De laatste tijd zat ik vast. In het Engels heet dat heel mooi ‘between a rock and a hard place’. Wij zouden dat meestal vertalen met tussen twee vuren staan. Maar dat lijkt de lading niet helemaal te dekken. In ieder geval werd de druk steeds groter en had ik niet het gevoel dat ik eruit kon komen. Al mijn worstelingen leken ertoe te leiden dat ik steeds vaster kwam te zitten. Mensen om me heen zagen dat wel en wilden helpen, maar wisten ook niet hoe. De meeste keren kreeg ik het advies om iets te doen. Vooral iets zodat iemand anders zich aan afspraken zou houden. Maar wat kon ik doen? Iemand heeft afspraken gemaakt en als ik me aan mijn deel heb gehouden, dan ga je er toch vanuit dat de ander dat ook zal doen. En het was ook niet één iemand. Nee verschillende mensen onafhankelijk van elkaar hielden zich er niet aan. Dat zag ik als een patroon met mezelf als grootste gemene deler. En toch kon ik niet zien wat ik eraan kon veranderen. Ken je dat? Dat je weet dat er een oplossing moet zijn en toch niet kunt bedenken hoe. Want ik had plannen om eruit te komen. Te solliciteren, kamertjes te verhuren, voor mezelf te beginnen. Maar die moesten allemaal wachten omdat ik ook geld nodig had om te investeren en te blijven leven voordat de plannen gerealiseerd waren.
En deze keer koos ik ervoor om niets te doen naar anderen. Niet naar incassobureaus, geen rechtszaken enz. enz. Hoewel er redenen genoeg waren om dat wel te doen. Nee, de oplossing lag bij mij. Andere mensen verklaarden me nog net niet voor gek, maar het scheelde weinig. En de druk werd steeds groter. Zo groot dat ik het gewoon niet meer wist. Echt niet meer wist. En toen kon ik het ineens toch zien. Ik heb iets gedaan, gewoon voor mezelf en de volgende dag waren er ineens 3 rekeningen, die al lang openstonden betaald.
Is het voor jou abracadabra of begrijp je wat ik bedoel. Ik zal er de volgende keer meer over vertellen.
