Caravans willen helemaal niet op vakantie. Vandaar dat die auto’s zo hard moeten trekken. – Kees van Kooten
Bewegen op wilskracht In je hoofd kun je altijd alles. En normaal gesproken protesteert het lichaam alleen als je ineens teveel doet. Maar wat we vaak niet in de gaten hebben dat we heel veel op wilskracht doen en daarbij bijna geen energie overlaten voor het lichaam. Onze wilskracht is de slavendrijver voor het lichaam. Het lichaam is gewoon een soort instrument dat aan onze eisen moet voldoen. Ik spreek wel in de derde persoon, maar laat ik gewoon voor mezelf praten. Ik ben al een paar maanden aan het oefenen met beter lopen. Dat ging ook best goed. Totdat de wilskracht weer overnam. Het was me gelukt en ik snapte wat er voor nodig was om beter te lopen, dacht ik. En toen dacht ik gelijk, oh, dan kan ik morgen wel naar de kapper en naar die en die winkel en misschien nog wel gelijk zus en zo doen. Ik reed dus vol goede moed naar het winkelcentrum en bij de eerste stappen ging het niet. Het leek wel of er een extra zwaar blok aan mijn been hing. En of ik nu even stilstond, rustig ademhaalde, het maakte niets meer uit. Bewegen ging bijna niet. Maar ik moest toch naar de kapper en winkel die en die was toch niet ver? Dus heb ik mezelf door het winkelcentrum heen gesleept met een soort van tientonner achter me aan. Totaal uitgeput kwam ik thuis en daarna kon ik minder, veel minder. Het ging van slecht, naar slechter tot slechtst.
Contact met het lichaam
Wat ik de afgelopen tijd heb ontdekt, is dat er een andere manier van bewegen is. Ik heb het hier wel eerder genoemd, maar had niet door hoever ik in de wilskracht-modus zat. Ik ben zo’n wilskrachtpatser dat ik alles wat in de weg staat kan negeren, een beetje zoals in het liedje van Queen, I want it all, I want it now. Ik voel nog steeds niet goed of iets wel kan. Het was alsof ik een kunstje had aangeleerd en daarmee dus gewoon kon blijven doen wat ik wilde. Maar dat is niet zo. Dus nu oefen ik om het contact met het lichaam echt te herstellen. De trap aflopen is al een onderneming. Maar als ik het op wilskracht doe, moet ik me aan twee kanten vasthouden en staan mijn benen op elke trede te trillen. Door het focussen heb ik wel een manier gevonden om met mijn lijf te praten. Als ik contact heb met mijn lijf en vraag “sta je goed”, dan kan ik op één been staan en de trap rustig maar zeker aflopen. Dat moet nu met alles. Zoveel tijd bezig geweest het contact met het lichaam te verwaarlozen. Het kwam gewoon niet in me op dat dat iets nodig zou hebben. Ik ging er vanuit dat het lichaam gewoon zou doen wat ik wilde. Mind over matter of zo. En ik heb geleerd dat je met je mind heel veel kunt bereiken, maar niet als je dwingend bent. En hoe gaat het nu? Tergend langzaam.
Mind over matter. Maar als de mind nu eens helemaal geen macht heeft? Als mind power niet bestaat? Dan ben je overgeleverd aan de goden. Dan kun je je mind alleen nog gebruiken om de hindernissen te omzeilen, om te voorkomen dat je je hoofd stoot. Dan zou mind power beperkt zijn tot het inzicht dat de mind die power juist niet heeft. En hoe je daar gebruik van kunt maken. Dat inzicht zou weleens heel nuttig kunnen blijken te zijn.
Dat blijft moeilijk. Ik heb altijd geloofd dat als je iets echt wilt, je het ook kunt. Maar nu zie ik dat je er iets bij kunt leren, nl voelen of dat echt is wat je wilt. En op de energie van dat gevoel kun je ook bewegen. Je lichaam wel weet hoe het moet bewegen en dat controle daarvan door de mind niet nodig is. Dat zorgt alleen maar voor verkrampingen. Jezelf toestaan te bewegen in plaats van te controleren, dat is nu de uitdaging.