Heel lang heb ik er de waarde niet van in gezien, van flexibiliteit. Ik legde te snel de link naar wispelturig en onbetrouwbaar. Zoals de wind waait, waait mijn jasje. Dus echt wel iets wat ik erbij kon leren. Het vergroten van psychische flexibiliteit heeft niets met wispelturig te maken. Maar wel alles met niet meer meezeulen wat je niet meer dient. Verhalen die je over jezelf gelooft, maar eigenlijk al niet meer waar zijn of misschien wel nooit waar zijn geweest.
Overtuigingen die er niet toe bijdragen dat je je leukste leven leidt, zet ze overboord. Of de angst dat je iets niet zult kunnen, wat heb je eraan als je het wel graag wilt.
Natuurlijk heb ik daar een boek over gelezen, de valstrik van geluk van Russ Harris.
In dat boek worden de 5 stappen van ACT uitgelegd en staan er oefeningen in om het toe te passen. Want alleen lezen is niet voldoende. ACT staat voor acceptance and commitment therapy. Volgens de cover kan het je jaren therapie besparen.
Een van de uitgangspunten is dat we veel minder controle hebben over onze gedachten dan we denken. Want hoewel we steeds rijker zijn geworden is de stress niet minder. Alleen is de bron van stress gewijzigd van levensbedreigend natuurgeweld tot deadlines, financiële of emotionele stress. En die druk blijft, we kunnen er slecht onderuit komen en ontspannen. We kunnen dat niet met positief denken oplossen. Ons alarmsysteem staat aan en is sterker. Maar we kunnen wel leren anders met onze gedachten om te gaan, emoties accepteren en met onze ademhaling meer rust te vinden en de gedachtestroom te onderbreken. En wat voor mij belangrijk was: gedachten zijn geen orders, niet in steen gehouwen en we hoeven er niets mee, zelfs niet ze geloven.
Mijn ervaring ermee is positief. Volgende keer meer.
