De relatie tussen reuma en hartklachten

De sterkste mensen zijn niet degenen die hun sterkte tonen voor onze neus, maar diegenen die een strijd winnen waar we niets van af weten.

Ik probeer de draad van de gewone blogpost weer op te pakken, maar heb vandaag niet zoveel inspiratie.
Ik vond op Nu.nl wel een kort stukje over de relatie tussen hartklachten en reuma.

“Het verband tussen reuma en hart- en vaatziekten was al langer bekend. Nu blijken patiënten met reuma ook vaker een depressie te hebben dan we vroeger dachten. Het zou natuurlijk fantastisch zijn als we één middel zouden kunnen ontwikkelen voor alle drie de aandoeningen”, aldus de hoogleraar. (stukje uit het bericht van Nu.nl)

Het lijkt aan een ontstekingscel te liggen en als ze goed weten hoe het precies werkt, kunnen ze in één klap 3 ziektes genezen. Dat zou toch mooi zijn?
Ik denk nog steeds dat een medicijn een goed hulpmiddel kan zijn, maar verder bevestigt dit mijn vermoeden dat het veel meer met emoties en hoe je denkt te maken heeft.

Wat denk jij?

Heilige wetenschap

De wetenschap heeft van ons goden gemaakt nog voor we het verdienden mensen te zijn. – Jean Rostand

Wetenschap is logica
De twee woorden in deze titel lijken elkaar tegen te spreken. Want wetenschap is iets zuiver rationeels en bewijsbaar onder verschillende omstandigheden. Juist het nauwgezette, proefondervindelijke dat hoort bij wetenschap. Niets onverklaarbaar zou er dan over moeten blijven. Toch geloven heel veel mensen in de wetenschap. Wat ze tegenwoordig allemaal al niet kunnen en weten. In populaire programma’s worden de nieuwste wetenschappelijke feiten gemeld en soms halen ze tegenwoordig het journaal. Dat in een druppel bloed al kan worden aangetoond of iemand kanker heeft of dat de eerste buikwandtransplantatie gelukt is. Allemaal geweldige resultaten in de bestrijding van deze ziekten lijkt het. Want de wetenschap is nog niet zo ver dat ze ziektes kunnen voorkomen of in alle gevallen kunnen genezen.

Heilige wetenschap
Daarom deel ik hier ook een andere zienswijze. Nu geïnspireerd door de documentaire “the sacred sience”. Als je op deze link klikt kun je de film gratis zien. Je moet dan wel je naam en email adres achterlaten. Ik heb geen aandelen, maar heb de film gezien en was onder de indruk.
De film begint met de verklaring dat de makers zich inzetten voor de kennis die er onder sjamanen is van de planten en kruiden in de jungle. Veel wetenschappers zijn er ook van overtuigd dat daar de oplossing ligt voor de bestrijding van veel ziekten. Maar omdat het heel veel tijd en onderzoek kost voordat de medicijnen beschikbaar komen, filmen zij een experiment. Niet de medicijnen naar de westerse mens brengen, maar de westerse mens naar de jungle en hen daar behandelingen laten ondergaan.
Er komen 8 dappere vrijwilligers in aanmerking met heel verschillende ziektes. O.a. kanker, de ziekte van Crohn, diabetes en depressiviteit. De bedoeling is dat de mensen 30 dagen in een eigen hutje in de jungle blijven. Naast specifieke kruidenmengsels en aftreksels krijgen ze ook een aangepast dieet, ondergaan ze een ayahuasca reinigingsritueel. Niet iedereen heeft er baat bij. Soms verdwijnen de fysieke klachten snel en is er op andere niveaus nog meer heling nodig. Waarom de een wel geneest en de ander niet blijft in de film onduidelijk. Zij laten alleen zien wat er mogelijk is.
Ik weet niet of ik het zou volhouden met alle beestjes en geluiden van de jungle, maar de rest zou ik zo doen.

Wat vind jij?

Vervolg eerste hulp

Sterkte komt niet van winnen. Het zijn je worstelingen die je sterktepunten ontwikkelen. Wanneer je door de ellende gaat en beslist om niet op te geven – dat is sterkte. – Arnold Schwarzenegger

Negatieve reacties
De vorige keer had ik twee vragen uit een onderzoek overgenomen. Ik beloofde de TED talk link deze keer toe te voegen. Maar ik kan hem niet meer vinden. Mijn bladwijzer systeem is nog niet waterdicht. Ik zal de talk binnenkort wel weer tegenkomen en dan plaats ik de link alsnog.
Maar in die talk vraagt de spreekster zich af waarom negatieve ervaringen veel langer blijven hangen dan wanneer er iets positiefs gebeurt. Bijvoorbeeld als ze een goed resultaat behaalt dan kan ze die dag heel blij zijn, maar de volgende dag is de stemming al weer min of meer neutraal. Maar als ze iets negatiefs te horen krijgt, dan kan die stemming dagen blijven hangen. Ook als er dan iets positiefs gebeurt gaat de stemming wel iets vooruit, maar komt nog niet eens op het neutrale punt. Dat leidde tot een onderzoek om te zien of dat voor meer mensen geldt. In het onderzoek krijgen mensen de informatie van de vorige post te horen. De ene groep krijgt te horen dat ze 60% kans hebben dat het goed gaat en beoordeelt de ingreep als positief. De andere groep krijgt te horen dat ze 40% kans hebben dat het niet goed gaat en beoordeelt de ingreep als negatief. Wanneer de volledige informatie aan beide groepen wordt meegedeeld, verandert de eerste groep van mening en beoordeelt dan de ingreep als negatief. De tweede groep verandert na de positieve informatie niet van mening en blijft negatief.

Nu weet ik niet of dit onderzoek al voldoende is om conclusies te trekken, maar zij doet dat wel. In ieder geval in haar eigen leven wil ze meer evenwicht tussen het negatieve en positieve en gaat ook als ze in een negatieve stemming is kijken welke positieve dingen in haar dag gebeurd zijn. En dan blijkt dat je dat kunt veranderen en sneller over het negatieve heen kunt komen. Goed nieuws voor iedereen die last heeft van negativiteit.

Dan de emotionele eerste hulp
Hierbij wel de link, deze had ik beter onthouden. Ik vond het een leuke talk met een duidelijke boodschap. Onze emotionele gezondheid of welbevinden is net zo belangrijk als de fysieke. Waarom zouden we na een afwijzing onszelf helemaal afbreken. En ja, helaas doen we dat meestal zelf. Geen enkele vriendin zou een telefoontje van een verdrietige, teneergeslagen vriendin tegemoet treden met nog meer afwijzing en kritiek. Tenminste dat denk ik. Als iemand dat wel doet, is het in mijn ogen geen goede vriendin. Dus waarom zou je jezelf anders behandelen, dan dat je een goede vriendin behandelt. Verdien je zelf niet net zo veel steun en troost als je een ander zou bieden?
Het pleidooi van Guy Winch, psycholoog, geen echte dokter, is duidelijk. We moeten voor onszelf leren zorgen ook in tijden van emotionele moeilijkheden. Dan hebben we een kans om eruit te komen. Niet als we de wond eerst 10x zo diep maken en onszelf ondermijnen. Dat geldt ook in tijden van fysieke ziekte. Juist dan word je uitgedaagd om mentaal sterk te blijven. Besteed er aandacht aan, juist als er nog niet zo veel aan de hand is.

Eerste hulp bij emotionele ongelukken

Als je iets goeds ziet, geef dan een compliment. Als je iets fouts ziet, bied dan je hulp aan. – Nelson Mandela

Eerste hulp

Van kleins af aan leren we dat een kusje of een pleister wonderen doet als je bent gevallen. Niemand zou het in zijn hoofd halen om de wond te laten voor wat het is of erger te maken. Misschien wat jodium om ontstekingen tegen te gaan en dat kan in eerste instantie even pijnlijk zijn. Maar verder zijn we erop gericht om de wond te verzorgen en bij kinderen de tranen te drogen. Maar als het om emotionele verwondingen gaat zijn we niet zo begripvol. In de serie “Rondkomen in de Schilderswijk” (die ik niet echt gevolgd heb, maar wel stukjes van heb gezien), komt een jongetje in tranen bij zijn oma omdat hij gepest is. Oma’s advies is: “hetzelfde terug doen en als dat niet helpt slaan”.

Je bent afhankelijk hoe jouw ouders of opvoeders hebben geleerd zelf met deze onderwerpen om te gaan. En hier bestaat niet echt een standaard. Zo’n handig EHBO doosje met de juiste verzorgingsmiddelen. Onbehandeld laten van een emotionele wond is helemaal niet goed voor ons. We blijven nl. veel langer in een negatief gevoel hangen dan in een positief gevoel. Ik zag dit in twee verschillende TED talks. Volgende keer voeg ik de links toe. Maar eerst noem ik twee praktijk voorbeelden uit die talks en ben heel benieuwd wat jij erop zou antwoorden.

Voorbeeld 1

De eerste is je krijgt te horen dat je een operatie moet ondergaan en dat er 60% kans is dat dat goed zal gaan. Met hoeveel vertrouwen zie je die operatie tegemoet?

Daarna wordt er de volledige informatie gegeven, nl. er is 40% kans dat het niet goed zal gaan. Verandert dit je antwoord op de vorige vraag? En verandert je mening of je deze operatie wel zult ondergaan?

Ik probeerde net twee antwoorden in te voeren en dat ging niet goed. Dus nu kun je alleen maar op de eerste vraag stemmen. Daarmee is mijn mini-onderzoekje dan niet representatief. Maar ik leg het de volgende keer uit.

Voorbeeld 2

Dan een voorbeeld van een andere orde. Een gescheiden vrouw gaat na lange tijd op een date. Zij heeft dat heel lang afgehouden omdat ze niet voldoende zelfvertrouwen had. Maar nu is het zover. In een sjieke club heeft ze afgesproken met een man, vooral omdat die heel erg geïnteresseerd in haar was. Na 10 minuten stapt de man op en zegt dat zij toch niet de vrouw is die hij zoekt. Dan belt de vrouw een vriendin en vertelt haar wat er gebeurt is. De vriendin zegt dan: “Ja, dat is ook wel logisch. Wat moet een succesvolle man met jou. Jij hebt niet zo veel te vertellen. Je bent ook te oud en te dik. Je moet de realiteit maar onder ogen zien.”.

Wat denk je? Helpt deze vriendin in deze situatie? Of maakt ze de afwijzing nog pijnlijker?

En wat denk je als ze niet een vriendin belt, maar dit haar eigen gedachten zijn?

Het bewijs voor zelfgenezing

Geen enkele lichamelijke ziekte staat los van de ziel – Socrates

De transformatie van een dokter
Ondanks of misschien wel dankzij een behoorlijke keelontsteking ben ik eindelijk begonnen in het boek “Meer brein, minder medicijn” van dr. Lissa Rankin.
Er zijn best veel artsen, die het reguliere pad hebben verlaten en op zoek zijn gegaan naar andere geneeswijzen. De meeste artsen zijn door hun collega’s niet erg serieus genomen, sommigen uit het vak gezet en totaal genegeerd. Een paar van die artsen komen binnenkort nog aan bod. Over Lissa Rankin kon ik zo gauw niets negatiefs vinden, maar er zijn ongetwijfeld artsen en wetenschappers die haar nieuw ontdekte methode voor zelfgenezing niets vinden. Na een twaalfjarige studie voor arts, gynaecoloog is ze totaal ongelukkig geworden in haar werk. Ondanks dat ze alle bijbehorende statussymbolen heeft, haar man huisman is en ze net een dochtertje heeft gekregen besluit ze toch te stoppen met haar werk. Ze kan niet langer 40 patiënten per dag zien, met de deurknop al in de hand staan als de patiënt in haar kamer nog aan het praten is. Dit is niet waarom ze arts is geworden en helemaal niet wie ze wil zijn. Nadat ze gestopt is, begint ze haar onderzoek. Naar die wonderlijke verhalen, die ze daarvoor heeft afgedaan als onzin, niet bewezen en zeker niet wetenschappelijk. Maar eigenlijk met de vraag wat er achter die zgn. wonderlijke genezingen zit. Hoe het kan dat mensen wel beter worden als er eigenlijk niets is wat dat heeft bewerkstelligd. Ze heeft in haar boek heel veel wetenschappelijk bewijs aangevoerd om haar punt te maken. Ze heeft ook verschillende TED talks gegeven. Als je tijd en zin hebt bekijk er dan eens een. De informatie uit het boek geef ik in het kort weer. Het past allemaal niet in één post. Zet je detective pet weer op en kijk of het voor jou logisch is en de moeite waard om hier verder mee te gaan.

Placebo- en nocebo effect
Net als elke arts is ze bekend met het placebo-effect. Ze bestudeert de best gedocumenteerde onderzoeken. Zo stuit ze op een in 1955 gepubliceerd artikel ‘The Powerful Placebo’. In dat artikel wordt gesteld “dat als je mensen medicijnen toediende, velen opknapten. Maar als je hun gewoon zout water of een ander inert ingrediënt gaf, ongeveer een derde ook genas, niet alleen in hun hoofd, maar ook lichamelijk en op een manier die in het lichaam aangetoond kon worden.”
Dus met andere woorden als jij gelooft dat je van een bepaalde behandeling beter wordt, dan heb je grote kans dat je dan beter wordt of je nu de echte behandeling krijgt of niet. En het tegengestelde is ook waar. Je kunt jezelf ook zieker denken dan je bent. Dat wordt het nocebo effect genoemd. Het schijnt veel voor te komen bij studenten medicijnen.

5 verklaringen voor het placebo effect

De verlichting van de symptomen wordt ervaren omdat de patiënt denkt dat dit zal gebeuren. Deze verklaring ligt het meest voor de hand.

Klassieke conditionering is de tweede verklaring. Als je gewend bent een echt medicijn te krijgen van iemand in een witte jas, ben je misschien geconditioneerd om je ook echt beter te voelen.

Emotionele steun. De patiënten die meedoen aan een klinische trial krijgen meer aandacht en steun en soms zelfs een helende aanraking door een autoriteit in een witte jas.

Mensen ondergaan ook nog andere behandelingen. Hoewel de onderzoekers proberen die mensen eruit te filteren is er nog steeds een percentage dat heimelijk andere behandelingen ondergaat.

Het symptoom is vanzelf opgelost. Zelfs als je patiënten in een donkere kamer zet, zonder enige behandeling of persoonlijke aandacht, dan zal nog een bepaald percentage beter worden.

Dialoog met je gezondheid

Zomer
De zomer is een paar dagen geleden officieel begonnen. Het was nog niet zo te merken. Maar vandaag zal het echt weer warmer en mooier worden is voorspeld. Ik hoor iedereen over vakantieplannen en vooral de wens voor onafgebroken mooi weer. Ik vind een Hollandse kwakkelzomer ook prima, want ik ga meestal pas in september naar een zonnige plek. Dan doe ik genoeg vitamine D op om er in de winter weer tegen te kunnen. Maar ik wens iedereen alvast een hele fijne vakantie!

De dialoog
Voor wie niet op vakantie gaat, ik ga gewoon door met het bespreken van boeken en tips die je kunt proberen om je gezondheid te verbeteren. Ik volg nu een online cursus bij dr Dalhke, die tot het einde van het jaar duurt. Zo tussendoor geef ik vast wel iets door als ik iets belangrijks heb geleerd. Ik heb zijn boek “de zin van ziekzijn” eerder besproken. Ik vind het wel een belangrijk boek. Ik ga het hier niet opnieuw bespreken. Als je er iets over wilt lezen, kijk dan hier. Ik neem nu een ander boek van hem “In dialoog met je gezondheid”. In dit boekje staan korte overdenkingen met steeds een vraag die je jezelf kunt stellen. Hij begint met de stelling dat we allemaal slechts een kant van ons brein gebruiken, de rationele, logische en analytische kant. Maar dat de andere kant van ons brein een waardevolle aanvulling kan geven, zeker bij ziekte. Hij geeft in dit boek een aanzet om bij je intuïtieve, beeldende en voelende kant te komen. De stellingen zijn niet gemakkelijk, maar wel waard om het te proberen.

Bedenk dat je nog steeds als een detective te werk gaat. Je stelt jezelf de vragen en kijkt wat voor jou van toepassing is. Daarbij is het belangrijk dat je niet te rationeel te werk gaat. Je intuïtie kan je veel beter antwoord geven. Dus herhaal de vraag voor jezelf zachtjes en sluit je ogen. Dan is het eerste antwoord dat bij je binnenkomt hetgeen je op dat moment moet weten. Je rationele antwoord heb je meestal al helemaal uitgedacht en via dr. Google uitgezocht. Dat antwoord zoek je nu niet. Dit antwoord is er een die je nog niet eerder hebt gehoord; die je misschien in eerste instantie niet kunt plaatsen. Maar toch is dat het goede antwoord. En daar kun je even bij stilstaan en het gevoel wat dat bij je oproept helemaal tot je door laten dringen. Dan kun je er misschien nog een vraag over stellen, zodat je tot een echte dialoog met je gezondheid komt.

Om de stem van je intuïtie te leren kennen, kun je het beste een wandeling in de natuur maken. Of wat met verf of kleurpotloden spelen of elke dag kort mediteren. Van mediteren zeggen ze dat een kwartier of twintig minuten per dag al veel verschil maken. Behalve als je te druk bent om te mediteren, dan kun je het het beste twee keer zo lang doen. Misschien is de vakantie wel het uitgelezen moment om het eens te proberen. Dan kun je helemaal zelf besluiten waar je je tijd aan besteden wilt.

Lichaamsgerichte therapie

Voelen brengt je dichterbij de waarheid over wie je bent dan denken.

— Eckhart Tolle

Lichaamsgerichte therapie
In een programma van Ik-vertrek of zo zag ik twee mensen die een camping begonnen in Frankrijk. Dat was op zich natuurlijk niet zo raar, maar wel dat ze zich bezig hielden met bio-danza. Ze werden in een fragment van D.WDD getoond als tamelijk freaky, maar in ieder geval lachwekkende bijzonderheden. Terwijl je er volgens de beoefenaren alleen maar gelukkiger van wordt. En wie wil dat nou niet.

Een van de eerste boeken die ik over lichaamstherapie en voelen in plaats van denken las, was “De Tijger ontwaakt” van Peter Levine. Het was er nog niet van gekomen om het boek hier te behandelen, omdat ik hem zelf niet heb. Mijn geheugen is niet zo goed dat ik het uit mijn hoofd helemaal kan reproduceren. Ik vond er nu veel informatie over op het internet. Het was voor mij een belangrijk boek om te lezen en heeft me op een spoor gezet om anders naar de lichamelijke klachten te kijken en mee om te gaan. Sommige oefeningen heb ik ook gedaan. Toen ik het net had gelezen heb ik er veel mensen over verteld.

Wat me is bijgebleven is dat hij goed uitlegt hoe iets simpels dat je als kind meemaakt, als een trauma kan worden beleefd en die energie kan vast komen te zitten in je lichaam. Als mens hebben we nl. 3 manieren om met een bedreigende situatie om te gaan, vechten, vluchten of bevriezen. En bij vooral die laatste reactie zouden we net als dieren onszelf weer moeten laten trillen om de energie los te laten. Omdat bij ons vaak het denken overneemt, proberen wij meteen controle te krijgen over dat ongecontroleerde bewegen. En daarmee verstoren we eigenlijk de automatische herstelreactie. Het lichaam “herinnert” zich het trauma en reageert bij een vergelijkbare situatie automatisch, vaak veel erger dan de werkelijke situatie vraagt. De oplossing is dan naar het lichaam te luisteren, in de termen van Levine “somatic experiencing”. Zijn behandelingen pogen de vastgezette energie te ontdooien en zo het trauma op te lossen. Hij stelt nl. dat een trauma een biologische oorzaak heeft en dat veel praten dat niet kan oplossen.

Dus voor iedereen, die ook liever niet wil praten over het verleden, is een lichaamsgerichte therapie misschien de oplossing.

Het verhaal waarin je gelooft

Sometimes the people with the worst past, create the best future. – Umar bin al Khattab (Soms creëren mensen met het slechtste verleden de mooiste toekomst)

Wat is jouw verhaal?

We geloven allemaal dat datgene wat we onszelf vertellen waar is. Het verhaal van een fijne of ongelukkige jeugd, de kansen die je ziet of dat het bij jou juist allemaal niet lukt. En als je dat verhaal lang genoeg voor jezelf herhaalt is het natuurlijk ook waar. Vorige keer schreef ik al dat het uit de weg gaan van het verleden niet helpt om je hiervan los te maken. Maar dat juist het onder ogen zien en een nieuw perspectief aanbrengen kan helpen. Dat kun je je voorstellen zoals je bijvoorbeeld een gebouw waarvan je als kind dacht dat het heel groot was, als volwassene ineens hele normale proporties vind hebben.

Het verhaal van de honden

Of in mijn geval: hoe hele enge en bedreigende honden normale dieren werden. Dit is maar een klein voorbeeld. Maar het werkt in het klein en in het groot min of meer hetzelfde. Ik ga dan uit van een mens met voldoende veerkracht. Het verhaal is als volgt. Ik was ongeveer 3 of 4 jaar. Mijn moeder had me gevraagd om een zakje zwitsal te halen bij een klein winkeltje 2 huizen verder. Die boodschap had ik gedaan en vrolijk huppelend ging ik terug naar huis. Het zakje zwitsal danste vrolijk met me mee. Aan de overkant stonden mensen te praten en ineens kwam er een herdershond op me afgerend. Hij sprong tegen me aan en voor ik wist wat er gebeurde lag ik op de grond. Door mijn gegil en gekrijs ongerust geworden kwam mijn moeder uit huis gelopen en de mensen van de overkant probeerden me ook gerust te stellen. Maar in mijn hoofd had zich de angst voor honden al helemaal vastgezet. Ik was ervan overtuigd dat het de meest gevaarlijke en onberekenbare beesten waren. Dat heeft het fietsen naar school heel lang heel angstig gemaakt. Totdat ik ergens in mijn beter-worden-proces onder hypnose naar die situatie terugging. En toen kon ik zien dat de hond kwispelend op me af kwam om te spelen. Daarna kon ik de angst los laten. Sindsdien zijn ze nog niet mijn beste vrienden, maar zelfs de bakbeesten van mijn zus jagen me geen angst meer aan.

Waarmee ik maar wil zeggen dat ik nog veel langer de angst voor honden had kunnen vasthouden. Dan had ik in alle situaties geprobeerd ze te vermijden. En dan had ik steeds waar ik ook maar heen ging op mijn hoede moeten zijn voor onverwacht te voorschijn komende honden. Door naar de situatie terug te gaan met meer kennis en ervaring dan toen ik zo klein was, kon ik de situatie anders interpreteren en het vanaf dat moment anders doen.

Een nieuw perspectief om je verder te helpen

Hoewel ik nog steeds vind dat je zelf moet kiezen en een psycholoog niet voor iedereen goed voelt, is er wel winst te behalen door een nieuwe zienswijze op een oud verhaal te krijgen. Je hoeft jezelf niet vast te blijven zetten in een eenmaal gevormd verhaal. Als het verhaal heel mooi is, hoef je er niets mee en heb je er ook geen behoefte aan. Maar bijna iedereen heeft wel iets wat een eigen leven is gaan leiden en voor ellende zorgt. Als de ellende je teveel wordt en je eraan toe bent een andere weg in te slaan, ga er dan mee aan de slag. Pak het op jouw manier aan. De manier, die bij je past en waarbij jij je goed voelt.

Een paar suggesties om hier zelf mee aan de slag te gaan.

– Lees het boek “de helende reis” van Brandon Bays en vraag iemand om het script van de fysieke reis met je door te nemen.

– Verdiep je in RET, ontdoe je van het merendeel van de moetens in je leven

– Lees eens iets over de voice dialogue en kijk of dat wat voor je is.

– Lees het boek “de energie van emoties” en doe de ademhalings-oefeningen die daarin staan.

– Of ga in gesprek met je lichaam, bijvoorbeeld aan de hand van het boek “Dialoog met je gezondheid” van dr. R. Dahlke of “Focussen” Eugene Gendlin.

– De tijger ontwaakt – Peter Levine, daar zal ik de volgende keer wat meer over zeggen.

Maar de vraag is vooral: ben je eraan toe om je verleden los te laten en zo ja wat past bij jou?

Dingen waar je niet aan herinnerd wilt worden

De omstandigheden, de goede en de slechte, moet men aanvaarden, wat niet belemmert dat men zijn leven eraan kan wijden de slechte te verbeteren. – Etty Hillesum

Herinneringen
De afgelopen week maakten twee mensen in mijn omgeving de opmerking dat ze eigenlijk niet met de herinneringen uit hun verleden wilden worden geconfronteerd. En daar ga ik dan een poosje over broeden. Voor mij is het nooit een vraag geweest of ik emotionele ballast wilde opruimen of niet. Ik was immers gericht op beter worden en ik wilde geen mogelijkheid onbenut laten. Ook al zag ik er niet meteen de noodzaak van in, ik ging het advies van mijn huisarts om een psycholoog te bezoeken niet uit de weg. En natuurlijk vroeg ik, ongeduldig als ik ben, de 2e of 3e keer of we al bijna klaar waren. Ik kan ook achteraf niet precies zeggen wat het me heeft opgeleverd, maar ik weet wel dat het geen verloren tijd is geweest.

Wat ik inmiddels heb geleerd:
– Het verleden is geweest. Je kunt het niet leuk hebben gevonden, iets hebben gemist, heel veel onrecht hebben meegemaakt, vanuit jouw perspectief iets rampzaligs beleefd of te maken hebben gehad met huiselijk geweld. Nu kan ik over dat laatste niets zeggen. Het lijkt me vreselijk moeilijk daar uit te komen, maar ik ken mensen bij wie dat is gelukt.

– Je hebt alles wat in je herinnering vreselijk was, al overleefd. Zo erg als het toen was, wordt het niet meer.

– Door er niet aan te willen denken, maak je duidelijk dat er nog een grote emotionele lading op die herinnering zit. Want als je er echt neutraal over zou kunnen denken, hoef je het niet uit de weg te gaan.

– De herinnering blokkeren kost heel veel energie. Dat kan alleen als je je adem inhoudt en ergens in je lichaam spieren verkrampt (zie ook de kracht van emoties).

– Als de effecten van tegenslag en trauma bij kinderen niet wordt behandeld dan levert het grote gezondheidsproblemen bij volwassenen. Kijk hiervoor nog een keer naar de TED talk van dr. Nadine Burke.

Wat kan je tegenhouden om deze herinneringen onder ogen te zien:
– een psycholoog heeft alleen kennis door studie, maar die heeft het zelf niet meegemaakt. Dat argument heb ik verschillende keren voorbij horen komen. Nou is dat natuurlijk gewoon een vooringenomen standpunt. Je weet niet of het zo is. Maar zelfs als het zo is, waarom zou je van die kennis geen gebruik maken? Waarom zou je er niets aan kunnen hebben?

– je denkt dat je het afgesloten hebt door er niet meer aan te denken. Maar iets wat je uit de weg probeert te gaan komt vaak op onverwachte momenten of manieren terug. Stel: je kunt niet leven met de herinneringen aan je tirannieke vader. Je wilt hem niet meer zien en niets meer te maken hebben met alle herinneringen aan hem. Dus je negeert alles aan hem uit je leven. Je hebt zelfs als hij overlijdt, niet de behoefte afscheid te nemen, want voor jou was hij al jaren dood. Maar al dit negeren heeft er niet voor gezorgd dat je iets verwerkt of afgesloten hebt. De herinnering en de bijbehorende emoties zijn nog net zo levend alsof je er zo weer mee te maken krijgt.

– je denkt dat je het niet zult overleven om terug te gaan naar die herinnering. Waarom zou je al die ellende weer oprakelen? Maar gek genoeg is dat de enige manier om het achter je te laten. Je kunt leren te accepteren dat het verleden was zoals het was. Dat was niet goed en je hoeft het ook helemaal niet goed te vinden. Maar het is gebeurd en je kunt het niet meer veranderen. Maar je kunt wel veranderen hoeveel invloed het nu nog op je heeft.

Is het zinvol om het verleden te herleven?
Nou ja, als je dit blog vaker leest ken je de paradox. Ja, want het is niet waar dat het verleden je nu nog iets kan aandoen. De waarheid is dat je het aankunt. Je hebt het al een keer beleefd, maar toen had je niet de mogelijkheden van nu. En als je er verdrietig of boos van wordt, daar zul je niet aan onderdoor gaan. Jezelf toestemming geven om die gevoelens weer te voelen, maakt dat je je uiteindelijk veel beter voelt. Want we kunnen niet selectief emoties blokkeren. We blokkeren naast verdriet en boosheid ook vreugde en liefde. Door alle emoties te voelen, leven we weer. Dus huil twee dagen, een week om wat niet had mogen gebeuren en je zult door je tranen heen weer lachen, ook als je geen Margrietje heet. ( Het liedje van Louis Neefs is natuurlijk wel heel oud, maar misschien vind je het nog op YouTube.)

De feiten over geluk

Ik sta op, recht langzaam mijn pijnlijke rug. Dan kijk ik in de spiegel en schrik van wat ik zie. Een uitgeblust lichaam. Toch ben ik het.

Waarom vaar ik altijd blind op anderen en nooit op mezelf?

Waarom leef ik zelf niet zoals de theorieën mij aanraden?

Waarom schenk ik familie en vrienden geen geluk?

Waarom kan ik geen voldoening vinden?

Waarom toon ik nooit mijn ware ik?

Waarom kom ik niet tot actie?

Waarom ben ik zo’n eikel?

Het is tijd om al die gelukslessen zelf toe te passen. – Uit de Geluksprofessor van Patrick van Hees

Road to happiness
De hoofdpersoon van de vorige keer is op zoek naar een toepasbaar geluksmodel. Hij noemt het “Road to happiness” ofwel de weg naar geluk. De feiten over geluk zijn anders dan we misschien in eerste instantie vermoeden. Een misverstand is dat we denken dat veel geld gelukkig maakt. Dat blijkt echter maar 10% te zijn. Als onze basisbehoeften vervuld zijn, dan zorgt extra geld voor maar 10% meer geluk. Dus waarom zijn we allemaal op jacht naar geld en zien dat als ons hoogste doel? We denken dat we met geld meer vrijheid hebben om eigen keuzes te maken, meer tijd beschikbaar om de dingen te doen die we belangrijk vinden. Dat blijkt vaak niet het geval. Waar worden we dan wel gelukkig van?

Volgens de Geluksprofessor wordt “10% van je geluksgevoel door het toeval bepaald. Je omgeving heeft ook invloed: bijvoorbeeld je baan, de plek waar je woont, je maatschappelijke status. Dat soort zaken bepalen bij elkaar 15% van je geluksgevoel. En dat zijn nou net de dingen waar mensen zich zo druk om maken. Je geluksgevoel wordt voor 75% door je levensvaardigheden bepaald. Van de 75% is 30% aangeboren en is 45% daadwerkelijk te beïnvloeden door bepaalde levenskeuzes te maken en jezelf geluksvaardigheden aan te leren.”

Geluksvaardigheden kun je leren
Dat is pas goed nieuws; bijna de helft van hoe gelukkig we zijn kunnen we ons eigen maken en is niet afhankelijk van je omstandigheden. Zo kun je ook verklaren dat sommige mensen heel ziek zijn en toch gelukkig zijn. Ik zag een tijdje terug een klein stukje van een interview dat Mark Bos vlak voor zijn dood gaf in R.TL late night. Toen hem gevraagd werd wat je kunt zeggen tegen iemand waarvan je weet dat hij binnenkort overlijdt, gaf hij als voorbeeld “je kunt vragen of hij gelukkig is”. Dus toen hem daarna gevraagd werd “ben je gelukkig?” antwoorde hij zonder aarzeling “Ja”. Dat is wel moeilijk voor te stellen, maar als het geluksmodel klopt, toch waarschijnlijk.

Het geluksmodel begint met “Geluk is een richting, geen punt”. De richting bepaal je zelf door drie wegwijzers:

– (reis-)doelen, die bij je passen, zgn. intrinsieke doelen, en alleen voor jou zijn. De weg zelf geeft meer voldoening dan het bereiken van het doel. Een mooi doel kan daarom zijn om jezelf te ontdekken, om altijd vragen te blijven stellen.

– mensen, liefde of verbinding, reisgenoten, passanten of tegenstanders. In elk contact met een ander kun je liefde leggen. Koester de relaties die je hebt, wees open en vriendelijk tegen iedereen, die je ontmoet.

– oplaadpunten; niet roken, matig alcoholgebruik, beweging, voeding en ontspanning.

Dan zijn er nog drie steunpunten, die deze wegwijzers versterken.
– Afwisseling
– Genieten
– Humor

Als je zin hebt, ga je aan de slag om deze vaardigheden eigen te maken. Ik vond ook nog verschillende opties bij geluksexperts, maar ik heb gekozen voor de geluksroute. Deze wordt in verschillende steden georganiseerd. Ik heb een voorbeeld genomen van de route in Den Haag van vorig jaar. Wie weet wordt het binnenkort ook bij jou in de buurt georganiseerd.

Categorie: positieve psychologie