Ik hou ook van jouw verdriet. Susan Smit
Lang geleden zei iemand tegen me dat elke ontsteking in het lichaam staat voor een conflict. Dat begreep ik niet. Want ik had wel meerdere ontstekingen, maar volgens mij geen conflict. Ik denk dat dat een van de redenen is waarom we ziektes graag alleen een zaak van het lichaam houden. In ieder geval kon ik er op dat moment niets mee. Niet omdat ik niet wilde, maar gewoon omdat ik me er echt niets bij kon voorstellen. Want ik had geen conflict en zeker niet met mezelf. Door heel veel oefeningen ging ik steeds beter verbanden leggen tussen mijn gevoel en wat ik aan klachten ervoer. Sommige conflicten ging ik begrijpen en soms leidde dat ook tot een fysieke verbetering. Maar soms ook helemaal niet.
Zoals je misschien begrijpt was het afgelopen jaar een emotionele rollercoaster. Ik werd heen en weer geslingerd tussen verdriet, best wel oké zijn, missen en nieuwe dingen ondernemen. Wat ik steeds beter ging begrijpen dat het niet helpt om iets te ontkennen wat er wel speelt. Daarom vond ik de uitspraak in een column van Susan Smit zo mooi. Als je kunt houden van alles wat er is, ook de minder leuke en mooie kanten, dan kun je echt van iemand houden. Dat geldt natuurlijk ook voor jezelf. Tegen jezelf zeggen dat het helemaal oké is om verdrietig/boos/razend/teleurgesteld of vul zelf maar in te zijn. Dat je niet anders hoeft te zijn dan je bent en niets in jezelf hoeft af te wijzen.Als je dat werkelijk kunt voelen, dan kun je jezelf bevrijden van je innerlijke conflicten. De komende tijd ga ik daar nog meer mee aan de slag. Ik hoop natuurlijk dat het grote fysieke verbeteringen oplevert, maar ik weet wel dat je het resultaat moet loslaten.
Kun jij een verband ontdekken tussen je klacht en hoe je je voelt?
