Als rondje hoef ik niet eerst een driehoek te worden om vierkant achter mezelf te staan. – onbekend
Het duurde even om de ballast van vroeger kwijt te raken. Er bleken veel emoties vast te zitten, waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde. De kunst was te accepteren dat het er was en er naar luisteren. Dat gaf waardevolle informatie en ik zie nu dat de emoties konden oplossen. Dat geeft onnoemelijk meer mogelijkheden. Alle problemen waar ik me het afgelopen jaar doorheen heb geworsteld, die me het gevoel van een hogedruk pan gaven, waren bedoeld om oude overtuigingen en patronen loslaten. Dat wil zeggen de patronen en programma’s die je niet het resultaat geven wat je wilt. Dr Hew Len van Ho o pono pono zegt er bijvoorbeeld over dat geldproblemen niet alleen door je hypotheek op je huis komen, maar veel meer door de hypotheek op je ziel.
Gek genoeg werkt het nog niet met het lopen op dezelfde manier. Ik kan wel stilstaan bij een oud patroon van hulpeloosheid, van een behoefte om steun buiten mij te zoeken, maar dat programma lost niet zo maar op. Sterker nog het lijkt soms nog meer op de voorgrond aanwezig. Maar omdat ik er bij mijn andere problemen uiteindelijk ook doorheen ben gekomen ga ik nog maar even door. Ik heb wel ontdekt dat ik meer op het denken vertrouw dan op het lichaam en dat dat bij bewegen in de weg zit. Het hoofd verzint de gekste oplossingen en ik moet heel alert zijn om daar niet aan mee te doen. Ik zeg vaak tegen mezelf dat het lichaam het weet en er niet over gedacht hoeft te worden, maar de denkverslaving is hardnekkig.
Ik heb de laatste tijd ook veel gezien en gelezen van andere mensen en hun crisis. Ze gaven allemaal aan dat de moeilijkste periode ze heel veel heeft opgeleverd. Zo zag ik pas een programma van de boeddhistische omroep Een andere kijk met een Marokkaanse vrouw, Farida Moultmar. Zij had haar man plotseling verloren en had daar zichtbaar verdriet van, toen er naar werd gevraagd. Maar gaf ze aan dat is nodig om de mens te worden die je bedoeld bent. Dat denk ik nu ook. Verdriet slijpt aan de rafelige randen, aan alles wat je van jezelf nog niet goedvindt. Er is veel water nodig om van een steen een mooie afgeronde kei te maken. Misschien is dat bij mensen ook wel zo.
