Ik heb de afgelopen week het boek Tonio van A.F.Th. Van der Heijden gelezen. Het universele verhaal over verlies, in dit geval het enig kind van het schrijversechtpaar. Hun zoon Tonio komt op 21 jarige leeftijd bij een ongeluk om het leven. Een vreselijk tragische en onbegrijpelijke wending van het lot. Niet echt een boek om troost uit te putten.Er is zeker ten tijde van het schrijven van dat boek nog geen troost. Beide ouders geloven dat ze in de pijn nog verbonden zijn met hun zoon en dat willen ze blijven voelen.
Iedereen beleeft verdriet natuurlijk anders en je eigen verdriet is altijd het grootst en wat je voelt is echt. Het lijkt me vreselijk als je het zo voelt als in het boek beschreven is. Ik heb expres naar hun interviews gekeken omdat ik dacht dat ze na dat eerste heftige jaar er wel anders in zouden staan. Dat was in Recht uit het hart in 2012 waarin de moeder haar verhaal doet en een aflevering uit Collegetour in 2013 waar de vader aan het woord komt. Langzaam hebben ze ook weer momenten waarop ze gelukkig kunnen zijn.
Ik weet nog heel goed dat mijn partner zachtjes huilend mompelde: “Wat doet dit pijn! Wat doet dit vreselijk veel pijn”, nadat hij door de politie was ingelicht over het plotselinge overlijden van zijn 21-jarige zoon. Hij bleef ook bijna een jaar op de bank liggen, niet in staat nog enige zin in het leven te zien. Maar daarna heeft hij toch beseft dat het leven te mooi was om alleen verdriet te zien en heeft hij geprobeerd om het maximale uit elke dag te halen.
Ik heb me kort geleden gerealiseerd dat ik alleen mezelf ermee heb als ik in verdriet blijf hangen. Ik wil het niet dramatischer maken dan het is. Er zijn zoveel mensen die iets vreselijks meemaken en de veerkracht hebben om verder te gaan. Dat is mijn inspiratie.
Waar haal jij je veerkracht vandaan?
