Het is niet je ervaring die je klacht creëert; het is je klacht die je ervaring creëert. – Jacob Liberman
De vorige keer schreef ik dat ik vastzat en niet meer wist wat ik kon doen. En ook echt niet meer wist wat mogelijk was. Geen van mijn bedachte oplossing leek te werken, waardoor de druk alleen maar groter werd. En toch was ik er bijna zeker van dat ik zelf de oplossing in handen had. Als je vaker op dit blog leest heb je al eerder ongebruikelijke oplossingen gelezen. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat als mij iets overkomt, ik de meeste kracht/macht heb om die situatie te veranderen. Niet iemand anders. Ik geloof ook niet in slachtoffer zijn van omstandigheden en zomaar gebeurtenissen die heel toevallig zonder oorzaak op je pad komen. Daar hoef je het niet mee eens te zijn. Ik noem ze hier nog even omdat anders de rest van het verhaal je waarschijnlijk te bizar voorkomt. Maar als je ervan overtuigd bent, dan is het vervolg logisch.
Dus als er ineens iets gebeurt, wat vreemd is en niet een bepaalde logica lijkt te volgen dan is mijn oplossing dus eerst kijken wat ik er zelf aan kan doen. Het heeft niet te maken met geen hulp kunnen vragen. Maar wel met ophouden anderen te beschuldigen, te beoordelen en mezelf ervan afhankelijk te maken. In een discussie met een vriendin leek haar dat “te heilig”. Want het was aantoonbaar dat ik mijn deel van de afspraken was nagekomen, dus kun je zelf niet verantwoordelijk zijn voor wat een ander dan doet. En dat is een hele verstandige reactie. Het is ook niet dat ik er niets in heb gedaan. Want ik heb wel geïnformeerd wat de vervolgstappen konden zijn en die ook kenbaar gemaakt. Daarop kreeg ik een hele dreigende mail terug. De situatie had gemakkelijk heel erg kunnen escaleren. Tegenwoordig trek ik me dan terug en vraag ik mezelf wat ik kan doen. En het antwoord was niets. Bij het surfen op internet kwam ik op 3 verschillende plaatsen ineens het Hawaiiaans vergevingsritueel Ho’o pono pono tegen. Ik ben alert als ik bepaalde onderwerpen steeds tegenkom, dus heb ik erop geklikt en het vervolgens gedaan. Zonder dat er iets was veranderd in de uiterlijke omstandigheden, voelde ik me onmiddellijk rustig. Toen ik later of de volgende dag mijn rekening bekeek, waren er inderdaad rekeningen betaald. En er gebeurde nog meer. Er kwam iemand langs, die wel een klok wilde kopen en gewoon de prijs ervoor betaalde, een ander bood aan het bed dat ik gekocht heb op de plaats van bestemming te brengen. Nog een ander kwam langs om een kop soto bij de toko te eten. Allemaal dingen die ik niet van te voren had geregeld. Lijkt het toch teveel hocus pocus? Ik zal er de volgende keer iets meer over vertellen.
