The children came to a perfume shop. In the show window was a large jar of freckle salve, and beside the jar was a sign, which read: DO YOU SUFFER FROM FRECKLES?
‘What does the sign say?’ asked Pippi. She couldn’t read very well because she didn’t want to go to school as other children did.
It says, ‘Do you suffer from freckles?’ said Annika.
‘Does it indeed?’ said Pippi thoughtfully. ‘Well, a civil question deserves a civil answer. Let’s go in.’
She opened the door and entered the shop, closely followed by Tommy and Annika. An elderly lady stood back of the counter. Pippi went right up to her. ‘No!’ she said decidedly.
‘What is it you want?’ asked the lady.
‘No,’ said Pippi once more.
‘I don’t understand what you mean,’ said the lady.
‘No, I don’t suffer from freckles,’ said Pippi.
Then the lady understood, but she took one look at Pippi and burst out, ‘But, my dear child, your whole face is covered with freckles!’
‘I know that,’ said Pippi, ‘but I don’t suffer from them. I love them. Good morning.’
She turned to leave, but when she got to the door she looked back and cried, ‘But if you should happen to get in any salve that gives people more freckles, then you can send me seven or eight jars.’
(De kinderen kwamen bij een drogisterij. In de etalage stond een grote pot sproeten-creme, ernaast een bordje “heb je last van sproeten?” Wat staat er op het bordje, vroeg Pippi, want ze las niet zo goed omdat ze niet naar school wilde zoals de andere kinderen. Er staat “Heb je last van sproeten” zei Annika. “Staat dat er echt”, zei Pippi bedachtzaam. “Nou een beleefde vraag verdient een beleefd antwoord. Laten we naar binnen gaan.” Ze opende de deur en ging de winkel binnen, gevolgd door Tommy en Annika. Een oudere dame stond achter de toonbank. Pippi ging naar haar toe. “Nee”, zei ze beslist. “Wat wil je” vroeg de dame. “Nee”, zei Pippi nog een keer. “Ik weet niet wat je bedoelt”, zei de dame. “Nee, ik heb geen last van sproeten”, zei Pippi. Toen begreep de dame het, maar ze keek een keer goed naar Pippi en barstte uit “Maar, lieve meid, je hele gezicht is bedekt met sproeten!”. “Dat weet ik”, zei Pippi, “maar ik heb er geen last van. Ik hou van ze. Goedemorgen”. Ze draaide zich om en wilde vertrekken, maar bij de deur keek ze nog even om een schreeuwde “Maar als u toevallig een creme krijgt, die mensen meer sproeten geeft, dan kunt u me 6 of 7 potten sturen”.
Veranderen doe je omdat het moet of omdat je het wilt. De laatste motivatie geeft je meer kans dat je het tot een succes brengt. Op de een of andere manier kwam ik toen bij Pippi en Annika uit. Want veel meisjes worden opgevoed om een Annika te worden. Er is vaak niet zo veel ruimte om een kind helemaal zich zelf te laten zijn. Ouders geven met de beste bedoelingen de sociale codes, maar ook hun angsten door. Wat als Annika ineens zou besluiten om minder voorzichtig te worden een het speelse en moedige in zichzelf meer kans te geven. In het Pippi verhaal is Annika meestal de bange voorzichtige stem, die Pippi wil tegenhouden en vertelt wat er niet mag. Ik herken die stem. Het zal je ook niet verbazen dat ik meer een Annika ben dan een Pippi. Ik geloof wel dat we beide kanten in onszelf hebben en dat we Annika kunnen bevrijden uit de zelfopgelegde voorzichtigheid en angst. Waarom? Gewoon omdat we willen uitproberen wat er dan gebeurt en een ander resultaat willen bereiken. Met het voorzichtige zijn we gekomen waar we nu zijn. Zou het niet leuk zijn om te zien wat er nog meer kan?
Wil jij iets van Pippi leren? Of blijf je liever Annika?
