Vraag jezelf af of de gedachten die je hebt jou naar het beste mogelijke leven leiden. Zo niet, wat doen ze dan nog in je hoofd? – Peter Walsh
Gedachtekracht
Soms vraag ik me af of ik wel meer aandacht aan dit onderwerp moet besteden. Als ik zie wat er nu van onze wereld is gemaakt en hoe slecht we zijn in probleemoplossing. Ik bedoel bijv. we kunnen bedenken hoe we plastic kunnen maken en voor alles en nog wat kunnen gebruiken. En vervolgens kunnen we niet bedenken hoe we er verder mee om willen gaan, zodat het niet een gigantisch milieu probleem wordt. De fabrikant neemt alleen zijn verantwoordelijkheid zolang het nog in de fabriek is, maar daarbuiten is het een gemeenschappelijk probleem.
Ons controlerende, egoïstische denken is niet geschikt om de wereld verder te helpen. Kijk maar om je heen.
We hebben een totaal andere attitude nodig als we met gedachtekracht verder willen komen. Stel het lijkt me heel prettig dichtbij winkel x te parkeren voor het boodschappen doen. Dan kan ik bedenken “ik wil daar parkeren”. En dat blijven herhalen en erin geloven dat er daar een plek is. Dat stellen we er ons meestal bij voor. Ik wil en als ik dat genoeg wil en lang genoeg bedenk dan zal het ook wel uitkomen. Je kunt je bij deze manier van denken bijna voorstellen dat ik met iemand op de vuist ga of de pas afsnij om toch mijn plekje te bemachtigen. (Nee, hoor doe ik niet.) Maar wat dan wel?
Denken is een functie van het mens zijn. We kunnen denken, net zoals we kunnen lopen. Toch lijkt het bij denken dat er automatisch heel veel aandacht naar toe gaat. Want het ego leert ons continu dat we toch vooral moeten denken aan … en niet moeten vergeten dat … Dat continue proces lijkt wel op een verslaving.
Vooral als je eenmaal begint met piekeren en zorgen maken, lijkt er geen eind aan te komen. Je kunt er niet meer door slapen en uiteindelijk functioneer je minder. Door dit obsessieve denken verlies je veel energie. Het levert je niet zo veel op, maar je kunt jezelf er wel door uitputten.
De motor achter de gedachte is gevoel
Een losse gedachte heeft niet zo veel impact. Want een seconde later wordt die al weer opgevolgd door een andere. Dan is het zaak te kijken naar het gevoel. Als je zegt “Ik ben blut” is dat dan een feitelijke situatie en welk gevoel hoort daar bij? Is het een tijdelijke situatie omdat je iets te veel geld hebt uitgegeven en weet je dat het met je volgende salaris wel weer goed komt. Of is het een constante situatie, die je tot diepe wanhoop brengt. In het tweede geval heeft de gedachte dus veel meer lading, dan in het eerste geval. En met die lading beïnvloed je wel je omgeving. Die diepe wanhoop zend je uit en daarmee trek je nog meer wanhoop aan. “Je gevoel is je gebed” las ik ergens. Met dat sterke gevoel beïnvloeden we wel onze omgeving, maar niet in de richting, die we willen en meestal onbewust.
Hoe kom je uit die vicieuze cirkel?
Als je blut bent of ziek, lijkt het logisch dat je daar wanhopig onder bent. Maar is dat echt zo? Als je weet wat je dan teweeg brengt, is het eigenlijk helemaal niet logisch. Wat kan dan een eerste stap zijn? Want het ontkennen werkt niet. Het negeren werkt niet. En blijven volhouden dat het wel goed met je gaat ook niet. Om je op weg te helpen, zou je je situatie anders kunnen formuleren, waarbij jij je beter voelt. Ik merkte dat zich, ondanks dat ik hier me al langer mee bezig was, in mijn denken ook een negatieve verbinding had vastgezet. Het ging een beetje van “mijn knie doet pijn en dus kan ik niet lopen”. Maar sinds 2 dagen heb ik me bedacht dat dat me niet gaat helpen. Dus nu herinner ik me er steeds aan dat “ik kan lopen, ook al kan het pijn doen”. Het blijft bij mij steeds hetzelfde voorbeeld, maar dat is dan ook wel hardnekkig. Oh ja, en bij de parkeerplaats vraag ik als ik dichtbij kom “wie is al klaar met boodschappen doen en wil de parkeerplaats verlaten?” 9 van de 10 keer kan ik precies parkeren waar ik had bedacht. Je gaat dan meer mee in een flow en hoeft niets te forceren, dat is het idee.
Wat zou jij anders kunnen formuleren, om jezelf meer ruimte te geven?
