Met modder op je vleugels kun je niet vliegen
Wat heb je aan psychologische inzichten bij fysieke klachten?
De sleutelvraag is natuurlijk: word ik er beter van. Wat heb ik aan de informatie over schema’s of sub persoonlijkheden als ik last heb van mijn gewrichten? Of elk ander lichamelijk ongemak. Ik lees wel eens in andere blogs dat mensen zich storen aan uitspraken over liever voor jezelf leren worden of meer van jezelf leren houden. Ook als ze dat leren, worden de klachten niet beter, melden ze er dan bij. Dit is een heel controversieel onderwerp. Er is geen garantie dat je resultaat boekt als je meer inzicht krijgt in jouw patronen en in hoeverre jij je beslissingen hebt laten afhangen van meningen van anderen nu en in het verleden.
De winst is…
De winst is dat je zelf meer richting kunt geven aan wat je nu wilt. Dat je je niet langer hoeft te laten leiden door wat je eens dacht of wat anderen dachten. Dat je niet langer hoeft te denken dat het je toch niet gaat lukken, jij geen speciaal talent hebt en door je ziekte nog minder kansen op de arbeidsmarkt hebt. Dat kan allemaal zo zijn, maar dat zijn dan hooguit feiten, waar je een nieuwe oplossing bij kunt zoeken. Als je je door de redeneringen van het verleden laat bepalen en er niets bij leert, dan wordt de wereld zo klein, somber en zonder lichtpuntjes. Dan overheerst de pijn, de tegenslag of stress je hele leven. Door er afstand van te nemen en stapje voor stapje nieuwe dingen uit te proberen, ontdek je misschien onverwachte talenten bij jezelf. Dan wil je natuurlijk een voorbeeld of liever nog bewijs? Natuurlijk want je criticus is niet tevreden met zo maar een suggestie. Maar omdat niets goed genoeg is voor de criticus, houd ik het bij een verhaaltje.
Het dilemma van de aap
“Een oud verhaal vertelt over een aap die een gekooide vogel op zijn pad vindt. Bij de gedachte aan voedsel steekt hij zijn hand door de tralies en pakt de vogel beet. Maar zijn vuist die nu stevig om zijn prooi is geklemd, kan niet meer terug door de tralies. De aap, die niet bereid is zijn prooi los te laten, gaat uiteindelijk dood, verstrikt in een val die hij zelf heeft gezet. Het dilemma van de aap – hoe hij kan loslaten wanneer het zo noodzakelijk lijkt om vast te houden – lijkt op onze eigen problemen met emotionele verdringing, onze relationele erfenis en sociale virussen.
… Wij kunnen onze vriend de aap zien als een eigentijdse zoeker op het pad naar verlichting. Hij had zijn gevoelens van in de val zitten op allerlei manieren kunnen aanpakken. Hij had zichzelf eens flink de waarheid kunnen zeggen over zijn misplaatste verlangens en zijn verslaving aan vogels. Hij had urenlang kunnen besteden aan het analyseren van zijn verleden, in een poging helderheid te krijgen in het proces waardoor hij in zijn huidige positie terecht was gekomen. Hij had zijn ouders de schuld kunnen geven van zijn onbevredigde honger en zijn drang om te veel te presteren. Hij had zich kunnen verdiepen in zijn genetische make-up en in de vraag of hij vanaf zijn geboorte ten dode was opgeschreven door vogelzucht-genen. Hij had tot God kunnen bidden om ‘die vogel van hem weg te nemen’. Hij had naar een arts kunnen gaan, die hem had kunnen adviseren zijn hand operatief te laten weghalen of misschien te proberen het vet te laten afzuigen. Of hij had de vogel gewoon kunnen loslaten.” – uit De energie van Emoties.
Leer los te laten
Als je de periode van ziekte beschouwt als de tijd om alles wat je over jezelf bent gaan geloven aan een grondig onderzoek te onderwerpen en datgene wat je niet meer dient, los te laten, kun je lichter verder. Misschien nog niet volledig genezen. Maar lichter, vrolijker en met de kans op nieuwe avonturen, waar je niet meer vanaf gehouden wordt door de stemmen uit je verleden.
Wat wil jij loslaten?
