Er is geen goed of kwaad dat niet door het denken is voortgebracht. – William Shakespeare
Gister kwam tijdens een gesprek het onderwerp “voltooid leven” en de huidige discussie of dat leven dan beëindigd mag worden en zo ja, hoe dat geregeld moet worden. Deze discussie, die nu in ons parlement speelt, kent twee uitersten, aan de ene kant de Christelijke partijen, die vinden dat het niet aan de mens is om het leven te beëindigen en aan de andere kant de “neutrale” partijen die de individuele mens centraal stellen met zelfbeschikking als hoogste goed en veel standpunten daar ergens tussenin. Ik heb er geen pasklaar antwoord op. Al vond één van de gesprekspartners mij gisteren veel te stellig. Ik geef hier al langer aan dat alles van je perspectief afhangt. Maar werd er tegenin gebracht, sommige dingen zijn zo in je verankerd en zo moeilijk te veranderen dat dat echt niet voor iedereen geldt.
Laten we even naar het onderwerp van de vorige keer gaan, je ziet alleen wat je gelooft. Dat is voor veel mensen al een niet te bevatten stelling. Maar laten we voor nu even aannemen dat het waar is. Wat betekent dit dan als je vindt dat je leven voltooid is? Dat er niets meer is wat het de moeite waard maakt? Dat je niet meetelt? Dat je niets meemaakt en elke dag dezelfde routine verveelt? Dat je niet meer kunt bedenken wat je nog kunt bijdragen, niemand voor wie je nog iets betekent? Waar anders bevinden deze oordelen zich dan in jouw eigen gedachten. En heb je je weleens afgevraagd of dat wel waar is.
Want ik zou op dit moment misschien ook wel kunnen concluderen dat mijn leven niet zo veel zin meer heeft. (Niet dat ik het doe, maar het zou kunnen.) Want zo veel maak ik niet mee. Ik ben voor een groot deel van de tijd alleen. Ik ben nog steeds niet helemaal gezond. Ik werk een beetje, zie af en toe mensen, kook voor mezelf en maak nog plannen. Maar dat laatste kan ik ook laten. En dan is er weinig spectaculairs te melden. Misschien dat ik dat na 5 jaar ook wel helemaal zat ben. Maar zo kijk ik niet. Ik kijk toch weer uit naar een nieuwe dag en ben benieuwd wat die me zal brengen. Ben ik dan zo’n onverbeterlijke optimist en is dat niet iedereen gegeven?
Eigenlijk denk ik dat het niemand komt aanwaaien, maar dat je er wel voor kunt kiezen. Bijvoorbeeld; deze maand werd Louise Hay 90 jaar. En haar affirmatie is nog steeds (voor zover ik dat van haar bedrijf meekrijg) “Alles is goed in mijn wereld. Ik verwelkom deze nieuwe dag.”. Als het je kan helpen om meer licht in de wereld te zien, zou je er dan niet voor willen kiezen en moeite willen doen om dat te bereiken. Of blijf je dan toch liever in het donker omdat het, ondanks de ellende, prettiger voelt en je niets hoeft te doen?
Wat maakt voor jou het leven de moeite waard of vind je het ook alleen maar treurig?
