Ik zou wel eens een keer een bijsluiter willen lezen waarin staat: Waarschuwing, kan permanent gewichtsverlies veroorzaken, rimpels verwijderen en energie verhogen.
Hoewel ik er niet vaak bij stilsta is de reguliere medische aanpak nog steeds het meest voor de hand liggend en algemeen geaccepteerd. En eigenlijk niet omdat de resultaten nu zo goed zijn. Want in de westerse landen worden mensen eerder meer dan minder ziek en tegen een verkoudheid is nog steeds geen medicijn gevonden. Je zou denken als het zo iets eenvoudigs is, dan moet een oplossing toch ook niet zo moeilijk zijn. Maar dat ligt toch kennelijk anders. Ik heb er ook niets op tegen, alleen voor mij is de geboden oplossing niet voldoende. Er zijn genoeg mensen die er wel baat bij hebben en daardoor het leven kunnen leiden dat voor hen voldoende is. De medicatie en andere ingrepen zijn vaak voor de patiënt het eenvoudigst. Als je doet wat de dokter zegt, hoef je zelf niet zo veel actie te nemen. Misschien een alarm op je telefoon instellen zodat je het pilletje niet vergeet en dat is het. Je hoeft meestal niets te veranderen en verder nergens over na te denken. Je hebt je ziekte uit handen gegeven, net zoals als je je administratie naar iemand kan brengen die er verstand van heeft. Nog een voordeel: veel medicatie werkt vrij snel en dat is voor veel mensen voldoende. Bij eventuele bijwerkingen staan ze dan liever niet meer stil of nemen die voor lief. Dus voor alle mensen die er tevreden mee zijn, prima, niets verder aan doen.
Voor de mensen die er niet tevreden mee zijn of voor wie het niet werkt, kijk eens verder. Want misschien is het toch nodig dat je iets verandert in je leefstijl, hoe je met dingen omgaat of wat je denkt. En niet omdat je schuld hebt aan je ziekte. Nee, er is geen sprake van schuld. Maar je hebt iets geleerd wat lange tijd heeft gewerkt, maar nu niet meer. Ik zag gisteren een aflevering van verslaafd aan verzamelen. De conclusie van de therapeut was dat een trauma of ernstig verlies vaak een trigger is voor dit gedrag. De persoon in kwestie gaf aan dat ze van winkelen gelukkig werd en dan even niet aan het verlies van haar man hoefde te denken. Maar haar oplossing leidde tot een onleefbaar huis,dat door de gemeente gesloopt zou worden en bijna het verbreken van de band met haar kinderen en nieuwe partner. Door het verlies niet onder ogen te zien, stond ze op het punt om alles te verliezen. Het vroeg heel veel inspanning van heel veel mensen om de situatie weer enigszins leefbaar te maken. Nu zullen er gelijk mensen zeggen dat een psychische ziekte iets heel anders is. Een fysieke ziekte heeft niet zo’n aanwijsbare reden, dat is je zomaar overkomen. En mijn vraag is dan: is dat zo? Hoe weet je dat? Omdat artsen het zeggen? Ze hebben ook heel lang met wetenschappelijk bewijs geschermd om roken te verdedigen. Of bijv. dr. Moerman uitgelachen omdat hij een link zag tussen voeding en ziekte. Dus is het algemeen geaccepteerde waar? En belangrijker nog: werkt het voor jou?
