Weinig mensen zijn gelukkig, omdat het bereiken van het geluk eigenlijk te eenvoudig is. – Clem Schouwenaars
Eerst de fictie
De afgelopen week las ik het boek “de Geluksprofessor” van Patrick van Hees. Een roman waarin de feiten over geluk worden gepresenteerd aan de hand van de ervaringen van Cuno Groen. We ontmoeten deze professor in marketing als hij in zijn maatpak in zijn Porsche op weg is naar zijn promotiegesprek op Nijenrode. De prestigieuze business universiteit waaraan hij al 8 jaar verbonden is. En nu de jongste professor ooit die het zal schoppen tot de raad van bestuur. Alleen het wordt niet het gedroomde promotiegesprek. De promotie gaat aan zijn neus voorbij. Hoewel dat nog wel met redenen wordt omkleed is hij zo beledigd dat hij even niets meer met zijn werkgever te maken wil hebben. Als hij dan gebeld wordt voor een presentatieklus in Cambridge neemt hij dat met beide handen. Voordat het zover is zegt een goede vriendin dat bij hem de glans er een beetje af is. Dat hij teveel zijn verhaal afraffelt, maar dat het allemaal niet zo fris en sprankelend meer is. In Cambridge krijgt hij ook het verzoek om over een aantal maanden een seminar over geluk over te nemen. Daardoor en een toevallige ontmoeting met een oudere heer besluit hij het onderwerp serieus te onderzoeken en zich daar de komende maanden op te richten. Want als iemand geluk zou kunnen verkopen dan is het wel een professor in de marketing, nietwaar?
Het onderzoek naar geluk
Dus zo begint hij alles wat erover geluk is geschreven te onderzoeken. Maar ook door de mensen in zijn omgeving (bekenden en onbekenden) erover te bevragen. Wat is geluk voor iemand? En in hoeverre hangt het af van de omstandigheden? Dat levert verrassende inzichten op als hij een dakloze of een toiletmeneer (we kennen natuurlijk de toiletjuffrouw, maar in zijn boek is het een man) tegenkomt. Zijn eigen leven verandert door zijn inzichten drastisch. Vooral als hij serieus zijn eigen grafrede schrijft, bedenkt hij dat zijn leven tot dat moment eigenlijk helemaal niet zo gelukkig was. Wie zou hem eigenlijk missen. Hij gaat wel ver om dat uit te vinden. Reden genoeg om het daarna helemaal anders te doen. En dan eindigt het boek niet in de trant van “en zij leefden nog lang en gelukkig.” Maar dat hoort ook bij de boodschap van dit boek. Ik laat expres heel veel weg, want ik vind het zelf niet leuk om te veel over een boek te lezen wat nog op mijn lijstje staat. Maar ik kan het je wel aanraden. Sommige plotwendingen waren wel wat veel, maar de schrijver komt er mee weg.
De feiten komen de volgende keer.
