Je eigen pad

Als je je eigen pad volgt, kan er van alles gebeuren – Helene Neijmeijer

Happy end
“Is het nodig dat je verhaal een happy end heeft?” vroeg iemand me onlangs, toen ik vertelde over mijn blog en verdere plannen. “Ja”, zei ik meteen, “dat maakt het wel geloofwaardiger”. Want nog steeds merk ik dat mensen het heel moelijk vinden te geloven dat als je je eigen pad gaat, het beter voor je is, dan een regulier traject. Het verband tussen gedrag, emoties en bepaalde fysieke klachten wordt meestal ontkend. En zo wordt het ons ook geleerd. Ik zag pas weer een pleidooi voorbij komen om thuisbevallingen af te schaffen, want er kon zo veel bij mis gaan. Steeds meer wordt geloof gehecht aan de technische mogelijkheden en de schijnzekerheid van witte jassen. Voor de duidelijkheid, ik ben niet tegen medische handelingen, maar ik vind dat er teveel waarde aan gehecht wordt en dat we onze eigen mogelijkheden tot genezing onderschatten. Er zijn al genoeg voorbeelden. Voor de inspiratie hieronder nog een paar.

Verschillende uitingsvormen van een verhaal
Een 44 jarige man, Jurg de Beijer, die al op zijn 6e jaar te horen heeft gekregen dat hij nog maar 6 weken te leven had en er nu toch nog is. Hij vertelt zijn verhaal in het theater, kijk hier. Een 40 jarige moeder, Simone van Gennip, die 5 jaar geleden een hersenbloeding heeft gekregen toen ze zeven maanden zwanger was en zichzelf weer heeft leren praten, schrijven en bewegen. Ze heeft zelfs nog een kindje gekregen. Zij heeft een boek geschreven, “Een foutje in mijn hoofd”, om mensen hoop te bieden.
En dan is er het verhaal van Helene Neijmeijer, zij brengt haar verhaal over genezing met muziek. Dat is heel bijzonder als voorspeld werd dat je nooit meer zou kunnen zingen. Ik heb haar niet horen zingen voor deze cd, maar ik verbeeld me dat je de weg, die zij gegaan is, kunt horen. Luister zelf maar.

Het verhaal van Helene Neijmeijer
Haar verhaal begint in 2006 als ze door een val van een huifkar een hoge dwarslaesie oploopt. De prognose van de artsen is niet hoopgevend. Ze zal niet meer kunnen zitten, lopen of zingen. Haar vooruitzicht is een revalidatiecentrum en daarna een verpleeghuis. Zij kiest daar niet voor. Zij en haar partner hebben een praktijk voor natuurlijke behandelwijzen en besluiten het heft in eigen hand te nemen. Zij geloven in de geneeskracht van geest en lichaam. Door het stimuleren van de ledematen en het toelaten van de emoties voelt zij binnen een jaar weer 90% van haar lichaam. En toen ze weer begon met zingen en daardoor uit het denken en in het gevoel terecht kwam, kwamen er langzaam maar zeker steeds meer functies terug. Dat is nu nog zo. Zij is nog niet volledig genezen, maar heeft er wel alle vertrouwen in dat dat gaat gebeuren. Zie hier wat zij daar zelf in een gastblog over schrijft. Als ik haar verhaal zie, zou ik verwachten dat heel veel patiënten en artsen nieuwsgierig zijn en bij hun praktijk de deur platlopen. Ik weet niet of het zo is. Maar ze is er zelf wel van overtuigd dat wat zij heeft bereikt voor iedereen haalbaar is.
Geloof jij in het genezend vermogen in jezelf?

Author: tineke visscher

View all posts by tineke visscher