Onze grootste overwinning is niet dat we nooit falen, maar dat we telkens als we struikelen weer opstaan. – Confucius
Vallen is falen
Volgens Alexander Lowen is onze grootste angst dat we vallen. Want vallen associëren wij met falen. En in een maatschappij gericht op succes is dat het ergste wat je kunt overkomen. Ik lees van verschillende mensen dat ze fakebook niet zo prettig meer vinden omdat het allemaal zo leuk en geweldig is wat mensen erop zetten. Nooit iets wat niet goed gaat, maar een leuk etentje, een geweldige vakantie, een leuk bericht als er iets te vieren valt. Daarmee wordt nog overduidelijk de indruk gewekt: kijk mij het gaat me geweldig. Geen wonder dat zo veel jongeren last hebben van sociale media stress.
Maar de afgelopen week was er nog een bijzonder bericht. Bijna 1 miljoen werknemers krijgt te maken met burn-out. Zoveel mensen zijn zich kennelijk zo aan het bewijzen of willen koste wat kost bijblijven, dat ze hun eigen grenzen voorbij gaan. En dan begint de strijd eigenlijk pas. Zij willen weer beter worden en helemaal niet gezien worden als iemand met een bepaald stempel. Toch gebeurt dat heel veel. In deze werkgeversmarkt zijn alleen de ideale werknemers welkom. Maar juist die ideale werknemers kunnen zichzelf voorbij lopen. En dan laat de werkgever ze meestal heel snel vallen. Deze mensen zullen op eigen kracht weer op moeten staan. Ik zie veel voorbeelden van mensen waarbij dat ook lukt.
Zelf opstaan
In het boek van Lowen “Leven zonder angst” staan oefeningen om te vallen. Soms ontdekken mensen dan dat als ze gewoon vallen (wel op een matras, dat voor de zekerheid is neergelegd) dat ze helemaal ontspannen zijn als ze zich hebben laten vallen. Dat alle verkramptheid om vast te houden, om niet te vallen, helemaal niet nodig was. Vallen was niet het ergste dat hen kon overkomen.
Ik hoorde ook Marco Pierre White, een chefkok in het kwadraat, tegen een van de kandidaten van Masterchef Australië zeggen dat ze zich niet moesten laten helpen bij het opstaan. Als je gevallen bent, moet je zelf, in je eigen tijd en tempo, weer opstaan. Want iedereen valt weleens. Het gaat erom dat je jezelf weer toestaat op te staan. Nu is het in andere culturen misschien wel gemakkelijker. In Amerika is, dacht ik, president Roosevelt, persoonlijk 5 keer failliet gegaan, voordat hij zijn land uit de crisis kon leiden. Bij ons zou iemand die failliet is gegaan zich niet zo gauw tot een leider kunnen ontwikkelen. Misschien kunnen we het ideaalbeeld bijstellen. Want vallen en opstaan leidt tot een rijpere en misschien zelfs wel wijzer mens. Mevrouw Neelie Smit Kroes heeft een oproep gedaan om jonge ondernemers, die een risico hebben genomen en zijn gevallen, opnieuw kansen te bieden. Misschien hebben we er allemaal wat aan als we niet kijken naar het vallen, maar of iemand weer zelf is opgestaan.
