Als u succes in het leven wenst, maak van volharding uw boezemvriend, van ervaring uw wijze adviseur, van voorzichtigheid uw oudere broer en van hoop uw beschermend talent. – Joseph Addison
Hoewel er nog een hele stapel boeken klaar ligt en er nog genoeg te vertellen is, heb ik nu de behoefte terug te kijken op het afgelopen jaar. Ik ben wat vroeg. Het is pas half december. Maar voor je het weet is het 1 januari en dan kijken we niet meer terug. Dan verwelkomen we een nieuw jaar, nieuwsgierig naar wat dat jaar gaat brengen.
In het begin van dit jaar ben ik dit blog begonnen zonder duidelijk plan over wat ik zou schrijven. Wel met de duidelijke intentie dat ik wilde doorgeven wat ik heb geleerd aan mensen, die er behoefte aan hebben en er voor openstaan. Ik vind het nog steeds bijzonder dat bijv. een kruid als curcuma al lang bekend staat voor zijn heilzame en ontstekingsremmende werking, pas enig aanzien krijgt als in een studie van het AMC blijkt dat het zelfs goed werkt bij bepaalde vormen van kanker, zonder de bijwerkingen van de nu in gebruik zijnde medicijnen. Zie: http://www.amc.nl/web/Het-AMC/Nieuws/Nieuwsoverzicht/Nieuws/Geelwortel-tegen-tumoren.htm
Nog bijzonderder vind ik dat mensen ziekte alleen op het fysieke niveau willen bestrijden. Maar ik heb me er mee verzoend dat de massa liever tegen de stroom in wil roeien en dat iedereen die dat niet doet, op zijn zachtst voor apart wordt gehouden. Oke, dat zij zo, maar ik voel me er beter bij om verder te kijken. Of dat nu populair is of niet. Wat mijn eigen traject betreft heb ik veel ups en downs gekend. Mijn knie leek mijn bewegingen steeds meer te verstoren, mijn evenwicht leek zoek en daardoor kon steeds minder. Af en toe een kleine periode van opleving en dan weer een terugval. Nu kan ik gelukkig zeggen dat ik bezig ben opnieuw te leren lopen. Nog steeds met vallen en opstaan. De sleutel voor mij was een andere houding. Niet meer: het moet en het zal, maar: eens kijken wat er kan. Dat levert hele wisselende resultaten op, maar dat hoort bij iets helemaal nieuw leren. Af en toe val ik terug op het oude omdat het nu eenmaal vertrouwd voelt en ik denk dat het beter/sneller/gemakkelijker zal zijn. Totdat het nieuwe genoeg aan kracht wint en ik merk dat het oude echt zijn tijd gehad heeft. Ik heb gemerkt dat het denken je van de wal in de sloot helpt. Waar je eerst je gedrag aanpast omdat het pijn doet, blijf je het later voor hele andere redenen herhalen. En, erger nog, je gaat steeds meer obstakels bedenken. Dus waar ik eerst moeizaam liep, werd na een tijdje elke scheve stoeptegel een obstakel, die ik wilde vermijden. Ik had steeds meer de neiging me overal aan vast te houden. Als je aan dat “zelf verergerende denken” toegeeft, ontneem je jezelf de kans om er op een andere manier mee te leren omgaan. Dus alle goedbedoelde adviezen over lopen met een stok of krukken, lijken logisch en in eerste instantie gemakkelijk. Dan kun je tenminste weer mee doen en ergens komen. Maar ze verhinderen op termijn dat je weer vertrouwen gaat krijgen in je eigen lichaam en beweeglijkheid. Dat ben ik nu aan het leren; te vertrouwen op mijn eigen lichaam en gevoel, in plaats van steeds te bedenken waar het fout zou kunnen gaan. Een belangrijke les dus.
