Iedereen heeft wel een trauma. Als hij maar wil. – Paul van Vliet

Weerstand tegen de psychische component van ziekte
Ik blijf nog even bij de psychische component van ziekte. Juist omdat dit vaak zo stellig wordt uitgesloten. Ik weet nog heel goed dat het boek van Louise Hay “Je kunt je leven helen” uitkwam. En ik herinner me de reactie begin jaren ’90 o.a. van Karin Spaink. In haar boek “het strafbare lichaam” gaat ze heel stellig alle suggesties dat ziekte iets te maken heeft met hoe je denkt en bent uit de weg. Op internet vond ik de volgende quote van haar “niet ik ben ziek, mijn lichaam is ziek”. Dat geeft duidelijk aan dat zij een lichamelijke klacht alleen op het lichamelijke niveau wil laten. En dat willen veel mensen. Prima. Maar het past niet bij mij. Dus ik ga toch even verder op de theorie van de “orenmaffia”.

Heb je schuld aan je ziekte?
Een groot misverstand is dat je schuldig bent aan je ziekte of het niet beter worden. Dat wordt volgens mij door niemand beweerd. En verder wordt je door positief denken niet beter. Zomaar positief denken, betekent het ontkennen van de situatie die er is en daardoor maken we onszelf in de war. Elke onevenwichtigheid in ons, emotioneel, rationeel, etc. wordt door het lichaam (of soms door de psyche) naar buiten gebracht. Als je ziek wordt wil de klacht je wijzen op een onevenwichtigheid die jij niet onder ogen kon of wilde zien. Ik zei altijd dat ik geen jeugdtrauma’s had en verder ook een heel gewoon leven. In mijn jeugd waren er wel 2 gebeurtenissen, die traumatisch hadden kunnen zijn, maar ik had daar geen herinneringen aan. Dus ik wist wat er was gebeurd en heb dat altijd als feit aangenomen. Ik wist niet dat gevoel, van iets wat te groot voor je is op dat moment, afgesloten kon worden. Toen ik begon met mijn psyche te onderzoeken kwam ik erachter dat het voor mij als klein kind wel degelijk heel traumatisch is geweest. En dat je systeem om te overleven een manier vindt om dat niet meer te voelen. Het duurde heel lang voordat ik weer bij dat gevoel kon. Daarvoor hoefde ik dezelfde situatie niet nog een keer te beleven. Doordat ik ouder ben was er afstand tot de situatie en hoefde ik er niet naar te kijken zoals een kind van 3 jaar doet. En ik kon zien dat ik als 3-jarige onjuiste conclusies heb getrokken. Door het gevoel te herkennen en te erkennen kon ik dat deel helen. Dus ook al heb je geen zichtbare trauma’s, wees open voor alle sporen. En juist als je weet dat er iets gebeurd is, en je hebt er totaal geen herinneringen aan, zoek dieper.