Ik vond een mooi gedicht in de Nederlandse vertaling op het blog Kom, we gaan slingers ophangen, van Marsha Truman Cooper. Het sluit mooi aan op een van de vorige posts “angst voor het leven”. Ik weet niet van wie de vertaling is, maar ik heb het onderaan opgenomen. In het Engels heet het “Fearing Paris”.
Suppose that what you fear
could be trapped
and held in Paris.
Then you would have
the courage to go
everywhere in the world.
All the directions of the compass
open to you,
except the degrees east or west
of true north
that lead to Paris.
Still, you wouldn’t dare
put your toes
smack dab on the city limit line.
You’re not really willing
to stand on a mountainside,
miles away,
and watch the Paris lights
come up at night.
Just to be on the safe side
you decide to stay completely
out of France.
But then the danger
seems too close
even to those boundaries,
and you feel
the timid part of you
covering the whole globe again.
You need the kind of friend
who learns your secret and says,
“See Paris First.”.
Stel je voor: datgene waar jij bang voor bent kon gevangen worden
en bewaard worden in Parijs
Dan zou je de moed hebben om overal in de wereld te gaan.
Alle richtingen van het kompas staan open voor jou,
behalve de graden oost of west
van het echte noorden, die leiden naar Parijs.
Toch, je zou niet je tenen durven planten op de lijn van de stadsgrens.
Je zou niet werkelijk op een bergrug willen staan,
mijlen ver en aanschouwen hoe de lichten van Parijs
aangaan in het vallen van de nacht.
Alleen maar om aan de veilige kant te zijn
besluit je om maar helemaal weg te blijven uit Frankrijk.
Maar dan lijkt het gevaar zelfs te dicht bij die grenzen,
en je voelt dat het bange deel van jezelf weer de hele wereld bedekt.
Je hebt een vriend nodig die je geheim leert kennen en zegt:
“Bezoek eerst Parijs”.
One thought on “Bang voor Parijs”