Alles komt goed aan het eind. Als het nog niet goed is, is het nog niet het eind.
Dit is een zielig , maar toch hoopvol verhaal. Ik leid het een beetje in, anders denk je bij iemand anders’ blog terecht te zijn gekomen.
Het hele jaar had ik te maken met een geblokkeerde geldstroom. En daar leek eindelijk een einde aan te komen. Op 15 december zou een van de grotere uitstaande bedragen betaald worden en kon ik weer een beetje ontspannen. Maar toen ik op de 17e mijn bankzaken online wilde regelen, zag ik dat het helaas niet was overgemaakt. En dat stortte me in een negatieve spiraal van wanhoop. Ik wist het gewoon niet meer, ook niet meer wat ik er nog meer aan kon doen.
Ondanks dat wanhopige ellendige gevoel moest ik ook nog boodschappen doen. Dus mezelf toch toegesproken en bij elkaar gepakt. Toen ik mijn schoenen aandeed zag ik dat die niet bij de rok pasten. Het zag er armoedig uit. Maar ik kon het niet opbrengen om 2 trappen op te gaan om me om te kleden. Zelfs niet om op zoek te gaan naar andere schoenen. Het paste wel bij het gevoel. Dus toch naar de winkel.
Natuurlijk was er nu geen parkeerplek dichtbij. Nog zieliger. Maar ik hoefde niet heel veel, dus wel naar de winkel. Terwijl ik onelegant naar de winkel strompelde, voelde ik me wel zielig, maar ook trots dat ik het wel kon. De boodschappen gingen best vlot en ik had het gewicht goed over twee tassen verdeeld. Maar buiten zonk de moed me weer in mijn schoenen toen ik zag dat de auto best ver weg stond. Weer heel zielig.
Maar op dat moment hoorde ik ineens naast me: ” geef mij die tassen maar, ik help je”. Toen zag ik de vrouw die me vorig jaar ook een paar keer had geholpen, maar die ik daarna niet meer had gezien. Ze voegde de daad bij het woord terwijl ze me vroeg hoe het was. Ondanks mijn poging de tranen te verbijten, concludeerde ze dat het niet zo goed ging. Nadat ze mijn tassen in de auto had gezet en me een fijne Kerst had gewenst, voegde ze er in het weg gaan aan toe: “schatje, blijf positief, dan komt het wel goed.”
Bij het starten van de auto kwamen de tranen weer tevoorschijn, maar voelde ik me ook gesteund. Vreemd genoeg wist ik dat het wel goed zou komen, maar misschien op een andere manier dan die waar ik me op had gefocust. Een paar dagen later vertelde ik het verhaal aan een vriendin en die zei onmiddellijk dat die engel mij op het juiste moment gestuurd moest zijn. Ik geloofde haar meteen, want zelf had ik die timing niet kunnen bedenken.
