Wie het ziekzijn wil verdringen, ontneemt de mens de basis van zijn bestaan. Als je denkt dat je ziek-zijn kunt uitbannen, begrijp je de zin van het leven niet. …. Ziekten niet accepteren betekent je mens-zijn niet accepteren.- Anselm Grun
Acceptatie
Vandaag een spirituele kijk op gezondheid; het boek “Zielsgezond” van Annemarie Postma. Het heeft heel lang geduurd voordat ik een boek van haar serieus overwoog en nog langer voordat ik het ging lezen. Dat heeft natuurlijk te maken met mijn vooroordeel. Ik had nl. in interviews gelezen dat zij lang (fysio) therapie kreeg toen ze jong was, daarvan is afgestapt en begonnen is met het accepteren van haar beperking. Toen zag ik haar een keer in de wandeling en toen kon ik me haar verhaal voorstellen, maar nog ongelooflijk moeilijk dat zij er tevreden mee kon zijn om zo beperkt te zijn. Opgeven kwam in mijn hoofd niet op. Ik zou er alles aan doen wat nodig was om gezond te zijn en weer volledig te kunnen bewegen. Maar ik heb er de laatste tijd wat bijgeleerd en besef dat acceptatie ook een goede weg kan zijn.
Zielsgezond
In “Zielsgezond” biedt zij haar persoonlijke kijk op gezondheid en ziekte. Maar ook de verhalen van anderen. “Zij zagen hun ziekte in ieder geval niet als een vergissing van het universum, maar als symbool en als kans. Als symbool voor de verlangens van hun ziel en als kans zichzelf beter te begrijpen, hun verhouding met het leven te peilen, te onderzoeken of ze zich nog wel op de juiste weg bevonden in hun werk en privéleven. Zij zagen het ook vooral als keerpunt, om de zin van de onzin te onderscheiden, meer zelfcompassie te ontwikkelen en meer voor zichzelf te kiezen en meer van het leven te genieten. Echte mensen, eerlijke mensen, moedige mensen, die laten zien dat gezondheid niet zit in een perfect functionerend lichaam, maar veel meer betekent: dat je je thuis voelt bij jezelf en in je lichaam.”
Nou hoor ik in gedachten al een heel veel mensen tegensputteren en zeggen dat dat gemakkelijk is, zolang de ziekte niet levensbedreigend is. Maar in haar boek staat er wel een voorbeeld van iemand die de eindigheid van haar leven wel onder ogen moest zien en er toch een nieuwe weg en kans in zag. Ik heb net de serie “Liefde voor later” gezien en de schrijnende en soms ook hartverscheurende verhalen. Maar daarin zat ook een man, Garmt, die zich kon verzoenen met zijn ziekte ALS en bij de steeds verdergaande fysieke beperkingen toch kon vertellen dat hij gelukkig was. Ook al stond hij voor duivelse dillema’s en vond het verschrikkelijk moeilijk dat hij voor en met zijn pasgeboren dochtertje niet meer kon doen, toch was hij gelukkig. Hij heeft grote indruk op me gemaakt. Maar kijk de aflevering zelf als je denkt dat het wat voor je is.
