Een jaar geleden, op 13 november 2014, publiceerde ik op dit blog het gedicht “Bang voor Parijs” niet wetende dat in 2015 die wereldstad twee keer zou worden aangevallen. De tweede serie aanslagen op 13 november 2015. Moeten we nu echt bang zijn voor Parijs of er juist toch eerst naar toe gaan?
De verschrikkelijke gebeurtenissen maken mij stil. Mijn gedachten zijn bij de mensen die dit van dichtbij moeten meemaken. Dit blog is er niet echt een goede plek voor, maar niets zeggen is ook raar. Ik heb er geen antwoorden of oplossingen voor, maar vind de boodschap van het gedicht nog steeds even waar. We kunnen geen plaatsen mijden en denken dat we dan veilig zijn. Het leven is onzeker en wat we nu weten kan morgen zo maar anders zijn. Net als in het liedje “vluchten kan niet meer” want waar moet je heen? waar kun je nog schuilen? Alleen in België? Maar zelfs daar zijn bepaalde wijken in Brussel helemaal niet meer onder controle en misschien zelfs wel een broeinest voor radicale ideeën. We kunnen niet bang blijven, maar hebben nu de moed nodig om door te gaan en ons niet te laten intimideren.
