Schuld en ziekte worden steeds weer met elkaar verbonden. Vroeger in de kerk hoorde ik vaak donderpreken, die ik maar gedeeltelijk begreep, over hoe de mens zondig en schuldig was aan bijna alles. Dus in die context is onheil bijna altijd je schuld. Maar als je dat Calvinistische idee loslaat, kun je er anders naar kijken.
Je hebt geen schuld aan je ziekte. Mensen doen soms niet de juiste dingen. Als ze beter weten, kunnen ze beter doen. Je kunt je vergissing inzien en dan anders doen. Heb je dan schuld aan wat je met die vergissing hebt aangericht? Die redenering helpt niet. Ja, je hebt iets gedaan zoals je het hebt geleerd. Of door de conclusie die je getrokken hebt en daardoor ben je iets gaan aanpassen. Dat is een overlevingsmechanisme. Dat heb je op een punt in je leven nodig gehad. Het heeft gewerkt. Vergeet dat niet. De aanpassing die je gedaan hebt, was een oplossing voor het probleem. Het was het beste wat je kon doen. Maar nu, zoveel jaar later werkt het niet meer. Sterker het maakt een nieuw probleem. Maar het ego heeft je verteld dat het echt niet anders kan. Want dan gebeurt er iets heel ergs. Bijna erger dan de dood. Logisch dat je jouw gedrag verdedigt tegen iedereen, die ook maar o zo voorzichtig oppert dat het anders kan. Een voorbeeld vond ik op youtube onder de titel “your illness is not your fault”
In deze video stelt Hank Green, dat mensen hem iedere keer het idee geven dat de ziekte zijn schuld is als ze een bepaalde remedie voorstellen. En hij is nog steeds ziek ondanks dat hij heel veel dingen heeft geprobeerd. Het enige wat werkt is het pilletje dat hij van de dokter heeft gekregen. Je ziet zijn boosheid en frustratie. Hij zit in een situatie waarin hij helemaal niet wil zitten, graag uit wil komen en niets helpt. Ik denk dat hij vertolkt wat veel mensen ondervinden. En dan wil je geen tips van een positivo. Nee, want daarmee geef je aan dat je zijn situatie niet begrijpt en geen idee hebt waar hij het over heeft.
Het lijkt een niet te overbruggen kloof tussen wel willen helpen, maar niet de oplossing kunnen bieden waar diegene wat aan heeft. Zo voelt het voor mij ook vaak. Meestal kies ik ervoor in zo’n situatie mijn mond te houden. Ik ken de frustratie maar al te goed. Ik heb ook heel veel adviezen gekregen, soms werkte het even, soms niet en een aantal adviezen heb ik naast me neergelegd. Je kunt alleen doen wat voor jou goed voelt. Als je er voor open staat kun je iets anders leren dan je altijd hebt gedaan. Maar zelfs dan heb je geen garantie dat je beter wordt. Daarom blijf ik hier vrijblijvend informatie delen. Zodat hopelijk iemand die op zoek is, de informatie kan vinden die hij nodig heeft.
Voel jij je schuldig over je ziekte?
