Alle verliezen zijn hersteld, alle verdriet is beëindigd.
Het leven ontnam mij de vreugde.
Ik eis het weer op. (zie voor meer uitleg hier)
De dokter als medicijn
Ik ben nog steeds in het boek van Lissa Rankin – Meer brein, minder medicijn.
Er is een heel hoofdstuk gewijd aan de genezingskracht van behandelaars. Niet de suikerpil, het homeopathische middel, maar degene die het toedient zou volgens haar onderzoek het grootste effect hebben. Zij noemt het zelfs “de genezende factor die alle verschil kan maken”. Wat uit haar onderzoek bleek is dat “een koesterende therapeutische relatie verantwoordelijk kan zijn voor een groot deel van de positieve respons die patiënten ervaren als ze met placebo’s worden behandeld. Wetenschappers stellen dat het waarschijnlijk niet voldoende is om alleen maar placebo’s tot je te nemen zonder dat daar een arts bij betrokken is – dat, willen ze echt krachtig werken, ze moeten worden toegediend door iemand in wie de patiënt een groot vertrouwen heeft.”
In haar visie kan dat een arts, homeopaat of acupuncturist zijn. Dat zet de uitspraak “daar geloof ik niet in” ineens in een heel ander licht. Ik dacht zelf dat je er niet in hoeft te geloven dat je wel kunt voelen wat het met je doet. Maar volgens dit onderzoek moet je er wel in geloven of een groot vertrouwen in hebben. Eigenlijk precies wat de westerse medische stand altijd heeft ontkend. Het medicijn of de behandeling zou voor iedereen ongeacht de persoon moeten werken. En dit onderzoek zet dat eigenlijk op zijn kop. Maakt de rol van de arts ineens weer heel centraal.
“Zorgzame aandacht, gecombineerd met positieve overtuigingen kan zelfs resulteren in een onverklaarbare genezing.”
De keerzijde van deze medaille
Als zorgzame aandacht van een betrokken arts met positieve overtuigingen kan helpen dan is het omgekeerde waarschijnlijk ook waar. Dat blijkt ook het geval te zijn. De afwezigheid van zorgzame aandacht kan schadelijk zijn. “Hoewel ze het goed bedoelen, komt het maar al te vaak voor dat artsen en andere zorgverleners er niet alleen niet in slagen hun patiënten zorgzame aandacht en genegenheid te bieden; ze staan zichzelf vaak toe om zo druk, overwerkt en afgetobd te zijn dat ze daarmee hun patiënten ronduit schaden.” Ik weet nog van een collega, die een ernstige vorm van leukemie had en daar ook aan is overleden, dat hij zich regelmatig beklaagde over hoe horkerig de arts was geweest die hij die keer had gezien. De een durfde hem niet aan te kijken en bleef het hele consult naar het computerscherm staren, de ander had nauwelijks tijd en een derde gaf hem helemaal geen antwoorden. Nu zijn artsen ook maar mensen en het is niet iedereen gegeven om empathie te betonen en kan het iedere dag werken met ernstig zieke mensen een behoorlijke aanslag op je eigen energie zijn. Een tijd terug heeft er een artikel in een krant gestaan over een, ik dacht, longarts die het niet meer aankon om elke dag slecht nieuws gesprekken met patiënten te voeren. Het was een te grote emotionele aanslag op haar zelf. Natuurlijk is Lissa Rankin ook een voorbeeld van een uitgebluste dokter geweest voordat ze haar besluit nam om te stoppen met haar werk.
Arts, genees uzelf
In de ogen van Lissa Rankin zou onze ziekenzorg weer in gezondheidszorg veranderen als artsen beter voor zichzelf zouden zorgen en weer echt voor hun patiënten gaan zorgen.
Haar 15 tips waarop genezers hun kunde kunnen versterken.
1. Luister.
2. Open je hart.
3. Maak oogcontact.
4. Haal je hand van de deurknop en ga zitten.
5. Wees aanwezig.
6. Bied helende aanraking.
7. Geef de patiënt de kans je partner te zijn.
8. Vermijd oordelen.
9. Voed op, maar commandeer niet.
10 Kies je woorden met zorg en blijf optimistisch.
11 Vertrouw op de intuïtie van je patiënt.
12 Wees respectvol jegens andere hulpverleners die jouw patiënt behandelen.
13 Stel je patiënten gerust dat ze er niet alleen voor staan.
14 Zorg dat de stress vermindert en maak dat je aanwezigheid daar ook toe bijdraagt.
15 Bied hoop, want hoe ernstig de prognose ook, spontane remissie is altijd mogelijk.
