Wat we het meest vrezen om te doen, is meestal wat we het meest nodig hebben om te doen. – Timothy Ferriss
Angst voor het leven
In de introductie van het boek “Leven zonder angst” stelt Alexander Lowen dat een “neurotische persoon bang is om zijn hart te openen voor liefde, bang te geven of zich te laten kennen, bang volledig zichzelf te zijn”. In die definitie past denk ik wel zo’n 80 tot 90% van de bevolking van het westen. Ik denk dan meteen aan de films van Woody Allen, waarin hij vaak zelf deze neurotische persoon speelt. Maar Lowen gaat verder: “meer leven of gevoel dan iemand gewend is, is beangstigend voor hem omdat het zijn ego dreigt te overspoelen, zijn begrenzingen dreigt te doorbreken en zijn identiteit dreigt te overspoelen. …. Onze angst om te leven is zichtbaar in de manier waarop we het altijd druk hebben, zodat we niet hoeven te voelen, altijd aan het rennen zijn zodat we onszelf niet tegenkomen, of dronken van alcohol of drugs worden zodat we ons niet met ons wezen bezig hoeven te houden. Omdat we bang zijn voor het leven proberen we het te controleren of te beheersen. ….. Hoe goed we het ook doen, als mens zijn we een mislukking. Ik denk dat de meesten van ons dat voelen. We zijn ons vaag bewust van de pijn, angst en wanhoop die vlak onder de oppervlakte liggen. Maar we zijn vastbesloten onze zwakheden te overwinnen, onze angsten opzij te zetten en onze zorgen te boven te komen. ….. Helaas deze pogingen moeten wel falen. ‘Iemand zijn’ is niet iets dat men kan doen. Misschien is het nodig dat we ophouden met dat koortsachtig bezig zijn, dat we tijd maken om te ademen en te voelen. …. Als we onze wanhoop doorleven zullen we vreugde ontdekken.”
Vluchten kan niet meer
Ik heb het over deze tegenstrijdigheid via andere schrijvers al vaker over gehad. Steeds weer lijkt het erop te wijzen dat we niet kunnen vluchten, niets uit de weg kunnen gaan. Nou ja, wel een tijdje, maar op de een of andere manier komt het thema dan toch weer op je weg. En je kunt er niet vanaf dan door het juist op te pakken. Ik krijg zelf ook steeds weer het advies om meer te voelen, naar mijn lichaam te luisteren en vooral niet alles te bedenken en op wilskracht te doen. En nog steeds denk ik dat er een andere weg is. Dat ik me hieruit kan denken. Mijn knie geeft steeds harder aan dat dat niet gaat. En dan word ik boos op die knie. Terwijl die alleen maar laat zien wat er aan de hand is. Je zou denken dat ik met alles wat ik erover weet, nu wel geleerd zou hebben. En dat denk ik zelf ook vaak. Want als het me even lukt, dan denk ik meteen oke, klaar, dat hoofdstuk kunnen we sluiten. En dan plof, zit ik weer op de grond en kan ik opnieuw beginnen. Want ik kan het niet maar een beetje, af en toe en als het mij uitkomt. Nee, ik kan dit niet anders oplossen dan op het gevoel te vertrouwen.
In het onderstaande filmpje zie je schematisch hoe dat komt. Voor rugklachten kun je jouw klacht invullen.
