De relatie tussen reuma en hartklachten

De sterkste mensen zijn niet degenen die hun sterkte tonen voor onze neus, maar diegenen die een strijd winnen waar we niets van af weten.

Ik probeer de draad van de gewone blogpost weer op te pakken, maar heb vandaag niet zoveel inspiratie.
Ik vond op Nu.nl wel een kort stukje over de relatie tussen hartklachten en reuma.

“Het verband tussen reuma en hart- en vaatziekten was al langer bekend. Nu blijken patiënten met reuma ook vaker een depressie te hebben dan we vroeger dachten. Het zou natuurlijk fantastisch zijn als we één middel zouden kunnen ontwikkelen voor alle drie de aandoeningen”, aldus de hoogleraar. (stukje uit het bericht van Nu.nl)

Het lijkt aan een ontstekingscel te liggen en als ze goed weten hoe het precies werkt, kunnen ze in één klap 3 ziektes genezen. Dat zou toch mooi zijn?
Ik denk nog steeds dat een medicijn een goed hulpmiddel kan zijn, maar verder bevestigt dit mijn vermoeden dat het veel meer met emoties en hoe je denkt te maken heeft.

Wat denk jij?

Heilige wetenschap

De wetenschap heeft van ons goden gemaakt nog voor we het verdienden mensen te zijn. – Jean Rostand

Wetenschap is logica
De twee woorden in deze titel lijken elkaar tegen te spreken. Want wetenschap is iets zuiver rationeels en bewijsbaar onder verschillende omstandigheden. Juist het nauwgezette, proefondervindelijke dat hoort bij wetenschap. Niets onverklaarbaar zou er dan over moeten blijven. Toch geloven heel veel mensen in de wetenschap. Wat ze tegenwoordig allemaal al niet kunnen en weten. In populaire programma’s worden de nieuwste wetenschappelijke feiten gemeld en soms halen ze tegenwoordig het journaal. Dat in een druppel bloed al kan worden aangetoond of iemand kanker heeft of dat de eerste buikwandtransplantatie gelukt is. Allemaal geweldige resultaten in de bestrijding van deze ziekten lijkt het. Want de wetenschap is nog niet zo ver dat ze ziektes kunnen voorkomen of in alle gevallen kunnen genezen.

Heilige wetenschap
Daarom deel ik hier ook een andere zienswijze. Nu geïnspireerd door de documentaire “the sacred sience”. Als je op deze link klikt kun je de film gratis zien. Je moet dan wel je naam en email adres achterlaten. Ik heb geen aandelen, maar heb de film gezien en was onder de indruk.
De film begint met de verklaring dat de makers zich inzetten voor de kennis die er onder sjamanen is van de planten en kruiden in de jungle. Veel wetenschappers zijn er ook van overtuigd dat daar de oplossing ligt voor de bestrijding van veel ziekten. Maar omdat het heel veel tijd en onderzoek kost voordat de medicijnen beschikbaar komen, filmen zij een experiment. Niet de medicijnen naar de westerse mens brengen, maar de westerse mens naar de jungle en hen daar behandelingen laten ondergaan.
Er komen 8 dappere vrijwilligers in aanmerking met heel verschillende ziektes. O.a. kanker, de ziekte van Crohn, diabetes en depressiviteit. De bedoeling is dat de mensen 30 dagen in een eigen hutje in de jungle blijven. Naast specifieke kruidenmengsels en aftreksels krijgen ze ook een aangepast dieet, ondergaan ze een ayahuasca reinigingsritueel. Niet iedereen heeft er baat bij. Soms verdwijnen de fysieke klachten snel en is er op andere niveaus nog meer heling nodig. Waarom de een wel geneest en de ander niet blijft in de film onduidelijk. Zij laten alleen zien wat er mogelijk is.
Ik weet niet of ik het zou volhouden met alle beestjes en geluiden van de jungle, maar de rest zou ik zo doen.

Wat vind jij?

Meten met twee maten

(Kennis is een eerlijke mening – Plato)

Hoe objectief is wetenschappelijk?
De afgelopen week waren er een paar berichten in het nieuws, die me deden twijfelen over hoe goed een wetenschappelijk onderzoek wordt uitgevoerd en hoe sterk de accenten worden gelegd op informatie die we graag willen weten. Het eerste bericht ging over psychologisch onderzoek. Veel onderzoek blijkt bij een herhaling niet hetzelfde resultaat op te leveren. Er wordt aan gewerkt om het onderzoek zo betrouwbaar mogelijk te maken. Dat verdient natuurlijk alle lof, maar inmiddels is het verhaal soms wel met veel tamtam naar buiten gebracht. En worden er behandelingen of medicatie op gebaseerd. Bij alternatieve behandelingen wordt de behandeling meteen met de grond gelijk gemaakt. Dus er wordt wel met twee maten gemeten.

Een voorbeeld
Ik las een artikel over eiwitten; ze zijn nog gezonder dan gedacht. Er worden in het artikel uitspraken gedaan, die op zijn minst twijfelachtig zijn. Zo zou het innemen van dierlijke eiwitten in het lichaam een effect hebben vergelijkbaar met stoppen met roken. Plantaardige eiwitten geven ook wel gunstige effecten. Nu heb ik niet alle data en kan ik het niet zelf beoordelen. Ik moet aannemen dat de onderzoekers in deze publicatie naar eer en geweten handelen.
Maar ik weet van een onderzoek waar het tegenovergestelde uitkwam. In dat onderzoek werden drie groepen onderscheiden. De eerste groep at een “normaal” dieet met dierlijke eiwitten. De tweede groep at geen dierlijke eiwitten, alleen was een portie yoghurt toegestaan. De derde groep at helemaal geen dierlijke eiwitten.
Al deze deelnemers werden getest op hart- en vaatziekten. Bij de eerste groep kwamen de meeste hartkwalen en -aanvallen voor. Bij de tweede groep was dit al veel minder. Bij de derde groep was het resultaat nog opmerkelijker. De al bestaande gevaren voor het hart, zoals dichtgeslibde vaten, werden zelfs teniet gedaan. Ik vond nu niet dat onderzoek, maar wel een vergelijkbare bevinding.

Wie hebben belang bij de uitkomst?
Als consument/patiënt kun je meestal niet beoordelen wie er gelijk heeft. Maar je kunt er een paar vragen over stellen. Bijvoorbeeld: Door wie wordt het onderzoek gesponsord? Is het een kwestie van “wij van wc-eend bevelen wc-eend aan”?
De industrie heeft er belang bij dat wij vlees en zuivel blijven consumeren. De varkensboeren gaan in Frankrijk al op de barricaden. En dan ineens is er zo’n wetenschappelijke aanbeveling. Ben ik te cynisch als ik deze timing verdacht vind?
Bovendien is er een tweede industrie die heel veel verdient aan cholesterol verlagende medicatie. Is het publiceren van wetenschappelijke onderzoeken ook onderhevig aan wat op dat moment in de mode is of de industrie goed uitkomt?

Je persoonlijke recept

Het wordt verondersteld een beroepsgeheim te zijn, maar ik vertel het je toch. Wij artsen doen niets. We moedigen slechts de arts in jou aan en helpen die een beetje. – Albert Sweitzer

Eerst de grondoorzaak achterhalen
Je begint natuurlijk niet met het recept, maar met datgene wat aan jouw klachten ten grondslag ligt. Dat kun je doen door de oefeningen in het boek “Meer brein, minder medicijn”, maar ook door te “focussen”, een “helende reis” te maken of de “zin van ziekte” te raadplegen. Al deze methoden staan in boeken, die ik eerder heb behandeld. Raadpleeg de boekenlijst als je er meer over wilt weten of zoek op die termen in het blog. Je kunt haar diagnose op alle vlakken van je leven toepassen, je relatie, je werk, je omgeving, je creativiteit, geld, gezondheid enz. Zoek op al die gebieden naar de beperkende overtuigingen, wat je vasthoudt in de situatie en wat je nodig hebt.

In mijn geval kon ik van verschillende grondoorzaken uitgaan. Ik benoem er hier drie. Ik heb deze oorzaken eerder maar in een ander licht besproken. Deze drie oorzaken hebben op heel veel gebieden in mijn leven zijn weerslag. Maar ik probeer het zo overzichtelijk mogelijk te houden.

Als eerste was er in mijn leven weinig ruimte voor intuïtie en creativiteit. De eenzijdigheid van alleen in het hoofd leven zorgde voor een onbalans. Tegelijkertijd had ik niet in de gaten hoeveel energie ik met het hoofd gebruikte en dat ik te weinig overlaat om het lichaam goed te laten functioneren.
Ten tweede was er een sterke behoefte aan controle. Niet alleen van mezelf, maar ik dacht het soms ook beter te weten voor anderen. Als ik het niet deed, dan werd het niet goed gedaan. Over druk gesproken die je jezelf dan oplegt.
Ten derde gaat het over beweeglijkheid, ruimte voor jezelf. De ziekte liet zien dat ik redelijk onbeweeglijk werd en mezelf nog maar weinig ruimte gunde.

De beperkende overtuigingen
Voor deze drie grondoorzaken ben ik op zoek gegaan naar de beperkende overtuigingen.

Dit zijn dus duidelijk oplossingen van het hoofd. Vreemd genoeg zat er ook heel veel twijfel of ik het wel allemaal zelf kon doen. De dubbele stress komt nu wel goed naar voren.

Recept
Op het gebied van overtuigingen: laat de controle en het resultaat los. Dat kan, als je geduld hebt, door te gaan schrijven, tekenen, dansen, tuinieren, muziek maken of luisteren. Ik ging vooral schrijven. Maar dat is tegelijkertijd de valkuil. Dat is een manier van jezelf uiten, die weer vanuit het hoofd kan worden gedaan. In een flow komen en vanuit gevoel schrijven is de bedoeling. En dan moet je loslaten dat het leesbaar en begrijpelijk enz. is. Ik heb hiervoor het boek “The Artist Way” gebruikt. Maar in eerste instantie deed ik alleen de voor mij gemakkelijke oefeningen. Ik schrijf elke dag 3 ochtendpagina’s, maar dat gaat meestal over dagelijkse dingen. Het heeft wel geholpen, maar er kan nog meer.
Het recept nu: blijf schrijven, maar ga ook tekenen of verven zonder dat het iets hoeft te worden. En niet een keertje, nee regelmatig. Op je eigen tempo en volgens je eigen voorschrift.

Laat het resultaat ontstaan
Omdat het voor mij heel moeilijk is om ergens aan te beginnen, zonder enig idee wat het moet worden, mag ik er kort aan denken. Wat wil ik graag. Bij tekenen zijn het vaak bloemen. En ook nog vaak dezelfde. Maar dat geeft niet, ik mag gerust elke dag een bloem tekenen en alleen afwisselen in kleuren en vormen. Ik sta er even bij stil en vraag mezelf dan welke kleur bij deze dag hoort. En het niet helemaal vooraf bedenken betekent in ieder geval veel minder frustratie. Want zoals je al wel begrepen heb kan ik niet goed tekenen. Door dan minder van jezelf te eisen, wordt de activiteit leuker en kun je gewoon blij zijn met het doen. En als gevolg daarvan dan ook weer tevredener met de uitkomst.
Het recept nu: pak deze werkwijze weer op en probeer het op zoveel mogelijk activiteiten uit.

Maak ruimte voor jezelf
Mijn lichaam toonde een onbeweeglijkheid, maar die onbeweeglijkheid zat ergens anders. Alleen op het niveau van het lichaam werken aan beweeglijkheid werkt niet. Je hebt er bewustzijn voor nodig. Ik had tijd nodig om te zien waar de onbeweeglijkheid nog meer voorkwam. En dat kun je niet doen door heel druk te blijven, daarvoor heb je stilte en rust nodig. Even helemaal teruggeworpen op jezelf kun je weer zien in welke richting je wilt bewegen. Niet meer terug, maar verder en op een nieuwe manier.
Vorig jaar deed ik erg mijn best om te lopen en meer te doen en heb mezelf helemaal uitgeput omdat ik het op een oude manier wilde doen. Nu leer ik langzaam opnieuw rechtop komen en balans vinden. Dus gericht aandacht in het lichaam en niet alleen alles naar het hoofd. Het lopen gaat nog niet zo snel, maar ik raak er niet meer helemaal uitgeput van.
Het recept nu: blijf voelen wat het lichaam kan en blijf ook aanwezig. Dus niet met je gedachten alle kanten op, eisen dat je meer en sneller moet lopen. Maar kijk wat het lichaam aankan en luister daarnaar. Omdat iets ooit zo was, hoeft het niet zo te blijven. Word flexibeler en probeer nieuwe dingen uit.

Hoe ziet jouw recept eruit?

En dan nu de rol van de patiënt

Wat wij vandaag zijn, komt voort uit onze ideeën van gisteren en onze huidige ideeën vormen ons leven van morgen: ons leven is een creatie van onze geest. – Dhammapada

Zelfgenezing is afgeleerd

Eerder schreef ik een keer dat het lichaam zichzelf geneest. Dat als je kijkt naar een kleine verwonding, een schaafwond of sneetje, het lichaam helemaal in staat is om dat zelf te repareren. Toch wordt dit nog niet algemeen aangenomen. Sterker het is ons helemaal afgeleerd. Van kleins af aan wordt verteld dat we een drankje of pilletje van de dokter nodig hebben om beter te worden. Nu was ik als kind vaak ziek en gelukkig gingen we meestal niet naar de dokter. Mijn moeder geloofde in het voorkomen van griep en verkoudheden door een lepel levertraan per dag. Dat krijgt niemand nu nog, maar wij wisten niet beter. En toen ik toch aanhoudend verkouden was, werd de dokter wel geraadpleegd. Gelukkig was die man ook niet voor meteen ingrijpen. Mijn keelamandelen konden wel geknipt worden, maar daar zag hij geen heil in, want die groeiden toch snel weer aan. Zijn inschatting was dat ik er wel over heen zou groeien. En uiteindelijk is dat ook gebeurd. De meeste mensen hebben andere ervaringen en zijn tegen de tijd dat ze volwassen zijn helemaal gericht op genezing van buitenaf en geloven helemaal niet meer dat ze zelf iets kunnen doen. Ik zie daar elke dag voorbeelden van en als ik dan heel voorzichtig opper dat er misschien iets is wat zij zelf kunnen doen wordt dat meteen van de hand gewezen. De meeste mensen willen liever gewoon horen wat ze hebben en dan meteen een oplossing in de vorm van een medicijn of behandeling. Maar dat je zelf iets kunt doen, dat komt niet bij ze op. En daarmee missen ze de grootste kracht om te genezen.

Behandel je geest

Behalve dat het vertrouwen in het lichaam wordt afgebroken constateert Lissa Rankin dat een deel van haar patiënten eigenlijk alles goed doet om gezond te zijn. En toch worden deze gezondheidsfanaten ziek. Dat is dan geen kwestie meer van groente, bewegen, het vermijden van schadelijke stoffen enz. De gezondheidsfanaten in haar praktijk hadden soms evenveel of meer klachten dan bankhangers. Dat zorgde ervoor dat ze een totaal ander patiënten-intakeformulier introduceerde. En wat de patiënten antwoorden maakte dat ze nog weer anders tegen gezondheidsproblemen aankeek. Ze ging vragen stellen over hun leven. Bijvoorbeeld “Is er iets wat je tegenhoudt om je meest authentieke, vitale jij te zijn? En als dat zo is, wat houd je dan tegen? Wat vind je goed en mooi aan jezelf? Wat ontbreekt er in je leven? Wat waardeer je in je leven? Heb je een relatie? En als dat zo is, ben je daar tevreden mee? En zo niet, zou je dan een relatie willen? Ben je tevreden met je werk? Heb je het gevoel dat je in contact staat met je levensdoel?” Hoe je deze vragen beantwoordt maakt heel veel verschil in hoe gezond je je voelt was haar conclusie.

Bovenstaande is voor veel mensen een reden om heel boos te worden. Maar in de praktijk van Lissa Rankin waren er wel mensen die hier eerlijk antwoord op durfden geven en soms zelfs de daad bij het woord durfden te voegen.

Wat zou jij op die vragen antwoorden? En durf je ernaar te handelen?

De rol van de arts

de Nederlandse artseneed (2003)

Ik zweer / beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens.
Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten.
Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen.
Ik zal aan de patiënt geen schade doen.
Ik luister en zal hem goed inlichten.
Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd.
Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen.
Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden.
Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving.
Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen.
Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk.
Ik zal zo het beroep van arts in ere houden.

Dat beloof ik; Zo waarlijk helpe mij God almachtig.

Het placebo en de rol van de arts
Uit de verklaringen van de vorige keer waarom het placebo werkt, komt de rol van de arts een paar keer voor. We zijn geconditioneerd dat je bij een ziekte of klacht naar de dokter moet en dat die dan iets weet om het te verhelpen. En de mening van de arts weegt voor veel mensen zwaar. Als de arts zegt dat een bepaald middel heel goed werkt, dan zal het voor zijn patiënten dat over het algemeen ook doen. En het tegengestelde bleek ook waar. Als een arts een negatieve prognose geeft, dan gedragen de meeste patiënten zich daar ook naar. Nu kan je denken dat een arts zo goed is dat hij gelijk krijgt, maar dr. Andrew Weil denkt dat artsen zich onbewust schuldig maken aan “medische hekserij”. “Als we uitspreken dat patiënten een ‘chronische’, ‘ongeneeslijke’ of ’terminale’ ziekte hebben, programmeren we hun onbewuste misschien met negatieve overtuigingen en activeren we stressreacties die meer kwaad dan goed doen. Door patiënten met een negatieve prognose op te zadelen en hen te beroven van de hoop op een mogelijke genezing, bewijzen we misschien uiteindelijk wel dat de prognose die we de patiënt hebben gegeven, correct is. Zouden we niet beter af zijn als we hoop boden en het brein stimuleren om de gezondheid te bevorderende chemicaliën af te geven, die de zelfgenezingsmechanismes van het lichaam kunnen helpen?”

Zelfgenezing is geen vanzelfsprekendheid
Lissa Rankin komt pas tot haar onderzoek nadat ze jaren ontkend heeft dat mensen zichzelf zouden kunnen genezen. Zoals ze in haar boek uitlegt heeft ze een opleiding van 12 jaar achter de rug en meent zij helemaal toegerust te zijn om andere mensen te genezen. Ik denk dat heel veel artsen en behandelaars en patiënten dit denken. De artsen gaan vol zelfvertrouwen, gesteund door collega’s en de nieuwste medische inzichten in 10 minuten gesprekjes zich richten op de ziekte en het oplossen daarvan. De oplossing is vrijwel altijd medicatie, operatie of soms een levensstijl advies. Echt het belang van de patiënt voorop stellen en diegene aanmoedigen datgene te doen wat goed voelt dat is nog niet gewoon. Uitzonderingen zijn er natuurlijk wel, bekijk bijv. nog eens het verhaal van dr. Bas Bloem, van God naar gids.
Ik weet nog dat ik een paar jaar geleden een meningsverschil had met een nog jonge specialist. Ik voelde me niet geroepen te vertellen dat ik zelf een aantal dingen deed, zoals ademhalingsoefeningen, gember, groentesappen, supplementen, meditatie, om beter te worden. Ik zag de consulten nuttig voor de informatie over bloedwaarde en ontstekingsreacties en het verder bepalen van mijn weg. Dat werd niet van mij gevraagd en zoals gezegd vertelde ik er ook niet over. De arts in kwestie was gericht op de klachten en ging ervanuit dat die zouden verergeren, daarvoor drukte ze regelmatig op vingers en tenen, liet foto’s nemen etc. Allemaal wat in het protocol bij deze ziekte hoort, denk ik. Dat onderging ik ook iedere keer. Totdat op één van die driemaandelijkse consulten zij vond dat ik meer medicatie moest nemen, de zgn. biologicals. Daar worden goede resultaten mee behaald en zij maakte zich zorgen dat bij mij, ondanks dat ik nog niet zo veel klachten had, de ziekte toch ongemerkt schade aanrichtte. Ik was gericht op het zonder medicatie te kunnen, dus ik zei dat ik dat middel te veel vond, juist omdat ik niet zo veel klachten had. Uiteindelijk ging ze, tegen haar voortvarende manier in, akkoord en hoefde ik alleen maar een extra medicijn te nemen. “Maar”, zei ze er toen dreigend bij, “als de volgende keer je waarden niet naar beneden zijn, dan heb je geen keus, dan moet je aan de biologicals.” Ik kwam gedeprimeerd thuis en heb er een dag over gedaan om te bedenken dat ze echt wel het goede met me voorhad, maar dat er uiteindelijk niet zo veel aan de hand was en dat ik met wat ik deed toch op de goede weg was. Door de aanvaring besloot ik wel dat ik niet meer naar die arts terugging en te zijner tijd wel een tweede mening ging vragen. Dat moment is nog niet gekomen. Nu is mijn manier niet constructief, want zij had mij niet kunnen dwingen (al dacht ik op dat moment echt van wel) en ik heb mezelf van de regelmatige check-ups beroofd. En ik heb best een behoorlijke slinger naar beneden gemaakt, dus ik wil je beslist niet aanraden om hetzelfde te doen. Maar het feit dat ik zo gedeprimeerd was na een gesprek aan deze arts en een dag nodig had om daar van bij te komen was voor mij een teken dat dit niet bijdroeg aan mijn gezondheid. Op de rol van de patiënt kom ik nog terug.

Als we de artseneed bekijken, dan zou het logisch zijn dat artsen de patiënt meer in de behandeling betrekken. Er wordt in sommige ziekenhuizen het planetree model ingevoerd, dus misschien behoort mijn ervaring allang tot het verleden.
Wat zijn jouw ervaringen met artsen? Hebben ze je geholpen of juist extra stress bezorgd?

Het bewijs voor zelfgenezing

Geen enkele lichamelijke ziekte staat los van de ziel – Socrates

De transformatie van een dokter
Ondanks of misschien wel dankzij een behoorlijke keelontsteking ben ik eindelijk begonnen in het boek “Meer brein, minder medicijn” van dr. Lissa Rankin.
Er zijn best veel artsen, die het reguliere pad hebben verlaten en op zoek zijn gegaan naar andere geneeswijzen. De meeste artsen zijn door hun collega’s niet erg serieus genomen, sommigen uit het vak gezet en totaal genegeerd. Een paar van die artsen komen binnenkort nog aan bod. Over Lissa Rankin kon ik zo gauw niets negatiefs vinden, maar er zijn ongetwijfeld artsen en wetenschappers die haar nieuw ontdekte methode voor zelfgenezing niets vinden. Na een twaalfjarige studie voor arts, gynaecoloog is ze totaal ongelukkig geworden in haar werk. Ondanks dat ze alle bijbehorende statussymbolen heeft, haar man huisman is en ze net een dochtertje heeft gekregen besluit ze toch te stoppen met haar werk. Ze kan niet langer 40 patiënten per dag zien, met de deurknop al in de hand staan als de patiënt in haar kamer nog aan het praten is. Dit is niet waarom ze arts is geworden en helemaal niet wie ze wil zijn. Nadat ze gestopt is, begint ze haar onderzoek. Naar die wonderlijke verhalen, die ze daarvoor heeft afgedaan als onzin, niet bewezen en zeker niet wetenschappelijk. Maar eigenlijk met de vraag wat er achter die zgn. wonderlijke genezingen zit. Hoe het kan dat mensen wel beter worden als er eigenlijk niets is wat dat heeft bewerkstelligd. Ze heeft in haar boek heel veel wetenschappelijk bewijs aangevoerd om haar punt te maken. Ze heeft ook verschillende TED talks gegeven. Als je tijd en zin hebt bekijk er dan eens een. De informatie uit het boek geef ik in het kort weer. Het past allemaal niet in één post. Zet je detective pet weer op en kijk of het voor jou logisch is en de moeite waard om hier verder mee te gaan.

Placebo- en nocebo effect
Net als elke arts is ze bekend met het placebo-effect. Ze bestudeert de best gedocumenteerde onderzoeken. Zo stuit ze op een in 1955 gepubliceerd artikel ‘The Powerful Placebo’. In dat artikel wordt gesteld “dat als je mensen medicijnen toediende, velen opknapten. Maar als je hun gewoon zout water of een ander inert ingrediënt gaf, ongeveer een derde ook genas, niet alleen in hun hoofd, maar ook lichamelijk en op een manier die in het lichaam aangetoond kon worden.”
Dus met andere woorden als jij gelooft dat je van een bepaalde behandeling beter wordt, dan heb je grote kans dat je dan beter wordt of je nu de echte behandeling krijgt of niet. En het tegengestelde is ook waar. Je kunt jezelf ook zieker denken dan je bent. Dat wordt het nocebo effect genoemd. Het schijnt veel voor te komen bij studenten medicijnen.

5 verklaringen voor het placebo effect

De verlichting van de symptomen wordt ervaren omdat de patiënt denkt dat dit zal gebeuren. Deze verklaring ligt het meest voor de hand.

Klassieke conditionering is de tweede verklaring. Als je gewend bent een echt medicijn te krijgen van iemand in een witte jas, ben je misschien geconditioneerd om je ook echt beter te voelen.

Emotionele steun. De patiënten die meedoen aan een klinische trial krijgen meer aandacht en steun en soms zelfs een helende aanraking door een autoriteit in een witte jas.

Mensen ondergaan ook nog andere behandelingen. Hoewel de onderzoekers proberen die mensen eruit te filteren is er nog steeds een percentage dat heimelijk andere behandelingen ondergaat.

Het symptoom is vanzelf opgelost. Zelfs als je patiënten in een donkere kamer zet, zonder enige behandeling of persoonlijke aandacht, dan zal nog een bepaald percentage beter worden.

Stress maakt ziek

We must have a pie. Stress cannot exist in the presence of a pie. ― David Mamet, Boston Marriage

(We moeten taart hebben. Stress gaat niet samen met de aanwezigheid van een taart.)

Ik heb pas twee taarten gemaakt en ik vond ze wel gelukt. Zo zelfs dat ik er een foto van heb gemaakt. Kijk goed en ontdoe je van de stress die je voelt.

Stress maakt ziek
Het boek voor vandaag “De healing code” van Alexander Loyd ligt wat taalgebruik ergens tussen een Amerikaanse tv-dominee en the Secret. Het is begonnen met de zoektocht van de schrijver en zijn vrouw naar genezing voor haar depressies. Ze hebben van alles al geprobeerd, maar niets met een blijvend resultaat. Totdat hij via een visioen de blauwdruk krijgt voor de healing codes. Hij probeert het eenmaal thuis meteen uit en het werkt meteen en de klachten bij zijn vrouw zijn ook nooit meer terug gekomen. Dan gaat hij na of dit ook voor anderen kan werken en laat de methode testen. Het antwoord is natuurlijk ja, want anders had hij dit boek niet geschreven. In het boek staan getuigenissen van mensen bij wie het goed heeft gewerkt. En natuurlijk ook waarschuwingen dat dit niet in plaats van je reguliere behandeling bedoeld is.

De ziekte wordt niet behandeld
Door de codes toe te passen wordt geen enkele ziekte behandeld. En toch worden mensen beter. Hoe dat kan? Als de ideale omstandigheden worden gecreëerd is het lichaam heel goed in staat zichzelf te genezen, blijkt uit de informatie. En die ideale omstandigheden worden wel met de healing codes geschapen. De stress, die in het lichaam is opgestapeld wordt geneutraliseerd. En onder stress verstaan ze hier niet alleen de externe druk, die door de maatschappij, het werk of een probleem worden opgelegd, maar ook de interne druk, die je door je eigen overtuigingen en onjuiste conclusies over jezelf hebt opgelegd.

Waarom is stress schadelijk?
De reden voor gezondheidsproblemen is volgens dit boek voor 95% veroorzaakt door stress. De feiten die daar voor aangevoerd worden zijn dat als wij ons lichaam onder druk zetten, het vecht-of-vlucht-mechanisme zo goed werkt dat alle niet noodzakelijke functies worden genegeerd om je leven te redden. Stel je voor dat je moet vluchten voor een leeuw, dan is het even niet zo belangrijk dat je voedsel wordt verteerd, je nieren het bloed goed zuiveren enz. Dan moet alle aandacht worden gericht op het aanmaken van adrenaline, gaat je hartslag en bloeddruk omhoog om je optimaal in staat te stellen heel snel weg te komen. Daarna vindt dan een ontlading plaats en kan er weer energie naar die andere lichaamsprocessen. En daar zit nu het probleem, wij leven nu in een tijd dat we bijna niet meer tot ontlading en ontspanning komen. De druk waaronder we bijna bezwijken komt niet van buiten, maar veel meer van binnen.

Dan komen we weer bij herinneringen en wat we daar zelf voor conclusies uit hebben getrokken. Maar het goede nieuws is dat deze schrijvers ook niet geloven dat erover praten dat kan verhelpen. Volgende keer vertel ik je hoe dan wel.

Gezondheidsgeheim

Ik snuffel als een detective in elk vertrek waarin ik moet wonen of werken, ik wil het risico niet nemen een ernstige ziekte op te lopen wanneer ze me vertellen dat desinfecteren “standaardpraktijk” is. Natuurlijk kan de aanwezigheid van ongedierte vervelend zijn, maar liever dat als het enige alternatief is de lucht die ik inadem vol te spuiten met dodelijke chemicaliën. – Gloria Swanson

Gezondheidsgeheim 10, Ziektekiemen vermijden
In hetzelfde boek, 25 geheimen van mensen die nooit ziek zijn, wordt dit geheim opgenomen na het geheim “vuil happen”. Het lijkt wel erg tegenstrijdig. Eerst vertellen dat een beetje vuil en bacteriën niet slecht zijn en zelfs ons immuunsysteem sterker maken en dan nu een pleidooi voor het vermijden van ziektekiemen. De waarheid ligt denk ik weer in het midden. Dan heb je wel geen spectaculaire oplossing, maar kun je zelf uitvinden waar hoe ver je jouw grens voor hygiëne wilt oprekken of juist wilt aantrekken. Ik heb bijvoorbeeld op mijn reizen vreemde redeneringen gevonden over hygiëne in andere landen. Zo was ik met een groep op reis in China (dat kon toen nog niet anders) en in de stoomtrein naar Yangsho, kregen we o.a. komkommer in het zuur. Toen waren er mensen die de tips van reisboeken wel heel serieus namen en begonnen de komkommer te schillen. Want je moet immers nooit ongeschild fruit etc. eten in de tropen. Maar deze komkommer was ingelegd in zuur en zuur staat ook bekend als een bacteriedoder. Dus had het helemaal geen zin om deze maatregel toe te passen.

De feiten over ziektekiemen vermijden
Ziektekiemenpionier Ignaz Semmelweis realiseerde zich in het midden van de negentiende eeuw al dat er minder complicaties zoals kraamkoorts optraden wanneer het ziekenhuispersoneel voor operaties grondig de handen waste. De medische professie wilde hier niet van weten, hoewel wetenschappers in heel Europa al vanaf de zeventiende eeuw naar de nietige schepseltjes onder een microscoop tuurden. Deze ziektekiemtheorie is in onze moderne tijd niet onderuitgehaald, maar juist bevestigd en verder verfijnd. De theorie gaf aanleiding tot moderne praktijken als vaccinatie en de toepassing van antibiotica.

Delen in het geheim
Zoveel mogelijk contact met zieken te vermijden ligt dan voor de hand. Maar ook zo weinig mogelijk met je handen je neus, mond en ogen aanraken. Was je handen voor het koken, na het vastpakken van rauw vlees, nadat je in de handen hebt gehoest of gesnoten en nadat je de wc hebt bezocht. Al deze tips komen uit het boek. Ik denk dat het een open deur is en dat iedereen dit wel weet, maar als het niet zo is, doe er dan je voordeel mee.

Dialoog met je gezondheid

Zomer
De zomer is een paar dagen geleden officieel begonnen. Het was nog niet zo te merken. Maar vandaag zal het echt weer warmer en mooier worden is voorspeld. Ik hoor iedereen over vakantieplannen en vooral de wens voor onafgebroken mooi weer. Ik vind een Hollandse kwakkelzomer ook prima, want ik ga meestal pas in september naar een zonnige plek. Dan doe ik genoeg vitamine D op om er in de winter weer tegen te kunnen. Maar ik wens iedereen alvast een hele fijne vakantie!

De dialoog
Voor wie niet op vakantie gaat, ik ga gewoon door met het bespreken van boeken en tips die je kunt proberen om je gezondheid te verbeteren. Ik volg nu een online cursus bij dr Dalhke, die tot het einde van het jaar duurt. Zo tussendoor geef ik vast wel iets door als ik iets belangrijks heb geleerd. Ik heb zijn boek “de zin van ziekzijn” eerder besproken. Ik vind het wel een belangrijk boek. Ik ga het hier niet opnieuw bespreken. Als je er iets over wilt lezen, kijk dan hier. Ik neem nu een ander boek van hem “In dialoog met je gezondheid”. In dit boekje staan korte overdenkingen met steeds een vraag die je jezelf kunt stellen. Hij begint met de stelling dat we allemaal slechts een kant van ons brein gebruiken, de rationele, logische en analytische kant. Maar dat de andere kant van ons brein een waardevolle aanvulling kan geven, zeker bij ziekte. Hij geeft in dit boek een aanzet om bij je intuïtieve, beeldende en voelende kant te komen. De stellingen zijn niet gemakkelijk, maar wel waard om het te proberen.

Bedenk dat je nog steeds als een detective te werk gaat. Je stelt jezelf de vragen en kijkt wat voor jou van toepassing is. Daarbij is het belangrijk dat je niet te rationeel te werk gaat. Je intuïtie kan je veel beter antwoord geven. Dus herhaal de vraag voor jezelf zachtjes en sluit je ogen. Dan is het eerste antwoord dat bij je binnenkomt hetgeen je op dat moment moet weten. Je rationele antwoord heb je meestal al helemaal uitgedacht en via dr. Google uitgezocht. Dat antwoord zoek je nu niet. Dit antwoord is er een die je nog niet eerder hebt gehoord; die je misschien in eerste instantie niet kunt plaatsen. Maar toch is dat het goede antwoord. En daar kun je even bij stilstaan en het gevoel wat dat bij je oproept helemaal tot je door laten dringen. Dan kun je er misschien nog een vraag over stellen, zodat je tot een echte dialoog met je gezondheid komt.

Om de stem van je intuïtie te leren kennen, kun je het beste een wandeling in de natuur maken. Of wat met verf of kleurpotloden spelen of elke dag kort mediteren. Van mediteren zeggen ze dat een kwartier of twintig minuten per dag al veel verschil maken. Behalve als je te druk bent om te mediteren, dan kun je het het beste twee keer zo lang doen. Misschien is de vakantie wel het uitgelezen moment om het eens te proberen. Dan kun je helemaal zelf besluiten waar je je tijd aan besteden wilt.

Categorie: Fysieke gezondheid