Zo zit ik rustig achter de computer en formuleer ik voor mezelf een opdracht om te blijven doen wat goed voelt en op hetzelfde moment wordt mijn hele wereld op zijn kop gezet en geschud. Toen ik het schreef, had ik nog geen idee dat ik dezelfde avond weer met mijn partner op de spoedeisende hulp terecht zou komen. En al helemaal niet dat het de laatste dagen waren die we samen zouden doorbrengen. Gelukkig maar, denk ik nu. Op 18 februari jl. is hij rustig in mijn bijzijn ingeslapen.
Sindsdien word ik geleefd door alles wat er voor het afscheid geregeld moest worden. Ik heb gekozen voor een opbaring thuis en dat was heel fijn. Weer heel veel bezoek, maar goed om te weten dat hij voor veel mensen iets betekend heeft. Nu is het tijd om alleen verder te gaan. Op eigen benen te staan en mijn eigen weg te vinden. Het vraagt tijd om te wennen en te bedenken hoe nu verder. Het hoeft ook niet meteen. Maar ik ben er wel van overtuigd dat er niet alleen een periode is afgesloten, maar er wel nieuwe mogelijkheden zich voordoen. De dood heeft niet het laatste woord.
Hallo Tineke,
Gecondoleerd.
De laatste tijd had ik je blog niet meer regelmatig bijgehouden en nu lees ik dit bericht. Ik schrik ervan. Door jouw stukken te lezen heb ik je een beetje leren kennen (ook doordat we op elkaars berichten gereageerd hebben), hoewel ik je nooit in het echt ontmoet heb. Ik wens je veel sterkte. We treffen elkaar vast wel weer op internet.
Dank je.