Your conflicts, all the difficult things, the problematic situations in your life are not chance or haphazard. They are actually yours. They are specifically yours, designed specifically for you by a part of you that loves you more than anything else. The part of you that loves you more than anything else has created roadblocks to lead you to yourself. You are not going in the right direction unless there is something pricking you in the side, telling you, “Look here! This way!” That part of you loves you so much that it doesn’t want you to lose the chance. It will go to extreme measures to wake you up, it will make you suffer greatly if you don’t listen. What else can it do? That is its purpose.” – A.H. Almaas
Zag de bijgevoegde video van dr. Gabor Mate, waarin hij uitlegt dat trauma lang kan doorwerken in iemands leven. Soms zijn we ons niet bewust dat er een trauma is. Maar er lijken situaties te zijn, waarvan we wel slachtoffer zijn. Omdat die situatie heftige en pijnlijke emoties oproept, willen we daar zo snel mogelijk vanaf. Door niet te kijken naar wat je op dat moment echt voelt en of je dat eerder hebt meegemaakt, mis je de kans om het te helen. En het ergste is, dat de moeilijkheid zich dan blijft herhalen. De vorm kan verschillen, maar het roept dezelfde emoties op.
Als we het voorval willen zien als een leermoment dat kan helpen te helen, verandert de relatie met die moeilijkheid. Dan leren we te zien dat we niet reageren op het huidige probleem, maar onze interpretatie van het probleem. En van alle mogelijke redenen voor het probleem gaan wij automatisch uit van het slechtste. Dat kiezen we niet zo maar, zo zijn we al heel lang onbewust geprogrammeerd. Wij denken dat er iets persoonlijks bedoeld wordt, dat het tegen ons gekeerd is en dat wij niet goed genoeg zijn. Iedere keer dat dat gebeurt, kun je voor jezelf vaststellen dat je nu iets over jezelf gelooft wat niet waar kan zijn. En als je bij de emotie blijft, kun je die transformeren. Pas als je besluit niet langer het slachtoffer van de omstandigheden te blijven maar zelf verantwoordelijkheid nemen voor wat het bij jou oproept, kun je helen. Ik wil daarbij niet zeggen dat wat mensen overkomt, niet erg is. Verlies en moeilijkheden overkomt bijna iedereen. Het gaat om de veerkracht om ook uit die moeilijkheid jouw lessen te halen.
Ik denk ook nog steeds dat mijn leven een stuk beter zal zijn als mijn fysieke problemen over zijn. In eerste instantie bleef ik alles doen wat moest en negeerde ik zoveel mogelijk wat er aan de hand was. Toen mijn lichaam meer en meer signalen afgaf dat het niet meer ging, deed ik minder, maar wat moest dat moest. Toen daar nog de stress van de verhuizing bij kwam, was de energie op en het lichaam niet meer dan een lappenpop, niet meer tot veel in staat.
Nu ik anderhalf jaar verder ben, heb ik weer nieuwe lessen geleerd. Ik heb pijnlijke overtuigingen onder ogen gezien en losgelaten. Oude beslissingen herzien en moeten zoveel mogelijk uit mijn leven verwijderd. Heel langzaam komt er nu wat meer energie en kan ik iets meer. Ik zou graag vertellen dat het helemaal over was,maar dat is nog niet zo. Het blijft me vertellen dat ik nog iets over mezelf geloof dat niet waar kan zijn. Bijvoorbeeld: ik geloof in beperkingen, ik geloof dat ik klein en kwetsbaar ben. Dat kan niet waar zijn. Wat ik en velen met mij het meest vrezen is dat we mateloos krachtig zijn, zoals in het gedicht van Nelson Mandela. Het dwingt me nog dieper te kijken naar die oude overtuigingen en mezelf te vergeven dat ik dat heb geloofd.
