Geld dat stom is, maakt recht wat krom is – spreekwoord

Een recent stuk (verkorte weergave van het boek van Naomi Kleins) in de Groene Amsterdammer over de dubbele agenda van Trump en de super rijken heeft me aan het denken gezet over de betekenis van geld. In het stuk wordt betoogd (heel kort door de bocht) dat de rijken gebaat zijn bij chaos om hun eigen agenda door te voeren. In een stabiele maatschappij is er de rechterlijke macht, die wetgeving toetst aan de waarden van de maatschappij en daarom bepaalde voorstellen afwijst of tegenhoudt. Maar als mensen bang genoeg zijn is er meer mogelijk zoals de wetgeving na 11/9 met vergaande bevoegdheden voor autoriteiten. Het deed me ook denken aan een film die ik lang geleden gezien heb, Wag the dog met Robert De Niro en Dustin Hoffman. In die film heeft de president een dreiging van oorlog in het buitenland nodig om de aandacht voor binnenlandse problemen af te leiden. Deze president huurt een filmregisseur in om dat idee “echt” te laten worden. Ik weet nog dat ik de film beklemmend vond en me echt niet kon voorstellen dat dat  kon gebeuren. Nu zie ik dat de werkelijkheid toch dichtbij dat filmscenario komt.

Dat leidt dan tot de vraag hoe het zo ver heeft kunnen komen. Want er zullen toch nog steeds genoeg weldenkende en goed bedoelende mensen zijn. Toen kwam ik de term stuff-ology tegen. Dat lijkt het enige te zijn wat nog telt, hoeveel geld en spullen je hebt. Alsof het een religie is, zo veel zijn mensen er mee bezig.  Ik dacht altijd dat ik er niet zo mee bezig was, maar sinds mijn financiële situatie drastisch is gewijzigd, zie ik hoe het een bron van constante stress en zorgen kan zijn. Dus logisch dat het ideaal van veel mensen een financieel zekere toekomst is. Dat er heel veel schietgebedjes worden afgevuurd om de loterij te winnen. Ook de blogs over financieel onafhankelijk worden of zijn zijn erg populair.

Er lijkt zelfs nog maar één maatstaf te zijn om iets te doen of te laten en dat is opnieuw geld. Dus komen er nieuwe vragen over hoeveel iemands behandeling mag kosten. Wat is een leven nog waard als je niet meer productief bent. Zonder geld ben je afhankelijk van regels en een minimum aan voorzieningen en zelfs daarvoor moet je nog veel verantwoording afleggen. Heb je wel echt die bijstand uitkering nodig? Dat langdurig op die armoedegrens leven zoveel stress oplevert dat mensen daadwerkelijk minder aankunnen is pas recent aangetoond.

Als je genoeg geld hebt kun je helemaal doen wat je zelf wilt. Dan kun je de behandeling zelf betalen en dus toch extra tijd kopen. In het stuk van Naomi Kleins gaan de rijken er zelfs vanuit dat zij bij rampspoed gered worden omdat zij ook hun eigen evacuatie en veilig onderkomen geregeld hebben. Dat lijkt allemaal toch wat naïef, want als er geen mensen meer zijn om het voedsel te verbouwen of alleen woestijn waarin niets groeit dan overleven zij ook niet.

Hoe mooi het ook lijkt er zijn universele wetten, die voor iedereen gelden, bijvoorbeeld dat alles met alles verbonden is en niemand speciaal is. De stuff-ology heeft ons hier gebracht met een president die de verpersoonlijking van deze beweging is. Nu is het tijd om onze creatie eens goed te bekijken en te bedenken of dit echt het beste is wat we kunnen bereiken. Of het als een uitnodiging te zien om te vernieuwen.

If your addiction lingers, ask youself if you really want to release it, because in your heart you do not. – Gary Zukav (Als je verslaving aanhoudt, vraag jezelf dan of je het echt wilt loslaten, want ten diepste wil je het nog niet.)

Vorige keer schreef ik over de stelling van Caroline Myss dat leugenaars niet genezen. Dar was nogal een boude uitspraak, maar ik vond het wel de moeite waard om verder te onderzoeken.

Niet dat we expres leugens vertellen en ook meestal niet bewust tegen anderen, maar juist vooral tegen onszelf. Hoe vaak ik mezelf niet iets beloofd heb, zoals gezonder eten, meer bewegen, de dag positief beginnen, en even vaak die belofte heb verbroken omdat er iets gedaan moest worden, het te laat was of ik er gewoon geen zin in had. Het eenvoudige, sobere leven dat voor je gemoedsrust en gezondheid beter is, is zo moeilijk in te passen in deze snelle en van veel prikkels voorziene omgeving. En in een hutje op de hei wil ik ook nog niet wonen. De baas worden over alle verleidingen en verslavingen dat vraagt grondig zelfonderzoek. Want het levert ook iets op, anders zou je het wel laten.

Ik maak me nog wel eens boos over hoe er met ons voedsel gerotzooid wordt en nee, ik ga nu niets zeggen over eieren, zelfs biologische, die met een bestrijdingsmiddel zijn behandeld. Maar het is wel duidelijk dat we voedsel niet economisch kunnen behandelen, want mensen gaan het eten en het hoort aan hun welzijn bij te dragen, niet alleen aan de portemonnee van de producent en winkel. Oké, maar dat heb ik al vaker gezegd.

Nu gaat het over wat we zelf kunnen doen om voor onszelf te zorgen en alle mooie reclames gewoon te laten passeren. Want wat ze aanbieden is 9 van de 10 keer niet waar, het helpt ons niet en we hoeven het niet. Hier kan zelfonderzoek bij helpen, want wat maakt het product voor ons aantrekkelijk? Welke gevoel  proberen we ermee te onderdrukken of negeren? Welke behoefte zit eronder?

Liars don’t heal – Caroline Myss (Leugenaars genezen niet)

Pas zag ik de Ted talk van Caroline Myss over keuzes die je leven veranderen.
Daarin doet ze een paar opvallende uitspraken. Want eigenlijk weten we niet waar keuzes toe leiden, wat grote of kleine keuzes zijn. Opvallend genoeg zijn de meeste dingen in ons leven gebeurd, zonder dat wij er iets mee te maken hadden.

Maar deze dingen kun je wel kiezen:
1. leven met integriteit
Onderstaande definitie van integriteit vond ik op het internet.
“Integriteit is de persoonlijke eigenschap, karaktereigenschap, van een individu die inhoudt dat de betrokkene eerlijk en oprecht is en niet omkoopbaar. De persoon beschikt over een intrinsieke betrouwbaarheid, zegt wat hij doet, en doet wat hij zegt, heeft geen verborgen agenda en veinst geen emoties.”

Volgens Caroline Myss kun je niet genezen als je niet eerlijk bent. Dan kun je nog zoveel tarwegras eten, maar je hebt minder kans op genezing dan een eerlijk persoon op een junkfood dieet. Daar heb ik wel een tijdje over nagedacht. Ik heb mezelf altijd wel als een eerlijk persoon gezien. Maar toen ik langer nadacht, kwam ik op een paar belangrijke punten. Wat ik tactvol of diplomatiek beschouw is soms ook gewoon niet durven zeggen wat ik ervan vind. Niet de ruimte durven nemen om er een mening over te hebben, die afwijkt van het gemiddelde. Wel hier, want dit is mijn pagina en iedereen die het niet wil lezen kan gewoon wegklikken, maar in persoonlijke ontmoetingen is dat lastiger. Zelfs als ik dit blog teruglees, zie ik dat ik de hele tijd op zoek ben geweest naar bewijs van wat ik intuïtief wist. Maar waar ik me ook niet zo duidelijk over uitliet, om niet voor kruidenvrouwtje uitgemaakt te worden. (Ja, ik heb wel gekeken naar de eerste uitzending van Zomergasten, hoewel de wetenschapster er een totaal andere mening op na hield.) De mensen die ik hier aan het woord heb gelaten, waren moediger, durfden wel tegen de stroom in hun mening te laten horen. Het wordt tijd dat ik ook mijn plaats inneem.

2.Geef je je ellende of je wijsheid door
Je kunt niet kiezen wat je overkomt (niet altijd tenminste of op een heel onbewust niveau), maar wel wat je aandacht geeft en doorgeeft.

3. risico’s nemen
Het advies van Caroline Myss laat niets aan duidelijkheid te wensen over, kijk naar het nieuwe, niet achterom. In het verleden is niets dat je helpt nieuwe keuzes te maken of verder te komen. Iets nieuws gaat ontstaan uit onzekerheid, iets proberen en niet meteen helemaal dichttimmeren met ervaringen uit het verleden. Want die geven geen enkele garantie voor de toekomst.

4.. dankbaar zijn.
Kiezen om elke dag dankbaar te zijn voor dat je er bent. Niet voor wat je hebt, maar voor wat je bent. Wat jij kunt bijdragen aan deze nieuwe dag. Want deze dag komt niet meer terug. Elke gebeurtenis van deze dag is bijzonder en komt niet meer terug. Als je met dankbaarheid kunt kijken, leef je helemaal in het nu.

Ik zag deze talk precies op het goede moment. Want de laatste tijd, ging het fysiek steeds slechter, wat ik ook deed. Ik zat me af te vragen waar de aan-knop zat, waardoor ik weer kon opbouwen en verder kan komen. De bovenstaande punten ga ik de komende tijd aandacht geven. Hopelijk geeft het mij dan energie.

Responsibility is accepting that you are the cause and the solution of the matter.

Ik ben nog steeds met mijn eigen problemen bezig tussen de bedrijven door. Want ik wil heel graag weer verder, nieuwe stappen zetten en plannen maken. En iets houdt me tegen. Nu kun je zeggen, dat kun je opzij zetten, daar hoef je niet naar te luisteren. Maar daar ben ik het niet mee eens. Dat heb ik nl. heel lang geprobeerd en het eind van het liedje is dat dat onbewuste gevoel sterker is geworden en nu heel veel bepaalt. Ik ben er met zo veel mogelijk bewustzijn naar aan het kijken, mezelf vergeven dat ik dit ooit als oplossing voor iets gekozen heb. Want ook al is dat niet bewust gebeurd en ben ik er niet schuldig aan, ik ben er wel 100% verantwoordelijk voor .

Wat ik de laatste tijd probeer is de Sedona methode. Uitgangspunt daarbij is dat we als klein kind emoties gemakkelijk konden loslaten, maar dat vermogen verliezen wanneer we meer en meer op ons hoofd vertrouwen. Maar dat vermogen is niet weg, we zijn het alleen vergeten. Dit heeft niets te maken met positief denken of het verhaal ombuigen, want dat gebeurt nog steeds in je hoofd. Nee het gaat ervan uit dat wij zoveel vasthouden dat we zwaar worden en allerlei klachten ontwikkelen. Net als een computer een system overload kan hebben, hebben wij dat ook. En helpt het in beide gevallen niet om de data te herwaarderen, stukje voor stukje te analyseren, nee dan is schoonmaken en deleten de enige optie. In het boek over de Sedona methode wordt als voorbeeld gebruikt dat als je in een vergulde kist rotte appels hebt, je er weinig mee opschiet om er een paar verse, mooie appels bovenop te leggen. Want dan zie je nog niet hoe mooi die kist is en de nieuwe appels worden vroeg of laat ook besmet. Ik had het in een eerder blog over achtergrondprogramma’s die alles op een bepaalde manier inkleuren, terwijl je vaak niet eens weet dat dat programma actief is. Wat je wel merkt is dat je steeds minder energie hebt, zonder dat je veel gedaan hebt.

En loslaten is volgens de ontdekker van de methode heel gemakkelijk. Ik merk het nog niet zo, maar dit wordt vervolgd.

The tragedy is not that we aim too high and fail. It is that we aim too low and  succeed. – Sir Ken Robinson

 

Sinds een tijdje merk ik dat ik veel heb bijgeleerd en dat het nodig is om oude ideeen over jezelf echt los te laten. Ik ben er nog mee bezig, maar binnenkort vertel ik je wat ik doe om vooruit te komen en lichter verder te gaan.

In de tussentijd  zag ik een talk van sir Ken Robinson over zijn laatste boek the Element . Het gaat over het leven leiden dat bij je past, waarbij je in je element bent. Wat de opleidingen betreft constateert hij dat het systeem niet meer past bij de huidige tijd en eisen. Ons schoolsysteem is gebaseerd op ideeen uit de industrialisatie van een eeuw of meer geleden. En in dat systeem komen veel talenten niet uit de verf. Sir Ken Robinson pleit voor een nieuwe manier, maar dat houdt ook in dat je je blijft ontwikkelen. Want het is niet meteen duidelijk wat je talenten en passies zijn. Soms heb je een ander nodig, die iets in jou ziet waarvan je jezelf nog niet zo bewust bent. Soms moet je gewoon doen wat je wilt doen en het risico lopen dat je het niet kunt of dat je niet weet wat er van zal komen.

Voor er boek The Element heeft hij veel mensen geïnterviewd . Een ervan is Paul McCarthy. Hij vroeg hem of hij van de muzieklessen op school had genoten en het antwoord was nee. Dacht de muziekleraar dat hij talent had, nee. Op dezelfde school zat de paar jaar jongere George Harrison. Ook daarvan had de muziekleraar niet het idee dat hij een groot talent was. En zo waren er wel meer. Elvis Presley mocht niet meedoen met de Glee club op zijn school ” want hij zou het geluid verpesten”.  En de rest is geschiedenis.

Wat is jouw talent? Heb je het zelf ontdekt of ben je erbij geholpen?

 

Ik schrijf op dit moment niet veel, maar ik zie, lees en ervaar eigenlijk heel veel waarover ik zou willen schrijven. Het komt er alleen nog niet zo van.

Maar recent heb ik twee documentaires gezien over de hoeveelheid suiker die de gemiddelde mens binnenkrijgt terwijl hij denkt goed bezig te zijn. De eerste documentaire was van Damon Gameau, That sugar film, een soort supersize me experiment maar dan met suiker. Bij aanvang eet hij geen suiker, is op gewicht, fit en energiek. Dan besluit hij net zoveel suiker te eten als de gemiddelde consument en dat is 40 suikerklontjes of theelepels a 4 gram per dag. Die suiker krijgt hij niet uit taartjes en frisdrank, maar zoveel mogelijk uit gezond geachte producten, zoals magere yoghurt met een smaakje, sap, tomatensoep enz.  Voorwaarde is wel dat hij blijft bewegen zoals hij altijd doet en dat hij dezelfde hoeveelheid calorieën inneemt. Op reis in de VS valt het hem meteen op dat het hier moeilijk is om niet over het maximum van 40 suikerklontjes te gaan. Aan het eind van die 3 maanden is hij 8 kilo zwaarder, zijn bloedwaarden zijn een stuk slechter en hij voelt zich veel minder goed. Zijn conclusie is dat de ene calorie de andere niet is en dat de bewering van de industrie dat het wel goed komt als je maar blijft bewegen, niet klopt. Het meest verontrustende vond ik eigenlijk dat je die 40 suikerklontjes per dag zo gemakkelijk binnenkrijgt. Neem je frisdrank of taart dan ga je hier in veel gevallen overheen. De industrie heeft een bliss punt ontdekt. Zo kunnen ze de maximale hoeveelheid suiker toevoegen en ervaren consumenten dat als lekker. Meer suiker zou het effect teniet doen.

De tweede  documentaire was van Jamie Oliver,  Jamie’s sugar rush. Hij staat meer stil bij het effect van suiker op de gezondheid en tanden van kinderen die teveel suiker binnenkrijgen . Zijn oplossing is een sugartax om veel meer te doen aan voorlichting en preventie.

Oh, ja, voor ik het vergeet, de aanbevolen hoeveelheid suiker per dag is 7 tot 9 klontjes per dag. Dat vraagt een radicale verandering in het denken over eten en drinken. Een voorbeeld : water is een prima drankje en taart is echt prima op een feestje, maar niet elke dag.

 

Als rondje hoef ik niet eerst een driehoek te worden om vierkant achter mezelf te staan. – onbekend

 

Het duurde even om de ballast van vroeger kwijt te raken. Er bleken veel emoties vast te zitten, waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde. De kunst was te accepteren dat het er was en er naar luisteren. Dat gaf waardevolle informatie en ik zie nu dat de emoties konden oplossen. Dat geeft onnoemelijk meer mogelijkheden. Alle problemen waar ik me het afgelopen jaar doorheen heb geworsteld, die me het gevoel van een hogedruk pan gaven, waren bedoeld om oude overtuigingen en patronen loslaten. Dat wil zeggen de patronen en programma’s die je niet het resultaat geven wat je wilt. Dr Hew Len van Ho o pono pono zegt er bijvoorbeeld over dat geldproblemen niet alleen door je hypotheek op je huis komen, maar veel meer door de hypotheek op je ziel.

Gek genoeg werkt het nog niet met het lopen op dezelfde manier. Ik kan wel stilstaan bij een oud patroon van hulpeloosheid, van een behoefte om steun buiten mij te zoeken, maar dat programma lost niet zo maar op. Sterker nog het lijkt soms nog meer op de voorgrond aanwezig. Maar omdat ik er bij mijn andere problemen uiteindelijk ook doorheen ben gekomen ga ik nog maar even door. Ik heb wel ontdekt dat ik meer op het denken vertrouw dan op het lichaam en dat dat bij bewegen in de weg zit. Het hoofd verzint de gekste oplossingen en ik moet heel alert zijn om daar niet aan mee te doen. Ik zeg vaak tegen mezelf dat het lichaam het weet en er niet over gedacht hoeft te worden, maar de denkverslaving is hardnekkig.

Ik heb de laatste tijd ook veel gezien en gelezen van andere mensen en hun crisis. Ze gaven allemaal aan dat de moeilijkste periode ze heel veel heeft opgeleverd. Zo zag ik pas een programma van de boeddhistische omroep Een andere kijk met een Marokkaanse vrouw, Farida Moultmar. Zij had haar man plotseling verloren en had daar zichtbaar verdriet van, toen er naar werd gevraagd. Maar gaf ze aan dat is nodig om de mens te worden die je bedoeld bent. Dat denk ik nu ook. Verdriet slijpt aan de rafelige randen, aan alles wat je van jezelf nog niet goedvindt. Er is veel water nodig om van een steen een mooie afgeronde kei te maken. Misschien is dat bij mensen ook wel zo.

Als je de moed hebt bang te zijn, kunt je de controle loslaten. – onbekend

De vorige keer schreef  ik over het schuifelen, want meer dan dat kon ik de manier waarop ik me voort bewoog niet noemen. Dat is nog niet over, maar ik heb er wel iets over ontdekt. Angst is een soort bescherming. Die bescherming denk je niet te willen of nodig te hebben. Maar het feit  dat het er is, laat je zien dat er nog een  herinnering is met een sterke  emotie, die je niet onder ogen  wilt zien. Het is als of er een film is opgeslagen, waarvan alleen al de recensie je zo bang heeft gemaakt dat je hebt besloten nooit naar die film te gaan. Die film of herinnering is iets wat je ooit hebt meegemaakt en besloten hebt dat je dat nooit meer wilt voelen omdat het te erg is, te gevaarlijk of zelfs  dat je het niet gaat overleven. Het goede nieuws is dat je die gebeurtenis al hebt overleefd en dat de herinnering je niets kan aan doen. Het enige waarom  of het lichaam of het gevoel je daar naar terug wil brengen, is de oude herinnering te ontdoen van die sterke emotie en op te lossen.

Van mezelf begrijp ik nu dat er een tijd is geweest, heel lang geleden, dat ik niet wist wat er gebeurde en mezelf zo uitgeput en niet gesteund heb gevoeld dat ik niet meer verder kon. Mijn lichaam laat dat zien en organiseert zijn eigen steun. Dat is aan de buitenkant te zien, maar de oplossing zit aan de binnenkant. Ik ben die oude film nu aan het bekijken zodat mijn lichaam van haar last bevrijd kan worden.

Geloof jij dat oude trauma’s nu nog invloed op je kunnen hebben?

 

Je ziet het beeld van de wereld dat je voor jezelf gemaakt hebt. Maar je ziet niet jezelf als maker van dat beeld. – De cursus in wonderen.

 

Ik las pas een column van Elisabeth Gilbert waarin ze vertelde dat ze 13 jaar mank heeft gelopen. Daar kwam verandering in toen ze haar knie ging vragen wat er aan de hand was. Haar knie antwoordde ” ga sneller”. Haar conclusie was dat de knie het wel aan kon, maar zij zelf een heleboel emotionele pijn op haar knie had overgebracht.

Dat gaf mij het idee dat dat bij mij ook weleens aan de hand kon zijn. Natuurlijk heb ik het vaker gevraagd en tot nog toe geen antwoord gekregen. Nu ben ik zoveel vertrouwder met de processen geworden, dus ik wilde het nog een keer proberen. Het antwoord dat mijn knie toen gaf was ” ik blijf zitten, ik kan niet meer verder”. Dat had ik niet verwacht en het kwam natuurlijk ook niet uit. Maar mijn lichaam ging zich er helemaal naar gedragen. Ik kon alleen nog maar schuifelen. Een vriendin schrok van hoe weinig ik nog kon en wilde al hulpmiddelen en hulptroepen inschakelen. Dat was niet zo’n gek idee, maar ik wilde het niet. Ik moest het nu echt begrijpen, want ik was hier al een paar keer eerder geweest.

Dus bleef ik zoveel mogelijk zitten om te horen wat er nu echt aan de hand was. Het leek wel of ik uit twee personen bestond waarvan de een uitgeput en in paniek was. Terwijl de ander gewoon door wilde gaan alsof er niets aan de hand was. Ik weet niet of je me nog kunt volgen, maar beter kan ik het nu nog niet uitleggen. Maar de stilte en aandacht hebben me laten inzien dat ik in stress situaties helemaal naar het hoofd ga. En daar alle beschikbare energie op maak. Er blijft echt letterlijk niets meer over voor het lichaam. En mijn lichaam is nu zo eerlijk dat het dat dan laat zien. Wat ik kon en moest doen is weer de aandacht terugbrengen in het lichaam. Hoe? Door dieper te ademen terwijl ik iets aan het doen was. Af en toe bewust de hand op mijn buik te leggen en tegen mezelf te zeggen dat het lichaam het wel kan en het hoofd er niet bij nodig heeft. Heel langzaam komt er nu verbetering in. Nu realiseer ik me hoe gemakkelijk ik in het oude patroon verval. En hoe moeilijk het is om nieuw gedrag te blijven volhouden als er geen directe aanleiding meer voor is. In plaats van boos en gefrustreerd te zijn dat mijn lichaam niet meewerkt, besef ik nu dat ik niet meewerk en het lichaam met eigen wijsheid mij weer op het goede pad probeert te krijgen.

 

Ik zag een programma van Katie Hopkins, My fat story en het vervolg My fat story 1 jaar later. In dat programma gaat Katie Hopkins de uitdaging aan om dikke mensen te leren dat je door gewoon minder eten en meer bewegen echt gewicht kunt verliezen. Ze is eigenlijk boos dat in Engeland zoveel mensen zwaar overgewicht hebben. En nog bozer dat iedereen het normaal vindt dat mensen steeds dikker worden. Vooral dat overgewicht bij kinderen al echt een probleem is en dat als het zo doorgaat in 2050 de helft van alle Britten in de categorie obese terecht komt, is voor haar onverteerbaar. In het eerste jaar gaat ze zelf moedwillig aankomen en dat is voor haar nog niet gemakkelijk. Zo’n 7000 calorieën per dag, dat is behoorlijk wat eten en natuurlijk niet het gezondste eten. Maar ze propt zich tegen wil en dank vol en komt zo’n 20 kilo aan. Ze voelt zich dan inmiddels ellendig van dat teveel eten en expres niet te veel bewegen.Ze krijgt toch een beetje sympathie voor de dikkerds omdat ze merkt hoe emotioneel zwaar het is. Daarna gaat ze hard aan de slag om het gewicht weer kwijt te raken. Ze doet dat samen met een paar mensen en de resultaten zijn er. Na een tijdje groeit haar fat club uit tot een online beweging, die mensen steun biedt als ze willen afvallen. Ze laat ook zien wat er met haar gebeurd zou zijn als ze hetzelfde aantal calorieën was blijven eten. Dan was ze 125 kilo geworden en volgens haar ziet dat er helemaal niet mooi uit. Het argument dat dik mooi is en je je rondingen kunt omhelzen, gaat volgens haar helemaal niet op als je zo zwaar bent.

Ik denk dat  je mensen met overgewicht niet hoeft aan te vallen. Ik denk dat ze het al zwaar genoeg hebben. Maar steun bieden voor wie een ander pad wil kiezen, lijkt me een goed idee. Want welke argumenten mensen gebruiken, hoe mooi ze het ook zeggen te vinden, niemand wordt gezonder van veel overgewicht.Tegelijkertijd denk ik ook dat veel, vooral meisjes, onder grote druk staan het ideale gewicht te krijgen en daarbij extreme maatregelen niet te schuwen. Eigenlijk past alleen een pleidooi voor voeding, waardoor je genoeg energie krijgt om je leven te leiden. Voedsel misbruiken, om verveling tegen te gaan, om je werkelijke problemen niet onder ogen te zien, een feestje in je mond te houden, het leidt op de langere termijn alleen naar ongeluk.

Wat vind jij van de stelling “eet minder en beweeg meer voor een gezond gewicht”?