Wijs worden
Ricardo Semler riep op tot het verkrijgen van wijsheid. Zoals in tradionele samenlevingen er in elk dorp wel een wijze was waar mensen hun vragen en problemen konden voorleggen. Maar wat maakt iemand wijs? En hoe herken je dat? Het spreekwoord zegt door scha en schande word je wijs. Is dat zo en kun je van de ervaringen van iemand anders leren? Natuurlijk kun je er altijd wat van leren, maar het belangrijkste is dat je het zelf gaat ervaren. Het boek dat ik heb uitgekozen is “Wie domme dingen doet wordt wijs” van Lisette Thooft. Ik vond er een liedje bij dat ze zelf geschreven heeft en zelf zingt. Eigen wijsheid is de enige ware wijsheid zegt ze. En in het liedje is me bijgebleven dat op de zin “wie domme dingen doet wordt wijs” volgt, “maar voor je dat weet ben je grijs”.
Domme dingen doen
In het boek geeft Lisette Thooft voorbeelden van haar domme dingen. De meeste mensen praten er maar liever niet over en belichten de succesverhalen alleen. Maar het zou misschien wel goed voor ons allemaal zijn om wat opener te worden over de fouten en het probeerwerk wat er aan een succes is vooraf gegaan. Zo heb ik eens een verhaal gelezen van een keizer, die een tekening van een haan wilde. Hij gaf daartoe een kunstenaar de opdracht. Na een maand vroeg hij of het klaar was. Maar nee, hij moest nog even geduld hebben. Die vraag werd nog een paar keer gesteld en het antwoord bleef hetzelfde. Nee, het was nog niet klaar. Maar op een moment was het toch zo ver. De keizer kwam en op een blanco doek schilderde de kunstenaar in één vloeiende beweging de perfecte haan. Toch was de keizer teleurgesteld. Had hij daar nu al die tijd op moeten wachten. Toen liet de kunstenaar hem het atelier zien. En daar waren ontelbare tekeningen en schilderingen van een nog imperfecte haan te zien. Met het zien van alle tijd en moeite die de kunstenaar zich getroost had was de keizer tevreden.
Volgens Lisette Thooft houden domme dingen je ook een spiegel voor en in die spiegel zie je jezelf zoals je werkelijk bent. Dan zie je niet alleen het ideaalplaatje waarin je zelf graag gelooft, maar ook datgene wat je liever niet ziet en wilt dat anderen zien. Maar als je goed kijkt ben je dat allemaal. Het mooie en het lelijke, het lichte en het duister. Maar er is geen enkele reden om jezelf te haten omdat je domme dingen hebt gedaan. Want “ook goede mensen doen dingen die ze later niet meer in de haak vinden. Ook goede mensen slapen slecht. Ook goede mensen worden ziek. Ook goede mensen raken in financiële problemen. Ook goede mensen krijgen ongelukken. Ook goede mensen doen dingen waarvan ze spijt krijgen als haren op hun hoofd.” En dat kun je jezelf voorhouden als je een stemmetje hoort dat zegt “eigen schuld” of nog ergere scheldwoorden gebruikt.
Het is altijd moeilijk om de situatie van alle kanten te bekijken. Je bent zelf niet altijd het middelpunt en niet alles is jouw schuld of had je iets aan kunnen doen. Of zoals Lisette Thooft het zegt: “De waarheid is als een boom vol dauwdruppels. In elke druppel zie je een stukje van de omgeving weerspiegeld; elke druppel geeft net een ander deeltje ervan weer. In elke druppel is het plaatje net iets anders. Toch hebben ze allemaal gelijk, ze spiegelen net dat stukje van het geheel dat ze kunnen ‘zien’, en samen vormen ze het hele beeld. Ware wijsheid is die hele boom zien. En tot je zover bent, kun je alvast beseffen dat er altijd zo’n hele boom vol dauwdruppels is. Schitterend in het zonlicht.”
Wat zijn de domme dingen waarvan jij het meeste hebt geleerd?
