af door te doen wat ik je zeg, want ik wordt bang als mijn overtuigingen onjuist blijken te zijn.”
En, vraagt hij zich verder af, “welke arrogantie doet ons besluiten dat wij het beter weten dan anderen en dat we hen ongevraagd hulp moeten opdringen?”.
Voor de duidelijkheid hij heeft het niet over hulp, die wel gewenst is. Als je om hulp kunt vragen, is het alleen maar fijn dat iemand dat dan ook daadwerkelijk voor je wil doen. Maar soms wordt hulp, vooral ongevraagd, teveel en ontneem je de ander zijn eigen mogelijkheden voor groei.
Welke hulp wordt jou teveel of zou je juist graag meer hulp ontvangen maar durf je niet te vragen?
