Je ziet het beeld van de wereld dat je voor jezelf gemaakt hebt. Maar je ziet niet jezelf als maker van dat beeld. – De cursus in wonderen.
Ik las pas een column van Elisabeth Gilbert waarin ze vertelde dat ze 13 jaar mank heeft gelopen. Daar kwam verandering in toen ze haar knie ging vragen wat er aan de hand was. Haar knie antwoordde ” ga sneller”. Haar conclusie was dat de knie het wel aan kon, maar zij zelf een heleboel emotionele pijn op haar knie had overgebracht.
Dat gaf mij het idee dat dat bij mij ook weleens aan de hand kon zijn. Natuurlijk heb ik het vaker gevraagd en tot nog toe geen antwoord gekregen. Nu ben ik zoveel vertrouwder met de processen geworden, dus ik wilde het nog een keer proberen. Het antwoord dat mijn knie toen gaf was ” ik blijf zitten, ik kan niet meer verder”. Dat had ik niet verwacht en het kwam natuurlijk ook niet uit. Maar mijn lichaam ging zich er helemaal naar gedragen. Ik kon alleen nog maar schuifelen. Een vriendin schrok van hoe weinig ik nog kon en wilde al hulpmiddelen en hulptroepen inschakelen. Dat was niet zo’n gek idee, maar ik wilde het niet. Ik moest het nu echt begrijpen, want ik was hier al een paar keer eerder geweest.
Dus bleef ik zoveel mogelijk zitten om te horen wat er nu echt aan de hand was. Het leek wel of ik uit twee personen bestond waarvan de een uitgeput en in paniek was. Terwijl de ander gewoon door wilde gaan alsof er niets aan de hand was. Ik weet niet of je me nog kunt volgen, maar beter kan ik het nu nog niet uitleggen. Maar de stilte en aandacht hebben me laten inzien dat ik in stress situaties helemaal naar het hoofd ga. En daar alle beschikbare energie op maak. Er blijft echt letterlijk niets meer over voor het lichaam. En mijn lichaam is nu zo eerlijk dat het dat dan laat zien. Wat ik kon en moest doen is weer de aandacht terugbrengen in het lichaam. Hoe? Door dieper te ademen terwijl ik iets aan het doen was. Af en toe bewust de hand op mijn buik te leggen en tegen mezelf te zeggen dat het lichaam het wel kan en het hoofd er niet bij nodig heeft. Heel langzaam komt er nu verbetering in. Nu realiseer ik me hoe gemakkelijk ik in het oude patroon verval. En hoe moeilijk het is om nieuw gedrag te blijven volhouden als er geen directe aanleiding meer voor is. In plaats van boos en gefrustreerd te zijn dat mijn lichaam niet meewerkt, besef ik nu dat ik niet meewerk en het lichaam met eigen wijsheid mij weer op het goede pad probeert te krijgen.
