The curious paradox is that when I accept myself just as I am, then I can change. – Carl Rogers
(de wonderlijke paradox is dat wanneer ik mijzelf accepteer zoals ik ben, ik kan veranderen.)
Veranderen door acceptatie
De vorige keer bleek in het voorbeeld van de bavianenkolonie dat systemen in staat zijn tot verandering. Als het moet komen er andere kwaliteiten aan bod. Dat is vaak bij ziekte ook zo. Veel mensen die een levensbedreigende ziekte hebben vinden een nieuwe waardering voor hun leven en ontdekken andere talenten in zichzelf. Het kan wel even duren en de overgangsperiode kan ingewikkeld zijn, maar uiteindelijk bereikt iedereen een nieuw evenwicht.
Maar goed hoe kom je daar dan? Want de theorie is mooi, maar hoe wordt het toepasbaar.
Natuurlijk vond ik daar een mooi boekje over, “Eerste hulp bij onvolwassenheid” van Hans Laurentius. Je kunt het zelfs gratis downloaden. Dus niets hoeft je nog te weerhouden.
De eerste stap naar volwassenheid is wat Hans Laurentius betreft ophouden met weerstand bieden tegen wat is. Volledig ont-moeten van emoties zorgt voor bevrijding. Daarbij geeft hij in dit kleine boekje stappen hoe je kunt leren iets wat binnenin je is volledig te voelen en te accepteren. Maar ook hier hoeft er niets. Je kunt ook gewoon “een kleuter blijven in een volwassen lichaam”.
