Vandaag is het voor mij een bijzondere Hemelvaartsdag, omdat ik afscheid ga nemen van een jonge vrouw uit mijn omgeving, die het leven niet meer aan kon. Zo onbeschrijflijk verdrietig dat ik het maar met een gedicht zeg. Ik heb de tekst een beetje aangepast.
Voor troost is het nog te vroeg.
Er is nu geen troost.
Nu is er leegte en gemis.
Dat we het leven moeten zoeken.
Dat we aan toekomst moeten denken.
Dat nieuw leven zich aandient.
Zeg het niet te vaak.
We kunnen het nog niet horen.
Zeg maar niet zoveel.
Zoek maar geen woorden.
Maar kom maar bij ons langs.
Ga maar zitten en luister.
Eindeloos, telkens weer, alsmaar opnieuw.
Luister naar onze verhalen.
Hoe ze genoot van haar reizen,
het verhaal van de tattoos
Hoe ze van haar dochtertje hield.
Hoe ze van het leven wilde genieten.Hoe gelukkig we met haar waren.
Ga maar zitten, luister maar.
Houd ons maar vast, wees maar stil met ons,
huil maar als je kunt.
Niemand hoeft nu groot en flink te zijn.
Luister maar en blijf maar komen,
als je wilt, als je kunt.
We weten het wel van die toekomst en nieuw leven dat komt.
We zullen wel opstaan uit ons verdriet, langzaam,
op onze wijze, op onze tijd.
De steen zal wel omgewenteld worden.
Troost ons maar niet, maar kom maar
en reis met ons mee.
Het verdriet is te zwaar voor ons alleen.vrij naar Marinus van den Berg, Door je verdriet heen groeien
