De lat dat zijn wij, de hoogte bepaal jij. (reclameslogan van een opleidingsinstituut)
Hoe hoog leg je de lat?
Na de 10 formules was ik teleurgesteld in de inhoud. Ondanks de aanbevelingen van Deepak Chopra en Caroline Myss en de interviews na elk hoofdstuk van bekende Amerikanen, was de inhoud niet wat ik ervan verwachtte. Bij de eerste lezing vond ik er nog wel wat nieuwe inzichten in, zoals dat je aan voedsel kunt voelen of het goed voor je is en ook wel dat het belangrijk is je eigen energie te leren kennen, bewust te zijn wat je uitstraalt en wat je aantrekt. Maar voor zo´n boek had ik als uitgever de lat hoger gelegd. Maar is dat altijd realistisch? Was het dan misschien nooit tot een boek gekomen?
De lat hoger leggen?
In dit geval heeft de schrijfster het boek voltooid en op een manier die voor een heleboel mensen toegankelijk is. Als het je eerste kennismaking met het onderwerp is, bevat het wel heel veel verschillende aspecten, die je aan het denken kunnen zetten. Dus in die zin voldoet het in deze opzet wel aan zijn doel.
Wat als ik eens heel anders naar dit boek kijk? Niet alleen naar het resultaat en hoe ik het heb ervaren. Maar ook naar hoeveel plezier het de schrijfster heeft gegeven om haar kennis te delen, een volledig boek te schrijven en zich niet druk te maken over wat collega’s ervan vonden dat zij zo’n afwijkende mening heeft.
Ik ken haar niet, maar het zou best kunnen, dat het op al die punten wel aan het doel heeft voldaan. Dus ook al is het niet voor mij, misschien zijn er heel veel mensen wel mee geholpen. En ik heb het boek toch gekocht en er tijd en aandacht aan besteed.
Je bepaalt zelf de hoogte
Mensen, die ziek zijn, willen de lat ook terugleggen op het niveau dat zij kenden. Pas sprak ik iemand, die zei na een operatie wel 60% te hebben ingeleverd en dat dat moeilijk te accepteren was. Dat herkende ik meteen. Je blijft lang vasthouden aan hoe het was en stelt niet tijdelijk bij naar een lager niveau. Pas als er echt geen ontkomen meer aan is. Het helpt je niet om die lat te leggen op het niveau waar je was. Dat motiveert soms wel, maar kan je ook frustreren. Je kunt dan de vooruitgang die je wel boekt, niet goed waarnemen. In jouw beleving is het dan altijd te weinig/ te langzaam en niet echt iets om trots op te zijn. Je kon immers veel meer. Dus te hoog helpt niet. Maar te laag motiveert ook niet om in actie te komen. Dan blijf je zitten waar je zit en daar voelt niemand zich goed bij. De kunst is te blijven bewegen op het niveau dat je aan kunt en gewoon je best blijven doen. En het resultaat? Nou ja, dat zie je dan wel weer.
Ik kreeg via WordPress nog inspiratie toegestuurd. In deze video legt schrijver Neil Gaiman aan afgestudeerde kunst studenten uit dat je fouten, veel fouten moet maken, je eigen stem kunt vinden en je eigen regels kunt opstellen. Maar vooral dat je kunt genieten van het proces van kunst maken.
