Als je haar maar goed zit!
De gewenste verandering
Hoewel ik nu op veel vlakken verandering merk, wil ik sommige dingen toch graag bij het oude houden. De verandering die ik wil, zal mij ten goede komen is de overtuiging. En waar ik ineens mee moet leren omgaan brengt mij alleen meer moeite, gedoe en wil ik graag weer ombuigen naar hoe het was. Daar ben ik niet alleen in. Lees maar over de financiële crisis, over de ellende die werkeloosheid met zich mee brengt en je snapt waarom iedereen de eerste lichtpuntjes meteen naar buiten wil brengen. Met 0,2% groei strompelen we uit de crisis, hoewel we daar in het gewone leven nog niet zo veel van merken. Gelukkig is het begrotingstekort onder de 3% uitgekomen en hebben we volgens onze premier niet teveel bezuinigd. De hoop is er dat het weer beter gaat, dat de economische groei weer aantrekt, de banenmachine op gang komt en we weer kunnen doen alsof het nooit gebeurd is en ook niet weer zal gebeuren. Net als de vorige keren. En wat in het groot gebeurt, gebeurt ook in het klein. Daarom deel ik weer een kleine verandering. Een gebeurtenis die eigenlijk niets voorstelt, maar waar ik nu het verzet in mijzelf kon voelen en er daardoor geen drama van hoefde te maken.
De ongewenste verandering
Eens in de twee maanden begeef ik me, omdat het echt noodzakelijk is, naar de kapper. Ik ben tegenwoordig weinig avontuurlijk en laat gewoon steeds hetzelfde knippen. Zonder problemen kan ik dan weer twee maanden verder. Deze keer zag ik al aan de gevel dat dat nu weleens niet zou kunnen lukken. De helrode letters waren vervangen door zwart met iets van een kleuraccent. Ik wist eigenlijk niet eens wat erop gestaan had, maar zag wel dat dit anders was. Binnen was het interieur nog wel hetzelfde, maar er waren duidelijk andere mensen. Een kleine mollige vrouw in een onflatteuze sweater met capuchon ging mij knippen. Ik voelde wantrouwen in mij omhoog komen, maar vond dat ik het wel een keer kon uitproberen. Het mantra daarbij werd “het is maar haar, het groeit wel weer aan”. Bij de eerste inspectie werd meteen gemeld “ik weet niet wie u heeft geknipt, maar het is niet goed”. Daar werd ik een beetje kriegel van. Ik was er tevreden mee. Eigenlijk wilde ik al weg. Maar ik bleef (want houd je fatsoen), en zei schijnheilig “ik ben benieuwd wat je er van gaat maken als dit niet goed is”. Van een gebruikelijke variant op een bob wil ze niets weten, daarvoor zijn de zijkanten van het haar te kort. Maar ze maakt er wel iets moois van. “Anders maar mooi”, belooft ze. Onder de kunststof cape voel ik hoe mijn schouders als vanzelf omhoog gaan. Ik houd spanning vast. Terwijl ik bewust ga ademen vraag ik me af wanneer ik zo traditioneel ben geworden. Er was een tijd dat ik iedere keer met een andere kleur en look bij de kapper vandaan kwam. Terwijl de kapster me geconcentreerd knipt en ik de plukken om me heen zie vallen, vraag ik me af of het niet te kort wordt. Als dan ook nog de uitdunschaar tevoorschijn komt, vertel ik mezelf dat ik gewoon kan afwachten. Misschien verrast ze me echt wel. Ik laat mijn gedachten over hoogte- en dieptepunten gaan en kom tot de conclusie dat een blauwe lok best leuk was, maar dat de blonde highlights me een vreemde tijgerachtige print opleverden in mijn verder nog donkere haar. En daar ben ik ook mee over straat gegaan. Zo kan ik met mezelf in gesprek blijven totdat ze ineens mijn asymmetrische lok symmetrisch maakt. Volgens haar “veel mooier”. Maar ik kan me niet onttrekken aan het idee dat ik nu gordijntjes aan beide kanten van mijn gezicht heb en ben er niet onverdeeld gelukkig mee. Maar verder heeft ze geen gekke dingen gedaan. Als iemand anders me zou zien, zou die misschien helemaal geen verandering opmerken, maar de jury (mijn criticus en ik) is er nog niet uit.
Wat merk jij bij jezelf als er dingen niet gaan zoals je wilt of hebt bedacht?
Ik kijk uit naar je nieuwe profielfoto!
Ik wacht nog even totdat het haar is aangegroeid.