Het leven lijkt op fietsen. Om je evenwicht te bewaren, moet je blijven bewegen – Albert Einstein
Het is niet gelukt
Spijtig, maar waar. Het is me niet gelukt mijn voornemen om 10.000 woorden te schrijven uit te voeren. Ik begon heel enthousiast aan mijn 500 woorden per dag. Het doel was duidelijk, haalbaar en meetbaar. Het programma dat ik gebruik om te schrijven heeft de mogelijkheid om aantekeningen bij te houden, het projectdoel totaal en per keer bij te houden enz. Alle randvoorwaarden waren aanwezig. Dus daar ligt het allemaal niet aan. De eerste week ging ook heel goed. De woorden leken wel vanzelf door mijn vingers op het toetsenbord te komen. Het kostte weinig moeite. Dus dat was het ook niet. Maar na de zo’n anderhalve week was het op. Het stopte gewoon. Eerst dacht ik nog, nou ja, een dag is niet zo erg, dat haal ik morgen wel in. En dat heb ik ook gedaan. Maar daarna niets meer. Ik kon me er niet toe zetten. Dwingen helpt tegenwoordig ook niet meer. Dus wat was er aan de hand?
Het eerlijke verhaal
Nu zou ik hier een heel verhaal kunnen vertellen over wat er de laatste weken in mijn omgeving speelt. En dan zul je waarschijnlijk denken, oh, ja dat is begrijpelijk, als er zo’n storm om je heen raast dan kun je je niet concentreren. Maar dan zou ik de omstandigheden als excuus gebruiken. En dat is niet terecht. Er is iets in mij wat niet tot het schrijven van het project te bewegen valt, want voor dit blog doe ik het wel. Dat vind ik zelf ook heel raar en ik kijk eigenlijk met verwondering wat er nu gebeurt. Want dit is belangrijk. Hier gaat het om. Niet om het voor mezelf meteen te verklaren en keurig de smoezen op een rijtje te zetten. Nee, ik moet dieper zoeken wat er nu eigenlijk gebeurt.
Het is niet iets eenmaligs
Het komt op meerdere vlakken voor. Zo wilde ik ook vroeger opstaan. En dat is min of meer wel gelukt. Maar de worsteling daarmee is hetzelfde. Want toen ik goed ging kijken, zag ik dat ik soms gewoon om bijv. 07.00 uur klaarwakker ben. Maar dan beoordeel ik dat als “te vroeg om op te staan”. En soms wordt ik door de wekker wakker op de ingestelde tijd en dan ben ik nog helemaal niet wakker. Maar dan dwing ik mezelf om toch op te staan, want dat wilde ik toch. Dus er zit een gigantische be- en veroordeling op datgene wat zich spontaan aandient en een dwangmatig iets op wat ik me heb voorgenomen. Het lijkt er dus op dat het hoofd (of de criticus) mezelf enorm in de weg zit. Het lijkt wel een beetje op het sprookje van Goudlokje “dit bed is te groot, dit bed te klein, en deze precies goed”. En dat dan de hele dag door alsof er een precies goed bestaat. En dat precies goed ook de enige manier is waarop iets kan.
Blijven bewegen
Het enige wat ik nu kan doen, is toch blijven bewegen. Iedere dag kijken wat er kan en niet stil blijven staan, want dat gaat zeker niet helpen. Want ik ben ook al een jaar aan het oefenen om te lopen en dat lukt me ook nog steeds niet. Ik moet daar iets heel moeilijks erbij leren. Mijn gevoel erbij gebruiken en nu ik dit zo opschrijf geldt dat waarschijnlijk ook voor het schrijven. En dat lukt me niet goed. Soms een beetje, maar vaker blijf ik ook gewoon maar zitten. Dat is gemakkelijker. Want naar buiten gaan en van A naar B lopen, dat ken ik en dat lukt nu niet. Een andere manier zou zijn: goh, ik ga nu naar buiten en ga kijken hoe ver ik kan, wat er onderweg te beleven valt. Maar dat past maar niet in mijn op efficiency en resultaat gerichte brein. Na twee stappen ben ik dat nieuwe compleet vergeten. Dan heeft de automatische piloot weer overgenomen. En ik zie het nu gebeuren en ik kan er nog niet anders mee omgaan. Is dat niet bijzonder? Iets leren gaat met vallen en opstaan en blijven zitten zit daar niet bij. Dus worstel ik nog even verder en hoop dat vroeg of laat het AHA-lampje gaat branden en ik kan lachen om dit ingewikkelde gedoe.
‘Maar dat past maar niet in mijn op efficiency en resultaat gerichte brein.’ Ont-moeten, zou dat helpen?
Heb jij je weleens verdiept in ‘structuur’? In de structuur van 10.000 woorden? Bespeur ik iets van structuele conflicten? Je bent continue tegen jezelf aan het vechten? Met een overdaad aan beheersmaatregelen?
Ik denk dat jij precies weet wat je zou moeten doen om dat ‘ingewikkelde gedoe’ te doorbreken. Kijk maar eens in de spiegel naar jezelf. En vertel jezelf wat je tegenhoudt om er nu mee te beginnen.