Geen gezeik, iedereen rijk – Simplistisch Verbond
Iedereen er wat bij
De afgelopen week werden de plannen van het kabinet bekend gemaakt op Prinsjesdag. En geweldig, iedereen krijgt er wat bij. Maar dan wordt het doorgerekend en blijkt het maar een klein bedrag te zijn. Helaas hebben wij nog steeds geen royaal parlement. Het is in al die jaren niet gelukt om de overheidsinstellingen te verkleinen en de belastingen te verlagen. En voor de echte problemen die op ons afkomen lijkt al helemaal nog niet een plan klaar te liggen. Want iedereen weet al dat er een probleem is met de pensioenen. En werk lijkt ook heel onzeker over een jaar of 10. Dat de ontwikkelingen naar nog meer machinaal bewerken niet stoppen, waar mogelijk al aan robots worden uitbesteed. En robots worden niet ziek, hoeven geen pauzes, gaan niet staken voor betere arbeidsomstandigheden of protesteren omdat ze het niet met het beleid eens zijn. De zelfrijdende auto’s raken nu bij botsingen betrokken, maar de ontwikkeling lijkt toch niet meer te stuiten.Wat dan? Een basisinkomen lijkt nu nog te duur. Maar nu al groeit het aantal werkende armen.Daar zou je somber van kunnen worden.
Maar gelukkig is er altijd een vrolijker tegen geluid te horen. Luister maar naar deze Ted Talk. De Franse Olivier Scalabre pleit voor het herwaarderen van produceren of fabriceren. Onze bedrijven hebben wel kleine dingen aangepast of de bedrijvigheid verplaatst naar goedkope-lonen-landen, maar hebben echte innovaties nog niet toegepast. En zijn stelling is dat het mogelijk is op een andere manier te produceren, met gebruikmaking van nieuwe technologie en toch voor meer werk en inkomen te zorgen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het nog niet voor me zie, maar het graag wil geloven.
Tot die tijd richt ik me op mijn eigen overvloed. Nee, nog niet in geld helaas. Maar ik heb wel een overvloed aan appels in de twee kleine boompjes in mijn stadstuin. En er hangen nog steeds appels aan de boom. Tot nu toe heb ik al 5 appeltaarten gemaakt en je kunt nog nauwelijks zien dat er appels weg zijn. De appeltaarten heb ik weg kunnen geven aan de liefhebbers. Mijn schoonzus zei, terwijl ze zich te goed deed aan een tweede stuk, “kun je die niet verkopen?” en daar zit ik nu over na te denken. Ook een nieuwe manier van productie bedenken, lokaal, op het juiste moment, zonder toevoegingen en alleen eerlijke ingrediënten. Dan ziet het er niet zo mooi uit als bij de banketbakker, maar het smaakt wel heel lekker. Ik ga ermee aan de slag.
