Als je iets bereikt, wat niemand had gedacht, heb je globaal 2 soorten reacties. Er zijn mensen die je dan willen neerhalen, zodat je weer op hun niveau terug komt. En er zijn mensen die zichzelf willen optrekken naar jouw nieuwe niveau. – vrij naar Oprah Winfrey
Valse hoop?
Toen ik een van de vorige keren schreef over het verhaal van Helene Neijmeijer, had ik de discussie nog niet gezien die er was losgebarsten. Ja, beetje naïef. Ik richt me meestal gewoon op de inspiratie, die je eruit kunt halen en niet op de bezwaren die je kunt bedenken. Maar goed er zijn heel veel mensen, die dat laatste wel doen. Er wordt vooral aangevoerd dat zo’n verhaal valse hoop geeft. Er is grote twijfel of het wel echt een dwarslaesie was. Want, dat weten ze dan zeker, daar kun je niet van genezen. Het zal wel een `gevalletje van der Vorst` zijn. Nou wilde ik die documentaire al langere tijd zien, dus dit was een mooie gelegenheid. Ik zag in die documentaire een kwetsbare, maar ook moedige jonge vrouw, die heel vertwijfeld alles wat haar overkwam onderging en dat ook nog met de wereld wilde delen. Ik zie dat er geen woord van gelogen is en iedereen, die haar wilde ontmaskeren, zou nog eens goed bij zichzelf te rade moeten gaan.
Fysieke of psychische oorzaak?
Want hier gaat het over de controverse of iets fysiek aantoonbaar is of psychisch. En, zo lijkt de redenering, als het psychisch is dan houd je jezelf en anderen voor de gek en is er geen sprake van een medisch wonder. Hierin zit een heel belangrijke aanwijzing voor de misverstanden rondom psychische aandoeningen. Het lijkt dat het zwakke mensen overkomt, mensen die zichzelf niet in de hand hebben en er wel zelf iets aan kunnen doen. In tegenstelling tot fysieke aandoeningen, die overkomen je, daar kun je echt niets aan doen. Zie je hoe het meten is met twee maten. En wat voor druk er opgelegd wordt als er geen fysieke verklaring voor een aandoening te vinden is.
Ik heb nooit gelogen
Voor wie het niet heeft gezien, in de documentaire “Ik heb nooit gelogen”, wordt het verhaal getoond van Monique van der Vorst. Zij raakt op haar 13e door een voetblessure en operatie met complicaties meer en meer verlamd. Door een ongeluk verliest ze ook alle gevoel in haar andere been. De artsen willen zelfs een been amputeren, maar daar steken haar ouders een stokje voor. Vanaf haar 15e ontdekt ze de handbike en traint ze om mee te doen aan de paralympics. Ze wint er verschillende medailles mee. Dan krijgt ze opnieuw een ongeluk en merkt dat ze weer gevoel in haar benen krijgt. Opnieuw zet ze dezelfde doelgerichtheid in om dan te kunnen lopen en weer het maximale te bereiken. Dat blijkt uiteindelijk de vrouwenwielerploeg te zijn. Haar verhaal wordt in de pers breed uitgemeten als medisch wonder. Maar dan komen er twijfels en uiteindelijk gaat iedereen met het verhaal aan de haal dat zij niet de waarheid heeft verteld. Ze krijgt zoveel negatieve reacties dat ze compleet instort en opnieuw in de rolstoel belandt.
Niet alles lukt op wilskracht
Laten we voorop stellen dat het voor iedereen pijnlijk, frustrerend en moeilijk is als het lichaam weigert. En dat mensen complexe wezens zijn. Als je je beter zou kunnen willen, dan zou iedereen het doen. Het heeft niets met de wil te maken. Je ziet juist heel goed dat zij met haar wil alles heeft bereikt wat zij zich had voorgenomen. Met zo’n wil kun je topsporter worden, als je gefocust genoeg bent, er alles voor over hebt en natuurlijk het talent hebt. Maar dat is altijd eenzijdig. Het gevoel wordt compleet ondergeschikt gemaakt. En in het geval van Monique van der Vorst, lag er volgens de artsen een trauma aan ten grondslag. Iets wat een blokkade heeft veroorzaakt, dat het beeld van een dwarslaesie geeft; dat heet een conversiestoornis. De revalidatiearts in de documentaire zegt, dat als iemand in haar benen had geprikt of gestoken, zij dat echt niet gevoeld had. Er is dus wel een blokkade, maar daar is geen fysieke oorzaak voor gevonden. Het beeld is hetzelfde, de oorzaak alleen verschillend. Voor mij is dat toch een wonder. Het is spontaan ontstaan. En ze heeft er hard voor gewerkt om weer volledig rolstoelvrij te zijn. Dat ze zich daarbij voorbij is gelopen en dat ze het niet goed kon uitleggen, is dat zo’n groot probleem? En voor wie eigenlijk? Waarom zouden we dat als leugenachtig af doen. Er is niets aan gelogen. En voor wie het zo hard beweert, probeer zelf maar eens een illusie over jezelf los te laten. Want al is het geen verlamming we hebben onszelf allemaal beperkingen opgelegd, waar we zo heilig in geloven dat we ze ook niet kunnen veranderen.
Wat denk jij?
