Je kunt veel meer dan je denkt

Als je een probleem ziet,
is dat jouw probleem.
Als je vindt dat iemand ergens iets aan zou moeten doen
bedenk dan ….
dat je zelf ook iemand bent. – onbekend

Een aanvulling op je eigen recept
Het lijkt misschien wel veel. Dat je zelf kunt bedenken wat je nodig hebt om gezond te zijn, zelf de steun te zoeken en zelf de acties uit te voeren. Maar het is het enige dat helpt. Toen je klein was, was je heel vastbesloten en zei je steeds weer “ik kan het zelf”, ook als dat nog niet zo was. Toen ik vorig jaar met mijn nichtje van 13 een taart ging bakken, deed ik ook teveel in de veronderstelling dat zij dat nog niet kon. Op een moment zei ze heel gedecideerd: “nee, dat hoeft niet, ik doe het wel.” En dat ging ook goed. Eigenlijk zijn er maar heel weinig mensen die het fijn vinden bij alles afhankelijk te zijn. Hoe ziek mensen soms ook zijn, ze willen toch graag dat de dingen gaan zoals zij dat gewend zijn.
Waarom zou dat met je gezondheid anders zijn? Waarom alle verantwoordelijkheid zomaar uitbesteden aan iemand die per 3 maanden maar 10 minuten de tijd voor je heeft? Je kunt er voor jezelf veel meer zijn en dus veel meer te weten komen. We hebben afgeleerd om te voelen wat er in het lichaam afspeelt en zijn er zelfs een beetje bang voor. Sommige mensen stellen zelfs een bezoekje aan de dokter uit, uit angst dat er iets ergs aan de hand is.

Als er wat serieus aan de hand is, helpt het niet het te negeren. Dus wat het ook is, ga er mee aan de slag. Een diagnose is een goed punt om te gaan onderzoeken wat het je wil zeggen. Kijk dan breder dan alleen de klacht, als je durft.
Wat ik alleen vind missen aan het verhaal van Lissa Rankin is dat alleen positief denken niet helpt.

Ik zag pas een aflevering van 10 jaar, ik vertrek. Daarin ging een stel met hun 4 kinderen naar Oostenrijk. Ze hadden het al een halfjaar uitgesteld omdat de moeder van het gezin borstkanker kreeg. Ze hadden tegen elkaar gezegd, we ondergaan alles, maar over een halfjaar staan we er weer. Ze gingen vol goede moed toch hun droom realiseren. Ze hadden dus een rotsvast vertrouwen in hun nieuwe leven en dat het wel goed zou komen. Maar het kwam niet goed. Anderhalf jaar na hun vertrek is die vrouw overleden. Nu heeft zij het boek van Lissa Rankin niet gelezen en was misschien ook niet zo bezig met wat ze zelf kon. Tenminste dat is niet gefilmd. Ik vond het verhaal hartverscheurend en hoopte dat het anders zou aflopen. Dat zijn ook de momenten dat ik wens dat er meer kennis verspreid en aanvaard wordt over wat je zelf kunt doen.

Een constructieve aanpak
Wat ik geleerd heb als een meer constructieve aanpak is dat je het destructieve helemaal onder ogen ziet voor wat het is. Bij een ziekte als reuma zie je dat het afweersysteem zich tegen het eigen lichaam keert en kapot maakt. Het is iets wat in je eigen cellen ontstaat en helemaal zijn eigen weg gaat op een hele agressieve manier. Door te onderkennen dat je dat thema niet bewust in je leven toelaat, kan het zich alleen uiten op het lichamelijke vlak. En omdat je een probleem nooit kunt oplossen op het niveau waarop het ontstaat, heb je dus iets anders nodig. Als je bewust het thema agressie in je leven integreert, hoeft het zich niet zo te uiten op het fysieke vlak. Het is nog steeds geen garantie voor volledige genezing maar geeft je wel meer mogelijkheden. Het is niet de bedoeling dat je dan te pas en te onpas iedereen agressief benaderd. Maar door je aandacht te richten op situaties waarin je dat wel wordt, krijg je er meer grip op en als je het goed doet kom je ook bij de positieve kant van agressie uit, dat is moed, voor je eigen belangen opkomen en confrontaties aangaan. Dat is wel heel lastig, vooral als het niet in het beeld van jezelf past. Maar dat beeld, dat is niet echt. Daar kun je heus verandering in aanbrengen zonder dat er iets ergs gebeurt. Natuurlijk zijn er meer thema’s. Dit is maar één voorbeeld.

Ga voor jezelf na of je er iets van herkent. Iets dat voor jou van toepassing kan zijn.

Aandacht voor psychische klachten

Het grote geheim om uit een depressie te komen, is de stroom sombere gedachten als een golf te zien waarop je je laat meevoeren, in plaats van er in te verdrinken. – Lesley Garner

Aandacht voor psychische stoornissen

Een paar keer heb ik nu gekeken naar ‘Anita wordt opgenomen’. Een programma waar je een inkijkje krijgt in het leven van mensen met een psychische stoornis. Hoewel ik er niets van begrijp, interesseert het me wel. Want dat een volledig rationeel denkend mens bij tijden zo kan verdwalen in zijn sombere gedachten dat hij het leven zelfs niet meer aankan, blijft een raadsel. En het maakt niet uit in welke sociale omstandigheden mensen verkeren. Of ze nu filmster of stratenmaker zijn, het kan iedereen overkomen. Sommige mensen leven er al jaren mee en kiezen ervoor om zichzelf te laten opnemen als ze voelen dat het niet goed met ze gaat en sommige mensen worden verplicht opgenomen.

Ik het ooit als vakantiebaantje heel kort op de administratie van een psychiatrische kliniek gewerkt en daar hing een poster, die me altijd is bijgebleven. Daarop stond: ‘Ooit een normaal mens ontmoet? En ….. beviel het?’ En mijn vader beweerde altijd heel stellig dat er meer gekken buiten de hekken van de kliniek liepen dan binnen. Maar normaal gesproken let je daar niet zo op. Misschien daarom nu dat programma van de KRO en is het thema ‘Waanzin’ van de Boekenweek ook niet toevallig gekozen.

Toen ik je zag

Misschien ook niet helemaal toevallig dat ik net deze week het boek van Isa Hoes ‘Toen ik je zag’ heb gelezen. Daarin beschrijft ze haar leven met Antonie, die uiteindelijk het label manisch depressief van een psychiater krijgt en naar narcisme wordt verwezen. Bijna iedereen heeft het verhaal wel in het nieuws gezien neem ik aan, dus het onvermijdelijke einde is geen verrassing. Zij begint haar boek met een fantasie hoe ze had gewild dat hij rustig in het bijzijn van zijn gezin was ingeslapen, maar dat dat helaas niet zo heeft mogen zijn. Het boek is een moedige poging om eerlijk de hoogte- en dieptepunten uit haar huwelijk te beschrijven. Haar liefde en bewondering voor haar man zijn duidelijk, anders had ze het nooit zo lang kunnen volhouden. Wat ik er opvallend aan vond was dat hij op jonge leeftijd veel blowde en misschien dat dat achteraf wel gezien kan worden als zelfmedicatie. Verder deed hij er heel veel aan om meer uit het hoofd en in het lichaam te komen. Al die behandelingen zullen wel effect hebben gehad, maar het aanpakken van het psychisch probleem bleef uit. Ik weet niet hoe dat voor hem is geweest, maar voor een bekend persoon is het wellicht nog moeilijker en iets om je voor te schamen dan voor een gewone man of vrouw. Maar heel verdrietig om te lezen dat hij, ondanks zijn belofte aan haar de dood niet het einde te laten zijn, toch zichzelf van het leven heeft beroofd.

Ik vond het verhaal van Isa Hoes sterker in het programma ‘Recht uit het hart’ (vanaf minuut 2) van een paar jaar eerder. Maar uit haar voorwoord begrijp ik dat heel veel mensen troost uit haar woorden hebben geput. Mooi dat haar verhaal dat betekent.

Toen ik op programma gemist zocht, kwam ik nog een verhaal tegen. Dit keer van iemand die zijn leven wilde beëindigen, maar het overleefde en wakker werd in het ziekenhuis. En sindsdien een oplossing heeft gevonden voor de depressie waardoor hij de andere problemen aankan. Hij vindt zijn beslissing om een einde aan zijn leven te willen maken, achteraf een foute beslissing. Als je dat verhaal wilt horen, klik dan hier, het begint ongeveer bij minuut 17.

Bewegen voor meer energie

Mijn moeder begon acht kilometer per dag te lopen toen ze zestig was. Nu is ze negentig en we hebben er geen idee van waar ze is. – Nasruddin

Matig intensief bewegen
Bij bewegen gaat het niet om het jezelf afbeulen. Tenminste niet als je het gewoon doet om je beter te voelen. Met wielrennen heb ik niets, maar deze keer zag ik toch een paar keer Bau en Lau helemaal kapot aankomen. En dan worden ze meteen voor de camera gezet en denk ik, zo is sport toch echt niet goed voor je. Over de heroïek van de strijd heb ik het dan niet.

Bewegen is goed voor de gezondheid, maar niet als je je als slavendrijver voor je lichaam opstelt. Als je gaat lopen om zoveel kilometer op je teller te hebben, om gewicht kwijt te raken etc., kunnen dat hele goede redenen zijn om in beweging te komen. Maar je loopt het risico eerder je grenzen te overschrijden en een blessure op te lopen. Mensen zijn gebouwd om te bewegen, maar om matig intensief te bewegen. En vooral te voelen wat het met je doet.

Ik heb hardlopen wel geprobeerd, maar het was niets voor mij. Ik kon er niets leuks aan ontdekken, raakte snel buiten adem en hield het ook niet lang vol. Ik probeerde het wel leuk te maken door in de duinen te gaan lopen, maar helaas het is toch niets geworden. Terwijl gewoon lopen prima ging. Dat kon ik lang volhouden, ook wel in een stevig doorloop-tempo.

De adviezen van Judith Orloff:

zoek een omgeving met de juiste energie; als jij je niet prettig voelt in een fitness ruimte, maar wel in de natuur, kies dan voor het laatste.
maak van bewegen een bewegende meditatie; er zijn vormen waarbij dat ingebouwd is, zoals Tai Chi, Qi Gong en Yoga, maar je kunt het ook toepassen bij andere vormen
voel intuïtief de juiste lichaamsbeweging aan; probeer verschillende sporten uit en voel wat bij je past.
overwin je weerstand; weerstand is dat deel in jou dat bang is voor verandering en nieuwe dingen.

Rots en water
Bij sommige van de adviezen uit dit boek, of de onderwerpen uit mijn blog, denk ik, jammer dat je dat niet eerder leert. Dat het leren voelen van je eigen energie geen onderdeel is van bijv. het basisonderwijs. Maar gelukkig is dat er wel. Pas zag ik een documentaire van Human over het programma “rots en water”. Een psychofysieke training, die eigenlijk ontwikkeld is voor moeilijk opvoedbare jongens, maar later meer toepassingen heeft gekregen. Zo wordt het nu bij scholen ingezet als anti-pestprogramma. Ik zag hoe kleine kinderen leerden om sterk te staan en zodoende de rust in hun lichaam en hoofd te krijgen, om een keuze te maken. Een “rots” keuze, die hard is en pijn kan doen of een “water” keuze, die verbindt. De oefeningen worden op een speelse manier aangeboden. Het is in het buitenland eerder doorgedrongen dan in Nederland. In de documentaire wordt bijv. kinderen in Nieuw Zeeland geleerd om te lopen alsof ze op het strand zijn (in tegenstelling tot een tunnelloopje) terwijl de andere kinderen van de klas rare geluiden maken en dingen blijven roepen. Als je sterk staat dan kun je de dingen buiten je ook negeren. Het wordt ook aangeboden voor kinderen met autisme en adhd. Volgens de ontwikkelaar Freerk Ykema is er niets zweverigs aan. Wil je meer weten of deze documentaire nog zien? Klik dan hier

Gedachtekracht

Kunnen je gedachten de wereld veranderen? Lynne McTaggert in het Intentie experiment

Het intentie experiment
Onbewust kan de geest het lichaam verlammen, zoals bijv. bij een conversie stoornis. Dit wordt aangemerkt als een psychische ziekte, maar geeft wel aan dat het lichaam beïnvloed kan worden door gedachten, emoties enz. Bij psychisch gezonde mensen wordt de beïnvloeding nog ontkend.
En van een bewuste intentie, waarmee ook de omgeving zou kunnen worden beïnvloed, zijn veel mensen nog helemaal niet overtuigd. Het is ook moeilijk meetbaar, wat gedachten precies teweeg brengen. Er worden wel wetenschappelijke onderzoeken gedaan bij monniken, die al lang mediteren. Er is in hun hersengebied aantoonbaar iets anders te zien dan bij een mens die dat niet doet.
Het is nog een controversieel gebied, gedachtekracht. Maar voor mensen, die ziek zijn natuurlijk een bijzonder interessant gebied. Kun je met je gedachten je lichaam genezen? O.a. die vraag probeert Lynne McTaggert te beantwoorden in het boek “Het intentie experiment”. Het is een lijvig boek met veel details over onderzoeken, die al uitgevoerd zijn, al dan niet met wetenschappelijke begeleiding. Het is geen afgerond verhaal. Er hoort een experiment bij via haar website waarmee ze, met behulp van wetenschappers, een antwoord probeert te vinden op die vragen. De lezers van het boek kunnen meedoen, om te bewijzen dat er door gerichte en bewuste intentie veranderingen optreden in bijv. de groei van algen. Maar de laatste experimenten gingen ook over genezing door de groepsgewijze gerichte, bewuste en gelijktijdige intentie, die ontwikkelingen zijn te volgen via haar website. Pas in de laatste 20 bladzijden van het boek geeft ze aanwijzingen hoe je het zelf kunt toepassen.
Volgens haar zijn de uitkomsten uit al die experimenten fantastisch. Natuurlijk worden haar bevindingen ook kritisch gevolgd. Ik vond bijv. een recensie van een van haar andere boeken en daar wordt melding gemaakt van haar trukendoos.

Kunnen gedachten de wereld veranderen?
Het antwoord van Lynne McTaggert is: ja, MAAR… En het is wel een hele grote maar.
Haar bevinding is dat als mensen bekend zijn met meditatie de intentie meer invloed heeft, dan wanneer iemand zomaar meedoet. Dus bij de aanwijzingen om het zelf toe te passen hoort tijd inruimen voor stilte en meditatie of visualisatie.
Wat mij betreft wel heel logisch. Want de meeste mensen zijn zich van hun gedachten en gevoelens helemaal niet bewust. Om in die wirwar dan een gedachte met een bewuste intentie uit te zenden, is vrijwel onmogelijk. En dan kom ik weer terug op het punt waarom zo maar positief denken bij ziekte nauwelijks verandering teweeg brengt. We denken nl. gemiddeld zo’n 50.000 gedachten per dag. Grotendeels onbewuste, herhalende gedachten. In een eerdere post werd dit rondzingen van gedachten aangeduid als “radio Gekkenwerk”. Die gedachten brengen zo veel ruis op de lijn, dat één bewuste positieve gedachte daar niet echt iets kan uitrichten. Bovendien zitten er een heleboel negatieve emoties en angsten onder, opnieuw onbewust. En hoe sterker de emotie, hoe meer kracht die bezit om iets aan te trekken, volgens de wet van de resonantie. Een gedachte heeft pas kracht als hij is gekoppeld aan een emotie. Dus als je ziek bent, en daar wanhopig onder bent, trek je meer wanhoop aan. Als je je gedachten dan richt op beter worden, ontstaat er een innerlijk conflict. Waarvan je je opnieuw niet bewust bent. Dus de eerste stap als je iets met gedachtekracht wilt doen, is bewust worden van je gedachten en gevoelens.

Focussen

“De Schepper riep alle schepselen samen en zei: “Ik wil iets voor de mensen verstoppen totdat ze er klaar voor zijn. Het is de kennis dat zij hun eigen realiteit scheppen”. “Geef het aan mij” zei de zalm, “Ik verstop het op de bodem van de oceaan.” …. “Geef het aan mij” zei de beer, “ik verstop het in de bergen.” …. “Geef het aan mij” zei de adelaar, “ik neem het mee naar de maan. Daar vinden ze het nooit.” Telkens was het antwoord van de Schepper “Nee, op een dag vinden ze het daar”. Toen stond grootmoeder mol op. … “Stop het binnenin hen” zei ze. “Het is gebeurd”, zei de Schepper.”- Uit Soul Stories door Gary Zukav

Blik naar binnen richten door focussen
Ik heb het bovenstaande verhaaltje enigszins ingekort om het als quote te kunnen gebruiken. Maar de kern is dat de belangrijkste kennis binnenin ons is verstopt. Een methode, die leert de blik naar binnen te richten, is focussen. De bedenker ervan, hoogleraar pyschologie Eugene Gendlin, heeft er een boek over geschreven, Focussen, gevoel en je lijf. Het boek is geschreven voor zowel hulpverleners als mensen die het bij zichzelf willen toepassen. Het vraagt alleen wennen aan een andere manier van benaderen.

Het lichaam onthoudt alles
Hij beschrijft focussen als een open, uitnodigende, niet-oordelende houding. Het lichaam onthoudt alles wat er is gebeurd en kan je door een knoop in je maag of een vaag gevoel helpen de raadsels weer te ontcijferen, als je er tijd voor neemt.
Het bestaat allereerst uit een lichamelijk gewaarzijn. Een gevoel dat nog vaag is en van alles kan zijn. “Het is een soort inwendige uitstraling, die alles wat je voelt en weet over een bepaald gegeven op een bepaald moment omsluit – het omvat dit voelen en weten en draagt het allemaal in één keer op je over, in plaats van het detail voor detail aan je duidelijk te maken.” Hij noemt dat een ervaren gevoel.
Ten tweede zal een ervaren gevoel verschuiven als je het op de juiste manier benadert. “Zodra een ervaren gevoel van een situatie verschuift, betekent dit dat jij verandert – en daarmee ook je leven.”
Om dit proces een beetje te verduidelijken, noemt hij het voorbeeld van het onbestemde gevoel dat je iets hebt vergeten en niet weet wat. Dan wordt je geplaagd door een vage hardnekkige gedachte. “Je lichaam weet het, maar jij weet het niet.” Je kunt dat gevoel niet negeren, wegredenen, analyseren. Dat hardnekkige gevoel blijft totdat precies het juiste ineens bovenkomt. En als het het juiste antwoord is, voel je een fysieke opluchting.

Afstand houden bij focussen
In dit voorbeeld gaat het niet om iets belangrijks, maar als het over een vervelende gebeurtenis gaat, gebeurt hetzelfde. Het zal voelen als een opluchting als je het juiste beeld bij het gevoel hebt gevonden, ook al is er aan de situatie dan nog niets veranderd. Belangrijk is dat je niet met de gebeurtenissen of verhalen samenvalt of erdoor overspoeld wordt. De methode gaat er ook vanuit dat jij de expert bent van jezelf en dus de antwoorden zelf kunt vinden. Volgende keer meer over hoe je dit kunt toepassen.

Tussen de oren

Iedereen heeft wel een trauma. Als hij maar wil. – Paul van Vliet

Weerstand tegen de psychische component van ziekte
Ik blijf nog even bij de psychische component van ziekte. Juist omdat dit vaak zo stellig wordt uitgesloten. Ik weet nog heel goed dat het boek van Louise Hay “Je kunt je leven helen” uitkwam. En ik herinner me de reactie begin jaren ’90 o.a. van Karin Spaink. In haar boek “het strafbare lichaam” gaat ze heel stellig alle suggesties dat ziekte iets te maken heeft met hoe je denkt en bent uit de weg. Op internet vond ik de volgende quote van haar “niet ik ben ziek, mijn lichaam is ziek”. Dat geeft duidelijk aan dat zij een lichamelijke klacht alleen op het lichamelijke niveau wil laten. En dat willen veel mensen. Prima. Maar het past niet bij mij. Dus ik ga toch even verder op de theorie van de “orenmaffia”.

Heb je schuld aan je ziekte?
Een groot misverstand is dat je schuldig bent aan je ziekte of het niet beter worden. Dat wordt volgens mij door niemand beweerd. En verder wordt je door positief denken niet beter. Zomaar positief denken, betekent het ontkennen van de situatie die er is en daardoor maken we onszelf in de war. Elke onevenwichtigheid in ons, emotioneel, rationeel, etc. wordt door het lichaam (of soms door de psyche) naar buiten gebracht. Als je ziek wordt wil de klacht je wijzen op een onevenwichtigheid die jij niet onder ogen kon of wilde zien. Ik zei altijd dat ik geen jeugdtrauma’s had en verder ook een heel gewoon leven. In mijn jeugd waren er wel 2 gebeurtenissen, die traumatisch hadden kunnen zijn, maar ik had daar geen herinneringen aan. Dus ik wist wat er was gebeurd en heb dat altijd als feit aangenomen. Ik wist niet dat gevoel, van iets wat te groot voor je is op dat moment, afgesloten kon worden. Toen ik begon met mijn psyche te onderzoeken kwam ik erachter dat het voor mij als klein kind wel degelijk heel traumatisch is geweest. En dat je systeem om te overleven een manier vindt om dat niet meer te voelen. Het duurde heel lang voordat ik weer bij dat gevoel kon. Daarvoor hoefde ik dezelfde situatie niet nog een keer te beleven. Doordat ik ouder ben was er afstand tot de situatie en hoefde ik er niet naar te kijken zoals een kind van 3 jaar doet. En ik kon zien dat ik als 3-jarige onjuiste conclusies heb getrokken. Door het gevoel te herkennen en te erkennen kon ik dat deel helen. Dus ook al heb je geen zichtbare trauma’s, wees open voor alle sporen. En juist als je weet dat er iets gebeurd is, en je hebt er totaal geen herinneringen aan, zoek dieper.

Categorie: Psychische gezondheid