We moeten ons voortbestaan redden. – Wubbo Ockels
Oproep tot verbondenheid
In zijn laatste woorden kort voor zijn dood doet Wubbo Ockels een oproep tot verbondenheid. De astronaut, hoogleraar en voorstander van duurzaamheid, schreef een statement waarin hij oproept tot een verbondenheid tussen mensen. Je kunt er hier meer over lezen. Het blijkt dat alle astronauten als ze de aarde vanuit de ruimte hebben gezien, beseffen hoe alles op aarde met elkaar verbonden is en hoe klakkeloos destructief mensen hier mee omgaan. Eigenlijk lijkt datgene waarvoor hij pleit erg op de oude kennis van de TAO. Mensen zijn onderling en met de natuur verbonden. Alles heeft invloed op alles. Dat zien we ook wel om ons heen, maar het is toch nog gemakkelijker om de ogen nog een tijdje te sluiten. Anders moeten we ineens onze comfortabele positie opgeven en iets doen. Al was het alleen maar bewuster handelen.
Zijn gevecht tegen zijn ziekte
Wat voor dit blog natuurlijk ook relevant is, is hoe hij is omgegaan met zijn ziekte. Hij heeft verschillende keren de dans weten te ontspringen. Zijn dochter schreef in haar boek, De zeven levens van Wubbo Ockels, over de gelukkige omstandigheden, die haar vader zijn toegevallen. Maar in april 2013 kreeg hij toch de onheilstijding dat er deze keer geen ontsnapping meer mogelijk was. Natuurlijk gaat hij dat wel proberen. Met de beste medische zorg In Nederland en Amerika en de theorieën, die hem aanspreken in het alternatieve circuit. Dat is op zich nog niet zo opmerkelijk. Maar wel dat hij als wetenschapper daarmee de publiciteit zoekt. Voor heel veel mensen was het niet voor te stellen dat hij die kant op zoekt. Ik zag ook een herhaling van een vraaggesprek met Ivo Niehe. Die zegt niet ronduit dat hij het bizar vindt, maar geeft aan dat voor veel mensen de route onbegrijpelijk is. Wubbo Ockels geeft aan dat als iemand dat 10 jaar geleden tegen hem had gezegd het voor hem ook abracadabra was. Maar nu heeft hij zich erin verdiept. Hij weet dat er geen genezing mogelijk is op dit moment, maar zoekt naar manieren om zijn tijd te verlengen. Hij vertrouwt op de wetenschappelijke ontwikkelingen. Hij is door het verdiepen in de ziekte zelf bijna arts en leest zijn eigen scans als eerste. Hij heeft het Antikanker boek van David Servan-Schreiber gelezen. Hij danst een rituele Chinese dans waardoor hij zich beter voelt. En hij onderwerpt zich aan het regime van de iceman. Hoewel hij twijfelt of het wel werkt, heeft hij het afzien in de kou er voorover “als hij op deze manier de kanker kwijtraakt”. In zijn geval lukt dat niet. Daarmee kunnen een heleboel mensen deze theorieën weer naar het land der fabelen verwijzen. Toch valt er een les uit te halen. Iedereen zoekt en vindt de aanknopingspunten die bij hem of haar passen. Het is gewoon niet iedereen gegeven om zeven levens te hebben. Hij vond het leven dat hij heeft geleid ook geweldig. Hij was niet bang voor de dood maar zou gewoon nog heel graag verder leven. Voor zijn gevoel was het nog niet klaar.
De bal ligt in onze hoek
Maar nu hij er niet meer is, ligt de bal in onze hoek. We moeten vorm geven aan onze verbondenheid met de aarde. We moeten zelf voorvechter voor duurzaamheid worden. En het is aan ons om daar een besluit over te nemen. Of wachten we nog tot het echt niet meer anders kan of misschien te laat is? Wat kun je vandaag doen om meer bewust met duurzaamheid bezig te zijn?
Plastic nu echt gaan scheiden? Toch werk maken van die zonnepanelen? Of bewust minder inkopen zodat je niet zoveel hoeft weg te gooien? Als je klein begint hoeft het geen opgave te zijn en draag je toch bij.
