<
Mantelzorg kan je niet alleen aan
Als je ineens door ziekte in een andere situatie bent beland, betekent dit voor alle betrokkenen aanpassen. Als je het alleen wilt oplossen en regelen dan eindig je vroeg of laat met minimaal 2 patienten. Iemand, die ineens afhankelijk is geworden heeft het zelf al niet gemakkelijk en daarvoor zorgen vraagt het uiterste van je vaardigheden, geduld en begrip. De lawine aan regelzaken, een zo normaal mogelijk leven weer proberen te leiden en tegelijkertijd steeds voor twee mensen denken, het is behoorlijk wat en ik word er soms wel moe van. Gelukkig heb ik vanaf het begin alle hulp aangenomen, want alleen had ik het niet gered. Het is net als een kind groot brengen, daar heb je ook een dorp voor nodig.
Er komen familieleden en vrienden onbaatzuchtig langs om te helpen bij fysio oefeningen, boodschappen te doen, soms eten langs te brengen, af en toe bij de zieke te blijven, zodat ik zelf boodschappen kan doen, een probaat, soms alternatief, middel te geven om de klachten te verminderen enz. enz. Op deze manier vinden we onze eigen weg.
Natuurlijk hebben we daardoor veel aanloop en niet alles onder controle. Maar ja, die controle was toch al een illusie. Iedereen moet het maar nemen zoals het is. Dat betekent soms dat ik om 10.00 uur nog in pyama loop (en nu niet omdat ik net wakker ben) of de zieke tijdens het bezoek spontaan in slaap valt. Het is maar zo. Ik kan niet meer doen alsof ik alles aankan en het geen moeite kost. Nee, het is niet perfect en ik zal ook zeker niet zeggen dat het gemakkelijk is, maar het is te doen. Ik maak het nog maar kort mee en we gaan er ook van uit dat het tijdelijk is, dus ik wil me zeker niet vergelijken met mensen die al jaren voor een partner of familielid zorgen. Maar ik ben er van overtuigd dat je het alleen niet redt. Als zieke heb je hulp nodig, maar als mantelzorger zeker ook.
