Ik hoor het al je praat er zo gemakkelijk over. Je begrijpt me niet.
Iets van die strekking zei iemand pas tegen me toen ik iets probeerde uit te leggen over het veranderen van gedachten. Als je een gewoonte wilt veranderen helpt het ook als je de onderliggende gedachte kunt loslaten. Maar het feit dat ik in die specifieke gewoonte niet hetzelfde had meegemaakt was voor diegene het duidelijke signaal dat ik haar niet kon helpen, want ik wist niet waar ik het over had. Toen ik nog zei dat iets wat je onder de knie hebt altijd makkelijk lijkt, maakte het ook totaal geen indruk. Dus heb ik haar doorverwezen naar een collega.
Maar het heeft me wel aan het denken gezet. Want waarom heeft iemand pas iets te zeggen als hij zelf hetzelfde heeft meegemaakt. Je wilt toch uit de situatie, wat maakt het dan uit hoe iemand dat heeft geleerd. Sterker als iemand er nog mee worstelt kan hij je helemaal niet uit wat dan ook helpen. Diegene heeft dan nog teveel aandacht voor zichzelf nodig.
Ik herkende het verwijt wel, mijn schoonzus zei het ook. Pas hoorde ik iemand die een maagverkleining had gehad ook zeggen dat de psychologische begeleiding die ze erna kreeg ” helemaal nergens over ging”. Dat kan natuurlijk best, maar toch wordt ik dan nieuwsgierig. Hoezo kun je er zelf niet wat inbrengen waardoor je er wel wat aan hebt. Mijn zus zegt altijd ” geen vraag, geen aanbod”. Dat is wel een goed uitgangspunt, alleen hebben de mensen in mijn voorbeeld wel een vraag, alleen kunnen ze nog het aanbod niet accepteren als het niet precies is wat ze in gedachten hadden.
Dan heb je grote kans meer van hetzelfde te doen. Dat mag ook. Ik heb er ook lang in volhard. Maar ik weet nu zeker, je kunt een probleem echt niet oplossen met hetzelfde denken waardoor het probleem is ontstaan. Dat kan ik nu heel gemakkelijk zeggen, ook al heb ik het door schade en schande ondervonden. Dat ben ik niet vergeten, alleen hoef ik het daar niet meer over te hebben.
Kun jij al gemakkelijk praten over jouw leerervaringen?
