De grootste vergissing bij het behandelen van ziektes is dat
er artsen zijn voor het lichaam én artsen voor de geest
ondanks dat deze twee-eenheid niet is te scheiden. – Plato
Op 19 december vorig jaar zat ik midden in de nacht ineens op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Niet voor mezelf, maar voor mijn partner, die ineens in een dag van een beetje ziek naar levensbedreigend schakelde zonder dat wij dat zelf goed in de gaten hadden. En gelukkig is er dan een doktersnachtdienst en brengt de ambulance de zieke binnen de kortste keren naar een nabij gelegen ziekenhuis. En daar zat ik dan op een plaats waar ik niets mee heb en me echt als een kat in een vreemd pakhuis voelde.
In eerste instantie moet ik zeggen dat er wel meteen heel veel wordt gedaan waardoor de situatie weer hanteerbaar wordt. Heel veel ingrijpende medicatie, onderzoeken en aan het eind van de nacht dacht ik dat hij zo weer naar huis kon. Maar dat was schijn. Want hij was nog echt heel ziek ondanks dat het weer wat leek. Dus ben ik 3 weken lang elke dag op bezoek gegaan. En heb me verbaasd over hoe die wereld in elkaar zit. Want als zieke kom je daar niet om beter te worden. Je bent er puur voor de behandelingen. En als er niets meer echt te behandelen is, ga je naar huis. Ook al ben je dan nog zo slap als een vaatdoek.
Een ziekenhuis is een heel georganiseerd systeem. Daar moet elke patiënt zich aan aanpassen. Je krijgt medicijnen, eten en drinken op de tijd dat het personeel daarvoor is ingepland. Het deed me denken aan een Disney attractie, waar de poppetjes geheel in hun eigen systeem tevoorschijn komen, een liedje zingen (denk: it’s a small world afterall) en daarna weer even snel verdwijnen. Er is wel interactie, maar alleen als het ingepland is. En een ziekenhuis is niet ingericht op zieken. Wel op ziektes. Het meest bijzondere vond ik, dat toen mijn man geveld was door een in het ziekenhuis opgelopen darminfectie er allerlei hygiëne maatregelen uit de kast werden getrokken, maar het niet mogelijk was om dan een soepje te krijgen. En hij zal toch niet de enige zijn geweest, die even niet zo’n trek in “gewoon” eten had. Dus ging ik met thermoskannen zelfgemaakte soep en gemberthee op bezoek.
Over de ziekte en alle complicaties zal ik hier niet veel zeggen. Want het gaat niet over mij. En hoewel dit mijn blog is, geef ik niet zo maar details van iemand anders prijs. Ik zal wel zeggen dat hij nu ruim een week thuis is en het iedere dag weer afwachten is hoe het zal gaan. Soms een stapje vooruit, soms weer twee achteruit. Maar nu is er wel ruimte voor voldoende slaap, want onderschat nooit de helende werking van slaap. Blijf ik nog steeds zo veel mogelijk koken met verse ingrediënten, die passen bij de behoefte van de patiënt en is er ruimte voor genezende meditaties of visualisaties. Het is allemaal geen garantie dat het goed zal komen. Alleen zie ik wel duidelijke verbetering. Daarnaast zijn er lieve mensen, die hun kennis en kunde ter beschikking stellen om het maximale te bereiken.
Het is nu al wel een heel verhaal geworden. Volgende keer zal ik vertellen wat mij heeft geholpen om door deze emotionele rollercoaster heen te komen en nog te komen.
